بیش از صد سال پیش، مقارن با تشکیل اولین مجلس شورای ملی، گروهی از زنان طبقه متوسط، در یکی از خیابان های تهران گرد آمدند، حجاب از سر بر گرفتند وخواستار آن شدند که حقوق شهروندی آنان به رسمیت شناخته شود. بعضی از نمایندگان مجلس آنان را «زنانِ بدکاره‌ای» خواندند که از سوی دشمنان مشروطه برای بدنام کردن جنبش بسیج شده بودند.
صد و چند سال پس از این نمایش اعتراضی، زنان به جان آمده از محدودیت‌ها و محرومیت‌های از نو تحمیل شده در کشور، با برداشتن حجاب اجباری به نام آزادی و دموکراسی، در خیابان‌های تهران و چند شهر عمده دیگر، به اتهام‌های مشابه زندانی می‌شوند.
زمانه در وبیناری با حضور هایده مغیثی، استاد بازنشسته جامعه‌شناسی و مطالعات زنان در دانشگاه یورک در تورنتو، به دشواری‌های تحقق عدالت جنسیتی در ایران در بستر تاریخ پرداخت.
در این بحث پرسیدیم:
به رغم گذشت بیش از یک قرن از تلاش پیگیرانه فعالین حقوق زنان و تغییر و تحولات مهم سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در کشور، کدام عوامل مانع از تحقق تساوی حقوق و امتیازات زنان با مردان است؟
اگر به وجود جنبش زنان، به مثابه بخشی جداناپذیر از جنبش دموکراسی خواهی و عدالت طلبی مردم ایران، باور داریم، مهمترین مسائل امروزِ جنبش کدامند؟
اتخاذ و پیشبرد کدام استراتژی می‌تواند در جهتِ مقابله با سیاست‌ها و فرهنگ زن‌ستیز و جهان‌بینی جنسیت-محورِ موجود موثر افتد؟