صدای خاموش زنان، خشونت‌ها، نقض حقوق زنان و بسیاری از چالش‌های دیگر در برابر زنان افغانستان، نجوا عالمی را به عالم خبرنگاری می‌کشاند. سوژه‌های اصلی کار خبرنگاری نجوا را نیز بیشتر موضوعات مربوط به حقوق بشر به ویژه زنان ساخته‌اند. پرداختن به این موضوعات، سرانجام نجوا عالمی را تا بالای استیج بزرگ جایزه معتبر سالانه پر انگر سوئد آورد. جایزه امسال پر انگر را این خبرنگار از کشور جنگ زده افغانستان، به نام خودش رقم زده است؛ بانویی از میان دنیایی از چالش‌ها.
نجوا عالمی، بهتر از دیگران روح و روان خسته زنان افغانستان را درک میکند. کسی که از درون خشونت‌ها و چالش‌ها، آگاهی‌دهی کرده است و تا به این جا رسیده؛ کار و پیکاری که باورش نمی‌شد الگویی شود برای سایر همجنسانش. این برنده جایزه پرانگر به رادیو زمانه می‌گوید که از مبارزه برای تامین عدالت، تامین حقوق بشر و حقوق زنان، دست نخواهد کشید.
نجوا عالمی می‌گوید: «جایزه پرانگر برای من کلید موفقیت است. با این جایزه نشان می‌دهم مسیری که انتخابات کرده‌ام، درست بوده. با این جایزه ثابت می‌سازم که آری ما هم می‌توانیم! با این جایزه می‌توانم که صدای هزاران زن افغان را بازتاب بدهم.»
نجوا عالمی ۲۵ سال دارد. این خبرنگار زن افغان، از زمان مکتب/ مدرسه و از ۱۴ سالگی، تصمیم می‌گیرد خبرنگار شود. عالمی، با تلویزیون زن در افغانستان کار میکند.
خبرنگاری در افغانستان به ویژه برای زنان، کار آسانی نیست. در سرزمینی که از ناامن‌ترین کشورهای دنیا برای خبرنگاران لقب گرفته است. در ۱۸ سال پسین، بیش از صد خبرنگار و کارمند رسانه‌ای از زنان و مردان در افغانستان جان‌‌شان را از دست داده‌اند.. کسانی که به دست گروه‌های هراس‌افکن طالب و داعش و سایر گروه‌ها کشته شده‌اند.
برنده جایزه پر انگر می‌گوید: «زن بودن و خبرنگار زن بودن در افغانستان، شجاعت می‌خواهد و اگر به سوژه‌هایی بپردازد که تابو باشد، خطر را برای خودش و برای منبعی که از آن خبر می‌سازد، بیشتر میکند. شورشیان و سیستم قضایی ضعیف در افغانستان، دو تهدید بزرگ برای خبرنگاران هستند. درحالی که شورشیان بزرگ‌ترین دشمن خودشان حقیقت را می‌پندارند و سیتسم قضایی افغانستان، برای محاکمه عاملان کشتار خبرنگاران تا حالا دستاورد خوبی نداشته است. عاملان قدرتمند هنوز هم به کشتار ادامه می‌دهند، چون آنان در برابر عملی که انجام می‌دهند پاسخ‌گو نیستند. پس ما خبرنگاران برای ادامه کار و برای نهادینه ساختن دموکراسی در جامعه، نیاز به امنیت داریم.»
در ۱۸ سال پسین، زنان در افغانستان به پیشرفت‌های زیادی دست یافته‌اند در حالی که در پنج سال حکومت طالبان در این کشور، زنان پشت دیوارهای بلند و دروازه‌های بسته، چون زندانیان بودند. از درهای مکتب و دانشگاه تا درهای بازار کار برای زنان همه بسته بودند. حالا همه چیز در این کشور تغییر کرده است. زنان از سیاست تا حکومت‌داری و بازرگانی، در همه بخش‌ها همگام با مردان هستند. همزمان با این اما، چالش‌ها در برابر زنان نیز کم نیستند. چالش‌هایی برخاسته از بطن یک جامعه به شدت سنتی.
نجوا عالمی می‌گوید: «خبرنگاران زن در افغانستان، نخست باید با افکار جامعه مبارزه کنند. در برابر افکار بسته جامعه ای که زن برای‌شان جنس دوم است. این مبارزه از خانه آغاز می‌شود و بعد به جامعه می‌رود. ما برای ایستادن مبارزه می کنیم. شاهد پیشرفت‌های مثبت زنان به ویژه در بخش حقوق بشر نسبت به نخستین روزهای آغاز کار خبرنگاری‌ام هستم، اما این روند زمان گیر است.»
پس از ۱۸ سال کار و پیکار سنگین و نفس‌گیر، هنوز چالش ها و خطرهای زیادی در کمین هستند. دختران و زنان در بسیاری از بخش‌های کشور که زیر حاکمیت گروه‌های هراس افکن به ویژه طالبان و داعشیان هستند، حتی حق کار و تحصیل ندارند. طالبان و داعشیان شماری از مکتب‌های دختران و حتی پسران را در بخش‌هایی از کشور بسته‌اند یا به آتش کشیده‌اند.
چگونگی گفت‌وگوهای صلح با طالبان و سهیم ساختن آنان در نظام افغانستان، از بحث‌های بزرگ در درون و بیرون از این کشور بوده‌اند. گفت‌وگوهای آمریکاییان در چند ماه اخیر نزدیک به یک توافق با گروه طالبان شده بود. گفت‌وگوهایی که جزئیات آن به درستی با مردمان افغانستان و حکومت این کشور در میان گذاشته نشده بود. خیلی ها دراین کشور به ویژه زنان نگران این بازی ناروشن بوده‌اند.
برنده جایزه پر انگر می‌گوید: «از دیدگاه من، طالبان همان هستند که بودند، فقط با تفاوت این که در گذشته با شلاق، حاکمیت داشتند و حالا با پیشنهاد قوانین شان با ما برخورد می‌کنند. برای برگشت طالبان، باورهای مختلفی وجود دارد و من شخصا به برگشت‌شان راضی نیستم. چون قوانینی را که آنان پیشنهاد کرده‌اند خواندم و بررسی کردم و حاضر نیستم که به عقب برگردم.»
نجوا عالمی، به دلیل فعالیت‌هایش در زمینه آزادی بیان و حقوق زنان برنده این جایزه شده است. جایزه «پر انگر» برای نخستین بار در سال ۲۰۰۴ میلادی، به پاس کارهای یک دیپلمات سوئدی به نام پر انگر، که در جنگ جهانی دوم جان باخت، بنیاد نهاده شد. همه ساله این جایزه از سوی انجمن تاریخ زنده سوئد، به کسانی داده می شود که در بخش حقوق بشر و دموکراسی کار بکنند.