ریزش معدن زغال سنگ پابدانا در کرمان جان دو کارگر را گرفت و سه کارگر را مصدوم کرد.
خبرگزاری دولتی کار ایران (ایلنا)، زمان وقوع حادثه کاری در معدن زغال سنگ پابدانا را شامگاه دوشنبه نهم آبان گزارش کرد.
در این حادثه سقف دو تونل معدن فرو ریخت و پنج کارگر دچار حادثه شدند. سه تن از کارگران توانستند از مهلکه فرار کنند و جان سالم به در ببرند اما محسن قاسمی مارندگانی و عبدالحمید ناصری که از سیستان و بلوچستان برای کار به کرمان رفته بودند، زیر آوار ماندند.
عملیات امداد و نجات تا ساعت سه بامداد دهم آبان ادامه یافت. امدادگران در نهایت پیکر بی‌جان دو کارگر را بیرون آوردند.
حدود دو ماه قبل، در شهریور ماه نیز یک حادثه مشابه در معدن زغال سنگ هشونی از زیرمجموعه‌های معادن زغال سنگ کرمان رخ داده بود. در این حادثه یک کارگر جانش را از دست داد و چهار کارگر دیگر مصدوم شدند.
نادیده گرفتن ایمنی کار و فراهم نکردن تجهیزات مناسب برای معدنکاران از سوی کارفرمایان بخش خصوصی اصلی‌ترین عامل مرگ معدنکاران در ماه‌های گذشته بوده است.
احسان سهرابی که ایلنا او را نماینده کارگران در شورای عالی حفاظت کار معرفی کرد، در پیوند با این موضوع گفت: «هم کارفرمایان و هم بازرسان وزارت کار و وزارت کار در مرگ کارگران معدن مقصر هستند.»
کارفرمایان خصوصی برای کاهش هزینه و افزایش سود ایمنی معدن را نادیده می‌گیرند و بازرسان وزارت کار حتی در بازرسی های اندک با فاصله زمانی زیاد کاستی های کارفرمایان را نادیده می‌گیرند.
رئیس بازرسی اداره کار کرمان ادعا کرد که بازرسی از معادن این استان به صورت مرتب و هر یک ماه یک بار انجام می‌شود. او اما ناایمن بودن برخی معادن، از جمله معدن کوهبنان را تأیید کرد و گفت: «برداشت در معادن کرمان مثلاً معدن کوهبنان مکانیزه نشده؛ ضخامت لایه‌ها کم است و از نظر اقتصادی نمی‌صرفد که برداشت مکانیزه شود؛ تنها معدن مکانیزه کشور، معدن طزره است که در آن ضخامت لایه‌ها بیشتر است و برداشت به شیوه‌ی مکانیزه و به روز انجام می‌شود.»
«استخراج به شیوه قدیمی» سالانه به صورت میانگین جان ۴۵ کارگر معدن را می‌گیرد اما بازرسان اداره کار تنها به مکاتبه و تذکر اکتفاء می‌کنند.
سهرابی با طرح این سؤال «اگر بخش خصوصی نمی‌تواند و نمی‌خواهد ایمن‌سازی کند، چرا از این بخش سلب مالکیت نمی‌شود»، گفت: باید حفظ جان کارگران، به‌خصوص کارگران زحمتکش معدن که در پرخطرترین و آسیب‌زا ترین محیط‌های کاری مشغول به کار هستند، مهمترین مساله باشد».
برای حکومت که معادن را به بخش خصوصی و نهادهای حکومتی واگذار کرده است اما جان کارگران اهمیتی ندارد.
نهادهای حکومتی آمار روشنی از کارگران قربانی حوادث کار ارائه نمی‌دهند. وزارت کار ادعا می‌کند سالانه ۱۳ هزار حادثه کاری رخ می‌دهد و کمتر از ۸۰۰ کارگر جانشان را در راه نان از دست می‌دهند.
سازمان پزشکی قانونی اما بیش از ۲۸ هزار حادثه کار را ثبت کرده است. سازمان تأمین اجتماعی نیز در گزارش سال ۱۴۰۰ پرداخت هزینه درمان و بازتوانی برای ۴۵ هزار و ۹۰۶ کارگر حادثه دیده را تقبل کرده است. این آمار تنها کارگران تحت پوشش بیمه تأمین اجتماعی را در بر می‌گیرد و دستکم شش میلیون کارگر بدون بیمه و قرارداد در آمار نادیده گرفته شده‌اند.