مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی به تازگی در گزارشی تحت عنوان «چالش‌ها و راه‌کارهای رونق تولید در سال ۹۸» بر ضرورت اشتغال‌زایی تاکید کرده و وجود حداقل دستمزد سراسری را یکی از موانع مهم تولید و اشتغال‌زایی دانسته است. این مرکز خواستار حذف حداقل دستمزد سرتاسری و جانشین‌کردن آن با مزدی متناسب با هر منطقه شده است. علیرضا (بهروز) نوایی عضو «اتحاد بین‌المللی در حمایت از کارگران ایران» در این باره به زمانه می‌گوید: «ادعای مرکز پژوهش‌ها آسمان و ریسمان به هم بافتن برای ارزان سازی نیروی کار است.» گفت‌و‌گو با این فعال کارگری را در ادامه بشنوید:
بحث درباره مسأله حداقل دستمزد پس از انتشار گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی در شهریور سال جاری به رسانه‌ها انجامید.
بر اساس پیشنهاد موسوم به «مزد منطقه‌ای» که در گزارش مرکز پزوهش‌ها آمده است، میانگین هزینه زندگی در مناطق شهری و روستایی و استان‌های مختلف مبنای تعیین حداقل دستمزد در هر یک از این مناطق قرار خواهد گرفت.
یک «کارشناس» به نام داود خدابنده پا را از پیشنهاد مجلس نیز فراتر گذاشت و بخشی از اخراج‌ها و تعطیلی کارخانه‌ها را به وجود دستمزد سراسری نسبت داد و خواستار حذف آن شد.
اما علیرضا (بهروز) نوایی درباره پیشنهاد مرکز پژوهش‌ها برای حذف حداقل دستمزد می‌گوید:
«پیشنهاد مرکز پژوهش‌ها متکی به هیچ پژوهش و تحقیقی نیست و در عین حال نقض صریح قانون کار ایران و نقض مقاوله‌نامه‌های سازمان جهانی کار مبنی بر پرداخت مزد مساوی در برابر کار مساوی است.»
این طرح اما سال گذشته نیز مطرح شد و شماری از اعضای شورای اسلامی کار، تشکل‌های کارفرمایی و وزیران دولت برای بررسی بیشتر این طرح به «کمیته اشتغال» فراخوانده شدند. قرار است امسال بار دیگر پیشنهاد حذف حداقل دستمزد در قالب یک طرح در مجلس به بحث گذاشته شود.
این در حالی است که ارزش واقعی دستمزد کارگران به شدت افت کرده و رسانه‌ها و برخی اقتصاددانان وابسته به حکومت نیز اذعان دارند هزینه سبد معیشت خانوار کارگری از هفت میلیون تومان فراتر رفته و هیچ تناسبی با دستمزدهای یک و نیم میلیون تومانی ندارد.
نمایندگان تشکل‌های دست‌ساز شورهای اسلامی کار نیز معتقدند دستمزد کنونی درصد پائینی از هزینه خانوار را پوشش می‌دهد و خواستار ترمیم دستمزد به صورت غیرنقدی شده‌اند؛ امری که از سوی دولت و کارفرمایان با بی‌اعتنایی روبرو شده است.
در چنین شرایطی، استدلال مرکز پژوهش‌های مجلس چه نسبتی با واقعیت دارد؟ هدف از آن چیست، در صورت تصویب و اجرای این طرح چه تغییری در وضعیت کارگران ایجاد می‌شود، و چرا در شرایطی مطرح می‌شود که فشار بر فعالان کارگری و تشکل‌های مستقل موجود به طرز بی‌سابقه‌ای افزایش یافته و بسیاری از فعالان کارگری یا در زندانند و یا با احکام سنگین زندان و شلاق بطور مشروط و یا به قید کفالت آزادند و خطر دستگیری هر لحظه آن‌ها را تهدید می‌کند؟
علیرضا (بهروز) نوایی معتقد است که هدف افزایش استعمار کارگران است: «کارفرمایان تمایل دارند به صورت فردی یا در یک کارگاه با کارگران روبرو شوند. کارگر را تنها در گوشه رینگ گیر بیاورند و پائین‌ترین دستمزد را به او تحمیل کنند.»
-
گفت‌و‌گو با علیرضا (بهروز) نوایی عضو «اتحاد بین‌المللی در حمایت از کارگران ایران» را همینجا در صفحه زمانه بشنوید:
ااین یعنی حمایت ازمستضعفین,این معنای حمایت ازمظلومین است.
این دستمزدپابرهنگانی است که انقلاب کردندتاحکومت عدل علی راتجربه کنند
این یعنی برابری,برادری,حکومت عدل علی.
هموطن بیکار / 20 September 2019