جمعی از فرزندان زندانیان سیاسی که توسط حکومت جمهوری اسلامی در دهه شصت اعدام شدند بیانیه مشترکی را در اعتراض به اعدام مجید کاظمی، صالح میرهاشمی و سعید یعقوبی منتشر کردند. آن‌ها در این بیانیه نوشتند: «اعدام تنها گرفتنِ زندگیِ یک انسان نیست. گرفتنِ زندگیِ از خانواده، نزدیکان و دوستان اعدام شدگان نیز هست. ما فرزندان اعدام‌شدگان دهه‌ی شصت در جمهوری اسلامی، دردِ اعدام و گورستان‌های دسته جمعی، خشونت و انکار، پیکرهای مفقود شده و سرکوب و تعقیب حکومت حتی برای عزاداری را خوب می‌شناسیم. این داستان هراسناک تکراری باید پایان یابد. ما فریاد می‌زنیم نه به اعدام». فرزندان زندانیان اعدام شده در سال‌های خون‌بار دهه شصت در ادامه با بیان اینکه «ما خواهرانه و برادرانه در کنار پدر، مادر، همسر و فرزندان همه‌ی اعدامیان این سال‌ها خصوصا جدیدترین اعضای این فهرستِ بلند، صالح میرهاشمی، مجید کاظمی و سعید یعقوبی ایستاده‌ایم و این داغ داغِ همه‌ی ماست»، گفته‌اند: «روبرو شدن با اعدام، برای ما و همه‌ی کسانی که اعدام یکی از نزدیکانشان، در مورد امضا کنندگان این بیانیه پدر یا مادر را تجربه کرده‌اند، احساسی چند‌گانه‌است. از طرفی غم، درد و خشمی که سال‌ها با آن زندگی کرده‌ایم دوباره باز می‌گردد و از طرف دیگر به ما یادآوری می‌کند که اعدام از ابتدای پاگیری حکومت جمهوری اسلامی تاکنون مهم‌ترین وسیله‌ برای ایجاد ترس و ناامیدی و حس استیصال به مردم بوده است. ما با اعدام به هر دلیل و بهانه‌ای مخالفیم.» در پایان این بیانیه آمده است: «به یاد آوردن، مبارزه است و از یاد نبردن، مقاومت. ما در کنار هم ایستاده ایم، با سرنوشتی به‌هم رشته‌شده. تا روز دادخواهی، تا بهار.» جمهوری اسلامی ایران از نخستین سال استقرار تا سال ۱۳۶۷ هزاران زندانی سیاسی عضو گروه‌های چپ و مجاهدین خلق را اعدام کرد و با گذشت ۳۵ سال از اعدام‌های دسته جمعی سال ۶۷ هنوز هم ناگفته‌های بسیاری از اعدام‌ زندانیان در آن سال فاش نشده است.