شواری حقوق بشر یکی از ارکان سازمان ملل است که چهل و هفت عضو آن بر اساس سهمیه‌بندی منطقه‌ای انتخاب می‌شوند. به عنوان مثال سهم آسیا و آفریقا در این شورا سیزده کرسی و سهم کشورهای اروپای غربی هفت کرسی است و اعضای آن می‌توانند برای دو دوره متوالی سه ساله انتخاب شوند. با وجود این‌که این شورا برای حمایت از حقوق بشر تشکیل شده، اما به نظر می‌رسد آمیخته شدن مسائل سیاسی با مباحث حقوق‌بشر کارکرد آن را دچار مشکل کرده است. شورایی که علاوه بر نقش نظارتی موظف به تلاش برای ارتقاء وضعیت حقوق‌بشر در همه کشورهای جهان و گزارش موارد نقض آن است. اخیرا کشورهایی همچون ویتنام، روسیه، چین و عربستان نیز به عضویت در این شورا انتخاب شده‌اند؛ اما عضویت در این شورا برای کشورهایی که به عنوان ناقض حقوق‌بشر شناخته می‌شوند، چه تبعاتی برای مردم آنان در پی دارد؟ آیا این مسئله می‌تواند به تغییر شرایط در این کشورها کمک کند، یا دست این دولت‌ها برای نقض حقوق مردم خود را بیش از پیش باز خواهد گذاشت؟ و آیا می‌توان در شیوه انتخاب اعضای این شورا تجدید نظر کرد تا کشورهای ناقض حقوق بشر نتوانند به آسانی در آن عضویت یابند؟ در همین رابطه گفت‌وگویی با حسین رئیسی، حقوق‌دان ایرانی ساکن کانادا داشتیم.
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20131115_UNHRC_HoseinRaeisi_IsmaeilJalilvand.mp3[/podcast]