خبرگزاری تسنیم گزارش داد که فیلم «خانه پدری» ساخته کیانوش عیاری که بعد از یک دهه توقیف به نمایش درآمد، به دستور مستقیم دادستانی توقیف شد.
خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) اعلام کرد که دستور توقیف فیلم «خانه پدری» به سازمان سینمایی ابلاغ نشده. کیانوش عیاری هم اعلام کرده که از توقیف فیلم‌اش بی‌اطلاع است.
خانه پدری» سرنوشت یک خانواده را در طول شش دهه روایت می‌کند: این خانواده تحت تأثیر یک قتل ناموسی در سال ۱۹۲۶ (۱۳۰۵) اواخر دوره قاجار و اوایل پهلوی قرار می‌گیرد و جسد دختر در زیرزمین خانه دفن میشود. با پیش رفتن فیلم، سرنوشت پدر خانواده، پسر او و خانواده آنها را طی شش دهه بعدی می‌بینیم، در حالی‌که همه چیز در همین خانه می‌گذرد و بچه‌های کوچک در هر فصل فیلم، شخصیت‌های بالغ فصل بعدی هستند و سایه این جنایت خانگی مبتنی بر زن‌کشی بر زندگی همه آنها سایه افکنده است.
یکم آبان حجت‌الاسلام احمد سالک عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی ضمن ابراز تأسف از اکران فیلم سینمایی «خانه پدری» از وزیر ارشاد خواسته بود هرچه سریع‌تر جلوی اکران فیلم خانه پدری را به عنوان یک فیلم «ضد خانواده» بگیرد. سالک ادعا کرده بود که این فیلم با سیاه‌نمایی و خشونت همراه است.
غلامرضا فرجی، سخنگوی شورای صنفی نمایش هفته گذشته اعلام کرده بود که فیلم «خانه پدری» بعد از ۹ سال توقیف با سانسور سکانس اول این فیلم از یکم آبان سال جاری در سینماهای کشور به نمایش درمی‌آید. کیانوش عیاری درباره سانسوری که وزارت ارشاد اسلامی به این فیلم تحمیل کرد، در گفت‌وگو با رسانه‌های داخلی گفت:
«سازش الزاماً به معنای مقاومت و استقامت نیست. گاهی اوقات سازش می‌تواند یک تصمیم عقلانی باشد. تلاش کردیم بدون اینکه لطمه‌ای به فیلم وارد شود، با تغییرات جزئی زهر آن صحنه مناقشه‌برانگیز را بگیریم.»
عیاری در سال ۹۱ درباره سانسور صحنه زن کشی در این فیلم گفته بود:
«چرا باید آبشخور اصلی یک فیلم که صحنه قتل دختری توسط پدر و برادرش است، حذف شود؟ با حذف این صحنه دیگر از “خانه پدری” چیزی باقی نمی‌ماند.»
با وجود آنکه این فیلمساز سرشناس بعد از ۹ سال به حذف این صحنه کلیدی تن داد اما باز هم فیلم او از اکران بازماند.
«خانه پدری» برنده تندیس بهترین فیلم، بهترین فیلمنامه و بهترین کارگردانی از هشتمین جشن انجمن منتقدان سینمایی است. فیلم «کاناپه» کیانوش عیاری نیز در توقیف است.
بیشتر بخوانید:
انکارکه حقایقی درفیلم نشان داده میشود درکشورسرخپوستان و درقاره دیگری بوده است و نشان دادن آن توهین به جامعه ایران نشین و بدآموزی دارد وترقیب بسیاری درایران به چنین اعمالی است…خیر درایران چنین فرهنگی بویژه درشهرستان ها ودهات ها که مذهبیان و احساسات مذهبی شان قدرت نمائی می کند امری کاملا” معمولی است…چرا وقتی جلوی اعمال وکردار قشونی که انگشت شمارهم نیستند و اقشارمیلیونی تشکلیل میدهند آینه ای آویزان میشود دچارچندش میشوند..مگرؤزیم آخوندی و همچنین مذهبیان چه درگذشته و حال درایجاد چنین فجایعی آنهم درجهت زنان ودختران و خواسته آنها قدعلم نکرده اند؟ بله نمی خواهیم بدانیم که میدانیم درذات و فرهنگ ما چنین بوده و هست… توقیف این فیلم درحقیقت محض پاکسازی محلی بعد ازانفجاراست ..کافیست گذری به جلوی دادگستری ها ودادگاه ها که زنان ودختران ضرب وشتم شده به کررات دیده میشوند بیندازید…
حقیقتگو / 28 October 2019
قصه ی “خانه ی پدری”
کیانوش عیاری یکبار درباره ی شکل گیری ایده ی «خانه پدری» توضیح داده است؛ اینکه آن را از گزارش یک ماجرای واقعی که در سالهای اولیه دهه ۵۰ در اهواز اتفاق افتاد و در مجله اطلاعات هفتگی منتشر شده بود، وام گرفته.
در آن گزارش از دختری نوشته بودند که در اهواز در زندان بود. او در روزهای نزدیک آزادی اش پیش رئیس زندان رفته و گفته بود اگر آزادش کنند پدر و برادرهایش او را می کشند.
رئیس زندان با خانواده ی او صحبت کرده بود اما پدر و برادرها گفته بودند ما می خواهیم دختر را پیش مادرش ببریم.
دختر را که آزاد میکنند پدر، عمو، برادرها، پسرعموها، دایی و… او را در یک گونی کرده و در رود کارون می اندازند؛ جایی از رود که خونابه های کشتارگاه اهواز در آن ریخته میشود و محل تجمع کوسه های کارون است.
عیاری این ایده را در ذهن داشت تا یک روز در دهه ی هشتاد…
قصه ی “خانه ی پدری” / 29 October 2019