مهدی طائف- پس از یکماه نگرانی و فعالیت پیگیر جامعهی اقلیتهای جنسی و مدافعان و فعالان حقوق بشر به نظر میرسد که سرانجام شادمانی بازگشته است. همانطور که در گزارش پیشین از نتیجهی رأیگیری در کمیتهی مجمع عمومی سازمان ملل در مورد اصلاحیهی کشورهای آفریقایی در مورد حذف گرایش جنسی از مفاد قانون حق زندگی اقلیتها گفتیم، غالب شرکتکنندگان با فعالیت کشورهای آفریقایی و عرب گامی در جهت تثبیت و تقویت هوموفوبیای دولتی برداشته بودند.
این رای باید مجدداً در مجمع عمومی به رأی گذاشته میشد. فعالیت دیدهبان حقوق بشر، فعالان حقوق همجنسگرایان، نمایندگان کشورهای مدافع حقوق اقلیتهای جنسی و رسانهها نتیجهی خیرهکنندهای را برای همجنسگرایان به بار آورد:
٩٣رأی موافق، ٥٥ رأی مخالف و ٢٧ رأی نیز ممتنع
این نتیجه رأیی است که به اصلاحیهی نمایندهی ایالات متحده، سوزان رایس، در مورد بازگرداندن عبارت گرایش جنسی در قطعنامهی محکومیت قتلهای فراقانونی داده شده است. بخش بزرگی از رأیهای اضافه شده مطابق پیشبینیای که در گزارش پیشین گفتیم کشورهایی هستند که در دورههای قبل رأی مساعد به حذف عبارت داده بودند و امکان تغییر دیدگاهشان بود. علاوه بر اضافه شدن این کشورها مانند آلبانی، نیکاروگوئه و وانوآتو کشورهایی نیز از میان مخالفان پیشین در میان کشورهای آفریقایی به گروه موافقان پیشنهاد اخیر پیوستند مانند آندورآ، آنگولا، آفریقای جنوبی و غیره. برخی کشورهای آمریکای لاتین نیز که در دورهی قبل به جمع کشورهای هوموفوب پیوسته بودند دیدگاهشان دگرگون شده است؛ یعنی کشورهای بلایز و هایتی. همچنین کوبا که زیر فشار داخلی گروههای سیاسی در مورد رای پیشین ناچار به غیبت در جلسهی رأیگیری شده است. از سوی دیگر رای یکپارچهی کشورهای مسلمان در ادامهی رأی پیشین است که هوموفوبیای دینیشان را نمایندگی میکنند.
بنابراین به نظر میرسد شکافی در اتحادهای منطقهای مانند آفریقا و برخی کشورهای آمریکای لاتین رخ داده است. این امر نکتهای را روشن میسازد که در جای خود باید تحلیل شود: هوموفوبیای دینی قویتر از هوموفوبیای فرهنگی عمل کرده است و باید خطر این شکل از هوموفوبیا را جدیتر گرفت. پس از شکست کشورهای عرب و مسلمان در این رأیگیری آنها واکنش نشان داده و اعلام کردهاند که پیروزی را به مثابه مصداق «توهین به مذهب» تلقی کرده و در آینده آن را به چالش خواهند کشید[2]. این نشان میدهد که کشورهای عرب قصد دارند به هر بهانهای از الزام برای حفظ حقوق اقلیتهای جنسی سر باز زنند. این امر احتمالاً ادامه پیدا خواهد کرد. عربها که هنوز زیر بار حق زندگی زنان نمیروند قطعاً چنین فشار حقوقی را تحمل نخواهند کرد.
رأیگیری دوم با شکستی فاحش برای کشورهای هوموفوب اجلاس پیشین به پایان رسید. حتی در دورههای قبل نیز چنین قاطعیتی در محکوم کردن قتل و آزار همجنسگرایان به دست نیامده بود. پیروزی قاطع، ارادهی جامعهی جهانی برای پایان دادن به تبعیض علیه انسانهاست. به نظر میرسد پیشرفتی در برقراری عدالت در مورد گرایشهای جنسی در حال شکلگیری است، اما همانطور که اشاره شد یکپارچهترین شکل مخالفت در این جلسه از سوی عربها و غالب کشورهای مسلمان بوده است. به این نکته باید توجه کرد. همراه با فشار تندروان بنیادگرا برای محصور کردن آزادیهای جهان مدرن، به نظر میرسد دولتهای اسلامگرا نیز تلاش میکنند با استفاده از اهرمهای دموکراتیک شرایط را برای اعمال نظر خود فراهم سازند.
ممکن است به تدریج شاهد نوعی تبعیض قانونی در مورد اقلیتها در این گونه جلسات و یا قانونی کردن تبعیض علیه حقوق دگراندیشان، زنان و سایرین در جلسات آینده باشیم. امروز در مورد اقلیتهای جنسی و فردا در مورد دیگران. این بر عهدهی روشنفکران این کشورهاست که مانع اعمال چنین روندی شوند. تبعیض علیه اقلیتهای جنسی بر حسب روایت رسمی برخی از مذاهب ممکن است به همین جا ختم نشود. در پایان نام کشورهای رأی دهندهی موافق، مخالف، ممتنع و غایب را ذکر میکنیم:
موافقان اصلاحیه برای باقی ماندن عنوان اقلیتهای جنسی در مصوبهی مربوط به اقلیتها (٩٣ کشور)
آلبانی، آدورا، آنگولا، آنتیگوآ- باربودا، آرژانتین، ارمنستان، استرالیا، اتریش، باهاماس، باربادوس، بلژیک، بلایز، بولیوی، بوسنی- هرزه گوین، برزیل، بلغلرستان، کانادا، کیپ ورد، شیلی، کلمبیا، کاستاریکا، کرواسی، قبرس، چک، دانمارک، دومنیکا، جمهوری دومنیکن، اکوادور، السالوادر، استونیا، فیجی، فنلاند، فرانسه، گرجستان، آلمان، یونان، گرانادا، گواتمالا، هندوراس، مجارستان، ایسلند، هندوستان، ایرلند، اسرائیل، ایتالیا، ژاپن، لاتویا، لیختنشتاین، لیتوانی، لوکزامبورگ، مالت، موریتیوس، جزیره مارشال، مکزیک، میکرونزی، موناکو، منتنگرو، نارو، نپال، هلند، نیوزیلند، نیکاراگوا، نروژ، پالائو، پاناما، پاپوآ گینه ی نو، پاراگوئه، پرو، لهستان، پرتغال، کره جنوبی، جمهوری مولداوا، رومانی، روآندا، سنت کیتس و نویس، ساموآ، سان مارینو، صربستان، اسلواکی، اسلوونی، آفریقای جنوبی، اسپانیا، سوئد، سویس، جمهوری مقدونیه، تیمور، تونگا، اکرایین، انگلستان، ایالات متحده، اروگوئه، وانوآتو، ونزوئلا.
کشورهای مخالف (٥٥ کشور)
افغانستان، الجزایر، آذربایجان، بحرین، بنگلادش، بنین، بوتسوانا، برونئی، بورکینافاسو، بروندی، چین، کومور، کنگو، کره شمالی، جمهوری دموکراتیک کنگو، جیبوتی، مصر، گامبیا، غنا، اندونزی، ایران، عراق، اردن، قزاقستان، کویت، لبنان، لیبی، مالاوی، مالزی، موریتانی، مراکش، نامیبیا، نیجر، نیجریه، عمان، پاکستان، قطر، روسیه، سینت لویس، عربستان، سنگال، سریالئون، جزایر سلیمان، سومالی، سودان، سوریه، سوازیلند، تاجیکستان، تونس، اگاندا، امارات متحده عربی، تانزانیا، یمن، زامبیا، زیمباوه
ممتنع (٢٧ کشور)
بلاروس، بوتان، کامبوج، اریتره، گینه، گینه ی بیسائو، گویان، هائیتی، جامائیکا، کنیا، لائو، لسوتو، لیبریا، مالدیو، مالی، مغولستان، موزامبیک، فلیپین، سنت وینسنت و گرنادین، سائو توم پرینسیپ، سنگاپور، سریلانکا، سورینام، تایلند، توگو، ترینیداد و توباگو، ویتنام.
غایبان (١٧ کشور)
کامرون، جمهوری آفریقای جنوبی، چاد، کد دیوآر، کوبا، گینه اکواتوریال، اتیوپی، گابن، کیریباتی، قرقیزستان، ماداگاسکار، میانمار، سیشل، ترکیه، ترکمنستان، توآلو، ازبکستان
زیرنویس:
١- توضیح نام نویسنده: مهدی طائف، به گفتهی وکیل تسخیری وی در گفتوگو با حسین علیزاده از آیگلهرگ، در سال ٢٠٠٧ به اتهام تجاوز جنسی به همجنس، با وجود آن که شاکی شکایت خود را پس گرفت، اعدام شد. برای زنده ماندن نام همجنسگرایان اعدام شده در ایران، نویسندهی این مقاله قرار دارد مقالات خود را با نام اعدام شدههای همجنسگرا منتشر کند و نام مهدی طائف را برای این منظور برای خود برگزید.