۱۷ نوامبر: کنفرانس بین‌المللی تغییرات اقلیمی بُن (آلمان) امروز پایان می‌یابد. در این کنفرانس دوهفته‌ای (که از ۶ تا ۱۷ نوامبر برگزار شد) ۲۵ هزار نفر از سرتاسر جهان شرکت کردند.
در مورد میزان موفقیت آن حس دوگانه‌ای وجود دارد: موفق بوده است به دلیل ماندن بر سر قرارداد پاریس، ناکام بوده است به این اعتبار که متناسب با وضعیت اقلیمی تحرک و ابتکار نداشته است. این جمع‌بند را اُتمار ادنهوفر (Ottmar Edenhofer)، معاون انستیتوی اقلیم‌شناسی پوتسدام در گفت‌وگو با رادیو آلمان ارائه کرده است.
کانادا و بریتانیا در مرحله پایانی کنفرانس در آن تحرکی ایجاد کردند که انتظار آن نمی‌رفت و این باعث شد که فضای اجلاس تا حدی خوش‌بین‌تر شود. با ابتکار کانادا و بریتانیا ۲۶ کشور، منطقه و شهر اتحادی برای «دوره پس از زغال سنگ» تشکیل دادند.
تشکیل «اتحاد پسا-زغال» (Past Coal Alliance) را وزیران ۱۹ کشور، پنج استان کانادا و دو ایالت آمریکا اعلام کردند. در این اتحاد، علاوه بر بریتانیا این کشورهای اروپایی شرکت دارند: فرانسه، اتریش، بلژیک، فنلاند، دانمارک، ایتالیا، لوکزامبورگ، هلند و پرتغال. آلمان حضور ندارد؛ کشوری که خود را در عرصه محیط زیست پیشتاز می‌داند. غیبت آلمان در این اتحاد انتقاد سازمان‌های زیست‌محیطی آن را برانگیخته است.
اهمیت ورود به «دوره پس از زغال سنگ» در نقشی است که این منبع انرژی در برونداد گاز کربنیک در جو ایفا می‌کند. در سطح جهان ۴۰ درصد تولید برق در نیروگا‌ه‌های زغالی صورت می‌گیرد.
در جهان سالانه ۸۰۰ هزار نفر بر اثر آلودگی هوا و مسمومیت ناشی از گازهای متصاعد شده از سوخت زغال سنگ می‌میرند. برای اجرای قرارداد پاریس باید کشورهای عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی اروپا (OECD) و اتحادیه اروپا تا سال ۲۰۳۰ و بقیه کشورهای جهان تا سال ۲۰۵۰ استفاده از سوخت زغال سنگ را کنار بگذارند.