دیگو مارادونا اسطوره فوتبال آرژانتین و جهان در حالی که تنها چهار هفته بیشتر از ۶۰ سالگی‌اش نگذشته بود، بر اثر سکته قلبی در منزل‌اش درگذشت.
مرگ مارادونا طرفداران فوتبال را در شوک فرو برد. او ۳۰ اکتبر ۲۰۲۰ / ۹ آبان وارد ۶۰ سالگی شد. مارادونا در حالی که ماه گذشته به دلیل لخته شدن خون در مغزش بستری و به زیر عمل جراحی رفته بود، بر اثر سکته قلبی درگذشت.
مارادونا یکی از برجسته‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال و ستاره این ورزش در دهه ۸۰ میلادی به‌شمار می‌رفت. در جریان نظرسنجی‌ای که سال ۲۰۱۹ توسط فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) انجام شده بود، مارادونا و ادسون آرانتس دو ناسیمنتو ملقّب به پله عنوان برترین بازیکن قرن بیستم میلادی را دریافت کردند.
مارادونا در دوران حرفه‌ای خود به عنوان بازی‌ساز و هافبک تهاجمی علاوه بر تیم ملی آرژانتین، در تیم باشگاهی مطرح جهان مانند بارسلونا، بوکا جونیور، آرژانتینوس جونیور، ناپولی، سویا و… بازی کرد و اولین بازیکن فوتبال بود که رکورد قیمت نقل و انتقالات در جهان را شکست.
در بازی‌های جام جهانی سال ۱۹۸۶ تیم ملی آرژانتین با کاپیتانی مارادونا قهرمان جهان شد. در بازی‌های یک چهارم نهایی این جام در مقابل انگلیس او گل اول را با دست وارد دروازه کرد که به گل «دست خدا» معروف شد.
مارادونا در سال‌های گذشته وارد عرصه مربی‌گری فوتبال شد. او مربی تیم ملی آرژانتین و باشگاه الوصل امارات بود. تیم ملی آرژانتین با سرمربی‌گری مارادونا در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی به یک‌چهارم نهایی راه پیدا کرد.
#سرخط : به‌یاد دیه‌گو آرماندو مارادونای تکرارناپذیر
«او آمده بود تا با تیم متوسط آرژانتین، صدای مردمان کشورش علیه استعمار پیر انگلیس باشد… برای انتقام خون سربازانی که در جنگ جزایر فالکلند کشته شده بودند… نه با تفنگ نه با قلم و نه با فریاد، بلکه با دست خدا!
عکاس مکزیکی «آلکساندرو کارباکال» که عکس معروف از آن صحنه گل است، میگوید: «این دست دیگو بود! و
مثل این بود که کیف پول‌های انگلیسی را نیز سرقت کنید».
خورخه والدانو میگوید بلافاصله بعد از گل به سمت دیه‌گو دویدم و از او پرسیدم: آیا واقعا با دست زدی؟ و جواب داد دهانت را ببند و بغلم کن!
کاری که فقط از او برمیامد. نابغه‌ای که آمده بود تا با همگان فرق کند، خود را مانند دیگران به زر و زور و تزویر نفروشد و خودش باشد آنگونه که میخواهد…و او هیچوقت خود را نفروخت.
ما او را دوست داریم. چون همیشه خودش بوده و بی‌هیچ نقابی، بی‌هیچ سانسوری و بی‌هیچ مصلحت سنجی‌ای، در ابراز عقایدش آن‌هم در زمانی که دنیا از کمونیسم بیزار بود، او به دیدار رفیق فیدل‌کاسترو رفت و تصویر چه گوارا را بر بدنش تتو کرد و گفت از آمریکا و از هر چه از آمریکا میاید متنفرم.
در مراسم فیدل گفت: «به اینجا آمدم که کنار پدر دوم خودم باشم. اسطوره‌ای که ما را تنها گذاشت ولی از خود میراث بزرگی به یادگار گذاشت. زمانی که در اوج اعتیاد بودم و تمام درهای آرژانتین به رویم بسته بود این فیدل بود که مرا به کوبا راه داد. او کاپیتان سیاستمداران دنیا بود».
او دیگو مارادوناست…
همه دوسش دارند. او مبارزه با استبداد را راز رهایی از چنگال استعمارگران شرق و غرب میداند، هنوز هم علایق انقلابی خود را دارد و از استبداد بیزار است، عکس ارنستو چگوارا انقلابی آرژانتینی بر بازوهای خود حک کرده و او را قهرمان خود میداند.
مارادونا، سال‌ها برای افتخار آفرینی کشورش زحمت کشید و برای اعتبار آمریکای جنوبی در میادین جهانی، توپ زد.
دیگو، زنده کننده‌ی بغض فروخورده و اعتراضِ در گلو شکسته‌یِ مردم محروم آمریکای جنوبی، مقابل ابرقدرت‌های شرق و غرب جهان بود.
عشق واقعی و بی‌ریای او به کشورش، موجب شده تا دیگو همیشه، محبوب باشد. مارادونا میگوید، مردم کشورم را می‌پرستم، اشک‌های من این را ثابت میکند.
فوتبال برای کودکان فقیر آرژانتین، معنای خاصی دارد و مارادونا معنایی دیگر…
معنای فقر، سختی، رنج و در آخر معنی عشق به مارادونا، یعنی حیات و زندگی.
امروز او درگذشت، مردی که نمادی از زیبایی فوتبال، تن ندادن به مصلحت‌های ساختگی، عصیان، نا آرامی، محبوبیت و در یک کلام معنای واقعی فوتبال بود.
به‌یاد دیه‌گو آرماندو مارادونای تکرارناپذیر / 25 November 2020