در شمارش آرای ۳۱ حوزه از میان۳۲ حوزه انتخاباتی روشن شد که ۴۲/ ۵۵ درصد رای‌دهندگان با استقلال اسکاتلند مخالفت کرده‌اند. میزان مشارکت در این همه‌پرسی ۸۵ درصد بود.
الکس ساموند، رهبر کارزار استقلال اسکاتلند، شکست در این کمپین را پذیرفت. او در برابر هواداران خود در ادینبورگ گفت: «اکثریت مردم تصمیم گرفتند در این برهه کشور مستقلی نداشته باشند.» ساموند پیش‌تر در توئیتر خود از پشتیبانی بی‌نظیر حامیان استقلال سپاسگزاری کرده و آنها را به قبول نتیجه فراخوانده بود.
نیکلا استورجن، معاون نخست وزیر دولت محلی اسکاتلند صبح جمعه ۱۹ سپتامبر شکست در همه‌پرسی را به شبکه جهانی بی‌بی‌سی اعلام کرد. او گفت: «مدافعان کمپین آری عمیقا سرخورده شده‌اند اما اسکاتلند برای همیشه تغییر کرد.»
دولت بریتانیا در مقابل خرسند است از این که نتیجه همه‌پرسی، مانع شکاف در«پادشاهی متحد» شده است. دیوید کامرون، نخست‌وزیر بریتانیا از سیاستمداران حزب کارگر و آلیستر دارلینگ، رهبر مخالفان استقلال اسکاتلند خواسته که کمپینی انتخاباتی تشکیل دهند زیرا حزب محافظه‌کار در مقابل سوسیال دمکرات‌های شمال، پایگاه انتخاباتی ندارد. پیش‌بینی‌های قبلی در مورد همه‌پرسی استقلال اسکاتلند نشانگر رقابت شانه به شانه موافقان و مخالفان این کارزار بود.
در نخستین تحلیل‌ها گفته شده که حزب ملی اسکاتلند متعلق به الکس ساموند، در بسیج مردم شهرهای بزرگ همچون گلاسکو یا دونده، ناموفق بود. شهر گلاسکو با ۶۰۰ هزار جمعیت بزرگ‌ترین شهر اسکاتلند است و در این شهر ۵۳ درصد آرا به سود استقلال‌طلبان بود.
اسکاتلندی‌ها در مجموع مشارکت بسیار بالایی در همه‌پرسی داشتند. در زمان رای‌گیری، صف‌های طولانی در برابر حوزه‌ها تشکیل شد و شمارش آرا به دلیل همین مشارکت گسترده طول کشید. میزان مشارکت در این همه‌پرسی ۸۵ درصد برآورد شده است.
چنان‌چه ساکنان اسکاتلند با ۵ میلیون جمعیت رای به جدایی می‌دادند، بریتانیا و اسکاتلند باید بر سر بسیاری از مسائل مذاکراتی طولانی را آغاز می‌کردند. تعیین واحد پول، سهم هر کشور از نفت دریای شمال و مالیات مربوط به آن، پایگاه زیر دریایی‌های اتمی بریتانیا در اسکاتلند، پیوستن مجدد به اتحادیه اروپا، خروج دفاتر اصلی برخی از بانک‌ها، سرنوشت شبکه بی‌بی‌سی و ساختار بهداشت و درمان برخی از مهم‌ترین این مسائل بودند.