عباس عطار که در خارج از ایران او را به نام «عباس» می‌شناسند، یکی از نام‌آورترین عکاس خبرنگار ایرانی بود که ۵ اردیبهشت در هفتاد و شش سالگی درگذشت. حسن سربخشیان در گفت‌وگو با زمانه می‌گوید او در تعریف‌های رایج از عکاسی هنری یا فوتو ژرونالیسم نمی‌گنجید. عباس عطار یک انسان جهان‌وطن و یک «عکاس» در مفهوم جهان‌شمول آن بود.

عباس عطار، عکاس – خبرنگار فقید ۱۹۴۴ تا ۲۰۱۸

عباس که با آژانس مگنوم همکاری می‌کرد، بیش از ۶۰ سال از دریچه دوربین‌اش، جنگ‌ها و انقلاب‌ها را مستند کرده بود: از بیافرا تا بنگلادش، ایرلند شمالی، ویتنام، شیلی، کوبا، آفریقای جنوبی و البته خاورمیانه. از کینه ولایتمداران به او همین بس که یک روز بعد از انتشار خبر درگذشتش، کیهان چاپ ایران با استناد به مجموعه «الله اکبر» عباس عطار، او را متهم کرد که قصد داشته «چهره انقلاب اسلامی» را مخدوش جلوه دهد.

عباس عطار در سال ۱۹۸۱ به آژانس مگنوم ، از معتبرترین آژانس‌های عکاسی جهان ملحق شد. او پیش از این با آژانس‌های سپیا و گاما همکاری می‌کرد.

عباس بعد از انتشار مجموعه عکس‌هایی از انقلاب ایران، زندگی در خارج از ایران را برگزید و برای تهیه عکس‌های خبری به سراسر جهان سفر کرد. او اما همواره تحت تأثیر انقلاب ایران قرار داشت و چنین بود که در سال‌های پختگی و کمال بخشی از آثارش را به موضوع اسلام‌گرایی در جهان، بودیسم و هندوئیسم و یهودیت اختصاص داد.

او در گفت‌وگویی درباره رویکردش به مذهب گفته است:

« من با مذهب‌ کاری ندارم من با خدا کار دارم. دنبال این هستم که ببینم چرا مردم به خدا عقیده دارند. این برای من مهم است.»

با حسن سربخشیان، عکاس خبری درباره دستاوردهای عباس عطار گفت‌وگو کرده‌ایم:

بیشتر بخوانید:

عباس عطار عکاس – خبرنگار سرشناس ایرانی درگذشت