بهداری زندان نوشهر در گزارشی درباره مرگ مشکوک جواد روحی در این زندان، نوشته است که «جواد روحی قبل از بازداشت، چندین نوبت با سابقه تشنج در بیمارستان بستری شده است» و یک بار هم در بیمارستان «اقدام به خودکشی» کرده است.
در این گزارش همچنین جواد روحی با سابقه اعتیاد معرفی شده که پزشک برای او متادون تجویز کرده بود و یک بار هم حدود دو سال پیش در پی مسمومیت با ترامادول بستری شده است.
میزان، خبرگزاری قوه قضائیه پس از انتشار خبر مرگ مشکوک جواد روحی در زندان نوشهر تقریباً همین موارد را به‌نقل از بهداری این زندان نوشته بود.
جواد روحی، ۳۶ ساله، شهریور ۱۴۰۱ در روزی که مأموران حکومتی حنانه کیا را در نوشهر به قتل رساندند، بازداشت شد و بامداد پنج‌شنبه ۹ شهریور در زندان نوشهر جان باخت. دادگاه انقلاب ساری روحی را به سه بار اعدام محکوم کرده بود اما خردادماه گذشته وکیل او گفت که دیوان عالی کشور حکم اعدام را نقض کرده است.
مأموران امنیتی روحی را بارها در دوره بازداشت برای اعتراف اجباری شکنجه کرده بودند.
سازمان عفو بین‌الملل در بیانیه‌ای درباره مرگ جواد روحی نوشت او در دوران بازداشت مورد شکنجه‌های جسمی و روحی از جمله «شلاق به کف پا و در حین بستن به تیرک، شوک الکتریکی و آزار جنسی از طریق گذاشتن یخ روی بیضه‌هایش به مدت ۴۸ ساعت» قرار گرفته و مجبور به اعتراف علیه خودش شده است. عفو بین‌الملل همچنین افزوده است که جواد روحی به‌مدت شش هفته مورد «ناپدیدسازی قهری» قرار گرفته و خانواده‌اش هیچ اطلاعی از سرنوشت او نداشتند در حالی که تمام این مدت او در بازداشت اطلاعات سپاه پاسداران و در سلول انفرادی زندان «تیرکلا» در ساری بوده است.
در گزارش بهداری زندان نوشهر آمده است که روز چهارشنبه ۸ شهریور جواد روحی به بهداری مراجعه و عنوان کرد که بی‌حال است و بهداری برای او قرص دیکلوفناک و قرص سرماخوردگی تجویز کرده و ۱۵ دقیقه روحی را زیر اکسیژن قرار داده است. در ساعت سه و ۳۰ دقیقه بامداد پنج‌شنبه حال جواد روحی در بند زندان دوباره بد و دچار تشنج می‌شود. او را به بیمارستان منتقل می‌کنند اما او در بیمارستان جان خود را از دست می‌دهد.
نه در توضیحات قوه قضائیه و نه بهداری زندان نوشهر گفته نشده که چرا با وجود چنین سابقه پزشکی‌ای و نقض حکم جواد روحی توسط دیوان عالی کشور او نه تنها آزاد نشده بلکه برای درمان به خارج از زندان نیز منتقل نشده است.
مرگ مشکوک جواد روحی در زندان نوشهر یادآور مرگ بهنام محجوبی است که در اسفند ۱۳۹۹ مسئولان قضایی ادعا کردند که او به دلیل بیماری پیشین خود در بیمارستان جان باخته است. همان زمان اما خانواده او و جمعی از زندانیان گفتند که حکومت او را کشته است.
در سال‌های گذشته نمونه‌های دیگری از آزار و فشار روانی مسئولان نهادهای امنیتی بر زندانیانی که به بیماری‌های روحی و روانی مبتلا هستند، افشاء شده است.