از موسیقی تلفیقی تعریف دقیق و معینی که مورد توافق همگان باشد وجود ندارد، و از اینرو برداشت و تصوری که از این اصطلاح میشود از فردی تا فرد دیگر متغیر است. گزارههایی از قبیل سبک موسیقی این گروه و یا آن آهنگساز «تلفیقی» است، گزارههایی‌ست گنگ و مبهم و در مواردی حتی گمراه‌کننده.
«ترانه «آتش و باد»، کاری از گروه «دنگ شو»، یکی از گروه‌های پرشمار موسیقی تلفیقی در ایران
برخی تمایل دارند موسیقی تلفیقی را به مجموعهای از سبکها اطلاق کنند، غافل از آنکه واژه «تلفیقی» یک صفت است برای موسیقی و نه یک سبک؛ صفتی که ممکن است بیانگر مجموعهای از سبکها باشند.
موسیقی تلفیقی یک سبک نیست
معمولاً نمونههای مختلف یک سبک دارای ویژگیهایی مشترک و یا مشابه هستند. مثلاً ترانههای بلوز نه تنها گامها و فواصل مشخصی را به اشتراک می‌گذارند، بلکه در مواردی از قالبها و الگوهای از پیش تعریف‌شده (مانند الگوی دوازده میزانی یا هشت میزانی) تبعیت میکنند. به همین ترتیب فصل مشترک تصنیف‌های سنتی را میتوان در مقامهای سنتی و اوزان عروضی شعر فارسی جست. اما به‌راحتی میتوان نمونههای فراوانی یافت از موسیقی‌ای که تلفیقی نامیده میشود و بیانگر هیچ ویژگی سبکی نیست. به نظر میرسد هر جا نتوانستهایم یک موسیقی را زیر عنوان یکی از سبکهایی که میشناسیم طبقه‌بندی کنیم، ناچار دست به دامان عنوان مبهم «موسیقی تلفیقی» شدهایم.
برداشت نادرست رایج دیگر بین مخاطبان ایرانی این است که موسیقی تلفیقی از تلفیق موسیقی سنتی ایرانی با هر سبک دیگر بهدست می‌آید (برای مثال سنتی- راک، یا سنتی-جاز، …). در این برداشت عامیانه یک طرف ثابت در این معادله همیشه موسیقی سنتی ایرانی است. این مسأله بیش از آنکه ناشی از عدم شناخت سبکهای موسیقی باشد، از ابهام و ناکارآمدی ترکیب بی‌پایه و اساس «موسیقی تلفیقی» نشان دارد. معمولاً در تشخیص موسیقی سنتی ایرانی از انواع دیگر موسیقی سردرگمی و اختلاف نظر وجود ندارد، چرا که موسیقی سنتی ایرانی هویت، ساختار و چارچوب مشخص دارد. بیقاعدگی در طبقهبندیِ آنچه موسیقی تلفیقی خوانده میشود، و سردرگمی در تشخیص «موسیقی تلفیقی» از غیر تلفیقی یک دلیل مشخص دارد: موسیقی تلفیقی یک سبک نیست.