کارگران گروه ملی فولاد در اعتراض به تعلیق از کار و ممنوع الورودی شماری از همکاران معترضشان و اجرای ناقص طرح طبقه‌بندی مشاغل، همچنان در اعتصاب به‌سر می‌برند.
به گزارش کانال تلگرامی «صدای مستقل کارگران گروه ملی فولاد» دوشنبه هفتم اسفند ۱۴۰۲ کارگران گروه ملی از ورود علی محمدی، مدیرعامل به محوطه شرکت جلوگیری کردند.
آنها نوشتند که رفع تعلیق از کار و ممنوعیت ورود کارگران به محل کار خود، اصلاح آیتم‌های طرح طبقه‌بندی، همسان‌سازی دستمزدها با شرکت‌های فولادی مشابه، قراردادی شدن نیروهای پیمانکاری و استعفای مدیر عامل از خواسته‌های اصلی کارگران گروه ملی فولاد است.
دور جدید اعتراض‌های کارگران گروه ملی فولاد ۲۴ بهمن آغاز شده است. در گفت‌وگویی که رادیو زمانه با کانال تلگرامی این کارگران در اواخر ماه بهمن داشت آنها گفتند این دوره اعتصاب چهارمین نوبت از اعتصاب‌های سریالی آنها در سال جاری است که به صورت بهم‌پیوسته و در امتداد هم و در تمام بخش‌های کارخانه‌های این‌شرکت عظیم سازماندهی شده و عمدتاً بر مطالبات زیر متمرکز است:
- بازبینی و اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل؛
- همسان‌سازی دستمزدها با شرکت‌های فولادی همجوار به عنوان مثال شرکت فولاد اکسین خوزستان و اعمال آن در فیش‌های حقوقی؛
- بازگشت به کار همکارانی که برای همین مطالبات اخراج و تعلیق شدند؛
- اخراج «علی محمدی» مدیرعامل همراه با نقش‌داشتن کارگران در نحوه مدیریت شرکت؛
- و مطالبه‌ای که در میانه راه افزوده شد و آن هم تبدیل وضعیت کارگران شرکت شفق راهیان اکسین از حالت پیمانکاری به نیروی قراردادی است.
به گفته این گروه مستقل کارگری اعتصاب‌های دیگر این گروه در سال جاری از این قرار بود:
- اعتصاب سه روزه در ماه آبان داخل محوطه شرکت که با پرداخت علی‌الحساب و وعده‌ی تحقق مطالبات به اول دی موکول شد؛
- اعتصاب هشت روزه. از ۲ دی با کنترل کامل شرکت شروع شد و گریزی به شهر داشت که با مذاکرات بر سر رفع تعلیقی فعالان کارگری و پرداخت نیمی از مطالبات، علی‌الحساب و با وعده اعمال رسمی و پرداخت پک‌پی و خروج آیتم‌های فریزشده در ماه بعدی پایان یافت؛
- سومین نوبت اعتصاب از ابتدای بهمن بود که با شوری بیشتر و در مرکز شهر با همراهی مردم رقم خورد و در پی خلف وعده‌ها کلید خورده بود و با هزار و یک راهکار ضدکارگری و امنیتی و نیز فریب و تطمیع نمایندگان در مذاکرات با کارفرما و مقام‌ها به صورت مشروط متوقف شد اما خیلی زود دوباره تمام کارگران دست به اعتصابی دیگر زدند.
این گروه مستقل کارگران به زمانه گفت که چرایی اعتصاب‌های آنها در نهایت به پایین بودن دستمزد و دشواری کار آنها باز می‌گردد. آنها همچنین گفتند که کارگران گروه ملی در روند مبارزه خود متوجه شدند که اهرم‌های فشار در اختیارشان عمل می‌کند و به دستاوردهایی رسیده‌اند و در همین ماه‌ها دستمزدشان بالا رفت، چون تنها شرکتی بودند که نیروهایش تنها با اتکا به فعالیت جمعی و مستقل خودشان توانستند به‌طور ملموس به مرحله اجرای طرح طبقه‌بندی و اصلاح آیتم‌ها برسند؛ کارگران ممنوع‌الکار نیز به کار بازگشتند و مدیریت دیگر جرأت توهین علنی ندارد و به حراست و دستگاه امنیتی متوسل می‌شود. آنها همچنین به رادیو زمانه گفتند:
کارگر درک می‌کند که قدرت دست‌یابی به حق‌اش را دارد. البته که بسیار سخت است، ولی پتانسیل پرسنل گروه ملی شوخی نیست و چنین مبارزاتی در میان ما در طول سال‌های اخیر وجود داشته است. مجموعه این عوامل به‌طور کلی ما را به این اعتصاب‌ها کشانده است.
کارگران گروه ملی فولاد به رادیو زمانه درباره چشم‌انداز اعتراض‌های خود چنین گفتند:
یکی از اهداف‌مان بازتر کردن چشم همکاران نسبت به حق واقعی و قابل دسترس خودشان است. ما خواهان همه این لیست مطالبات هستیم که با اطمینان باید گفت که تمام سه هزار نفر می‌دانیم در هر دور اعتصاب که شروع می‌شود لازمه تحقق وعده‌ها ثابت قدمی و عهد بستن بر سر ایستادگی تا آخر است.
فساد و استثمار کارگران در گروه صنعتی ملی فولاد ایران که به فولاد اهواز معروف است پیشینه چندین ساله دارد. از دهه هشتاد که این کارخانه به بخش خصوصی واگذار شد، پرونده‌های فساد مالی مدیران این مجموعه در کنار بزرگترین پرونده‌های فساد قرار گرفت. سال ۱۳۸۹ دولت وقت این مجتمع صنعتی را به گروه امیرمنصور آریا فروخت. مه‌آفرید خسروی در سال ۱۳۹۳ به اتهام اخلال در نظام اقتصادی اعدام شد و فولاد نیز همچون دیگر واحدهای تولیدی که او صاحب شده بود، ابتدا به قوه قضاییه سپرده شد. قوه قضاییه نیز مالکیت این واحد صنعتی را به بانک ملی واگذار کرد.
در تمام این سال‌ها کارگران به اهمال مدیران و «مافیای فولاد» که با تکیه بر روابط ویژه در روند تولید و فروش اخلال ایجاد کردند، و همچنین به وضعیت معیشت و امنیتی حاکم بر محیط کار و اجرا نشدن طرح طبقه‌بندی اعتراض کرده‌اند. یکی از اعتراضات سال‌های پیش اعتراض سراسری کارگران این شرکت در اهواز در ۱۳۹۷ بود که معترضان چند روز متوالی خیابان‌های این شهر را تسخیر کرده بودند.