در دومین زن‌کُشی گزارش‌شده در سال ۱۴۰۳ یک مرد در جویبار همسرش را به قتل رساند. «رکنا» که به صورت ویژه اخبار حوادث را پوشش می‌دهد نوشته است که «مرد جوان» پس از قتل زنش در جویبار، به تهران سفر و در آنجا خود را تسلیم مأموران نیروی انتظامی کرد. او علت قتل زن ۳۴ ساله را «اختلافاتی که با او داشت» عنوان کرد. تاریخ وقوع این رویداد شامگاه هفتم فروردین گزارش شده است. پیش از این نیز رسانه‌های داخلی ایران از قتل یک زن در مشهد به دست شوهرش خبر داده بودند. تاریخ وقوع این رویداد ۲۷ اسفند ۱۴۰۲ اعلام شده است. محمود عارفی، بازپرس ویژه قتل دادسرای مشهد گفته بود که این مرد ۳۳ ساله پس از «درگیری بر سر دستپخت» با همسرش، «با ضرب‌وشتم و ضربات چاقو همسر خود را در مقابل چشمان دو دختر پنج و شش ساله‌اش به قتل رسانده بود.» شامگاه پنج‌شنبه ۲۴ اسفند ۱۴۰۲ نیز مریم رزمجو، رزیدنت سال اول دکترای رادیو انکولوژی دانشگاه رازی با شلیک سلاح گرم توسط همسر سابقش به قتل رسید. آژانس خبررسانی کُردپا نوشت که متهم به قتل علاوه بر همسر سابق خود، برادر و مادر او را نیز به قتل رساند. در ایران سالانه ده‌ها زن به دست مردان نزدیک، از جمله همسر، برادر، پدر یا بستگان خود به قتل می‌رسند. موارد زن‌کشی، تحت عنوان «قتل ناموسی» و به بهانه‌هایی چون «آبروی خانوادگی» یا «غیرت مردانه» گزارش می‌شوند. رسانه‌های حکومتی و مسئولان جمهوری اسلامی عمدتاً این قتل‌ها را به عواملی چون «عصبانیت» یا «اختلافات خانوادگی» تقلیل می‌دهند. تصویب مجازات‌های سبک برای قتل زنان به‌دست مردان از جمله فرزندکشی و قتل‌های موسوم به «ناموسی» نقش مهمی در آمارهای تکان‌دهنده زن‌کشی در ایران بازی می‌کنند.