کارگران رسمی وزارت نفت به تجمع مقابل ساختمان این وزارت‌خانه در تهران فراخوان داده‌اند. خواست تجمع بهبود شرایط کار همه‌ی کارگران اعم از رسمی، پیمانی و قراردادی، افزایش دستمزدها به ۱۲ میلیون تومان، پایان دادن به خصوصی سازی‌ها در صنعت نفت، و به رسمیت شناختن حق تشکل، اعتصاب و تجمع کارگران است.

اعتصاب کارگران نفت، گاز و پتروشیمی در ۴ استان کشور ـ مرداد ۱۳۹۹- عکس از آرشیو

کارگران رسمی صنعت نفت اعلام کرده‌اند روز شنبه چهارم بهمن مقابل وزارت نفت در تهران تجمع برگزار می‌کنند. این فراخوان با حمایت کارگران پیمانی و موقت صنعت نفت روبه‌رو شده است. به این ترتیب، کارگران صنعت نفت که با اعتصاب فراگیر مرداد ماه فصل جدیدی را در تاریخ مبارزات خود گشودند، یک گام دیگر به پیش برداشتند: طرح مطالبات مشترک و پر کردن شکاف میان کارگران رسمی و پیمانی برای اقدام مشترک.

موضوع اصلی تجمع خواست‌های «فوری و مشترک کارگران رسمی و پیمانی» است که رئوس آن در فراخوان کارگران صنعت نفت چنین بیان شده است:

«لغو قوانین برده‌وار مناطق ویژه اقتصادی، کوتاه شدن دست پیمانکاران و لغو قراردادهای موقت و پیمانی، افزایش مزد به بالای خط فقر (۱۲ میلیون تومان). دستمزد هیچ کارگری نباید زیر خط فقر باشد، پایان دادن به چپاول و دزدی تحت عنوان خصوصی‌سازی، امنیت شغلی، توقف اخراج و بیکار سازی کارگران در کلیه مراکز نفتی، پرداخت به موقع دستمزدها، رعایت پروتکل‌های سازمان بهداشت جهانی در مقابله با کرونا، به رسمیت شناختن حق اعتصاب، تشکل و تجمع کارگران».

این فراخوان مورد استقبال گسترده کارگران موقت و پیمانی قرار گرفت. بیانیه‌ی آن‌ها که جمعه سوم بهمن توسط اتحادیه آزاد کارگران ایران منتشر شد، چنین آغاز می‌شود:

«در حمایت از فراخوان همکاران رسمی خود به تجمع در ۴ بهمن بر خواست‌هایمان تاکید داریم. ما کارگران پیمانی صنعت نفت، ما ۲۵ هزار کارگری که در مرداد ماه اعتصاب کردیم و با وعده‌های داده شده سر کار بازگشتیم ولی هنوز هم جوابی نگرفته‌ایم، به اجرایی نشدن وعده‌های داده شده اعتراض داریم».

خواست‌های مطرح شده کارگران پیمانی و موقت نیز همان خواست‌های کارگران رسمی و شکل ارتقاء یافته‌ی مطالباتی است که در مرداد ماه سال جاری به اعتصاب فراگیر کارگران انجامید.

مردادماه کارگران پیمانی صنعت نفت با فراخوان قبلی و با خواست پرداخت حقوق‌های عقب‌افتاده، افزایش حقوق، کاهش ساعت کار و بهبود شرایط کاردر بیش از بیش از ۵۰ مرکز نفتی و نیروگاهی انرژی در ۱۰ استان کشور اعتصاب کردند.

اعتصاب ۱۱ مرداد آغاز شد و بیش از یک ماه ادامه یافت. هزاران کارگر دست از کار کشیدند. بخش قابل توجهی از آنان به شههای محل اقامت و نزد خانواده‌های خود بازگشتند با این تاکید که تا برآورده شدن خواست‌هایشان به کار بازنمی‌گردند.

پیمانکاران و مسئولان تمامی شیوه‌های معمول برای درهم شکستن اعتصاب کارگران از قبیل تهدید، تلاش برای ایجاد شکاف میان کارگران، و تطمیع کارگران منفرد استفاده کردند، اما در نهایت بسیاری از پیمانکاران در برابر همبستگی و پایداری کارگران تسلیم شدند و به خواست‌های آنان تن دادند.

حقوق معوقه کارگران در بسیاری از مناطق پرداخته شد. در شرایطی که وزیر نفت کارگران را از خواست افزایش حقوق برحذر داشته و از آنان می‌خواست «وضع کشور» را در نظر بگیرند، بخشی از پیمانکاران حاضر شدند حقوق‌ها را افزایش دهند.

مطالبات کارگران و یک گام به پیش

خواست‌های کارگران رسمی، پیمانی و قراردادی صنعت نفت:

۱. تبدیل قراردادهای موقت و پیمانی به قراردادهای دائم
۲. افزایش حقوق‌ها به بالاتر از خط فقر (۱۲ میلیون تومان)، هیچ کارگری نباید کمتر از ده میلیون مزد دریافت کند.
۳. پرداخت به موقع حقوق، پرداخت فوری مطالبات معوقه
۴. برخورداری کارگران موقت و پیمانی از امکانات درمانی وزارت نفت به طور رایگان
۵. رعایت پروتکل‌های سازمان بهداشت جهانی در مقابله با کرونا، واکسیناسیون رایگان و همگانی با خریداری واکسن مورد تائید این سازمان
۶. پایان دادن به فضای امنیتی در صنعت نفت
۷. به رسمیت شناختن حق اعتصاب، تشکل و تجمع کارگران

در میانه‌ی شهریورماه امسال، کارگران پیمانی با وعده‌ی رسیدگی به خواست‌هایشان کار را از سر گرفتند، اما به رغم افزایش دستمزد و پرداخت به موقع آن در برخی مراکز نفتی، تغییر جشمگیری در وضعیت کار کارگران صورت نگرفت. این خود سرآغاز دور جدیدی از اعتصاب، تجمع و اعتراض در مراکز نفت و پتروشیمی شد که اکنون با پیوستن کارگران رسمی و ارتقاء مطالبات می‌تواند به کیفیت نوینی در مبارزات کارگران نفت بیانجامد.

تقسیم کارگران به رسمی، پیمانی، موقت، و حجمی که به‌ویژه در سه دهه اخیر با هدف ارزان سازی نیروی کار به شکل گسترده در تمامی بخش‌های اقتصاد عملی شده، هدف مهم دیگری را هم دنبال می‌کند و آن ایجاد شکاف و تضاد میان گروه‌های مختلف کارگران و جلوگیری از وحدت آن‌ها ست.

اکنون، کارگران رسمی شرکت نفت که نسبت به کارگران پیمانی شرایط کاری و مزدی بهتری دارند، با حمایت از کارگران پیمانی این ترفند را بی اثر کرده‌اند. اعلام پشتیبانی کارگران موقت از خواست‌های همکاران رسمی‌شان نیز تاکیدی است بر اراده برای حرکت مشترک.

تا همین جا، مستقل از تجمع روز شنبه و تجمعات احتمالی آینده، کارگران رسمی و پیمانی صنعت نفت یک گام به پیش برداشته‌اند.

از اعتصاب فراگیر کارگران پیمانی صنعت نفت چه می‌دانیم؟