در خارج از ایران در حمایت از جنبش اعتراضی مردم ایران در واکنش به قتل حکومتی مهسا (ژینا) امینی تاکنون در بیش از ۱۵۰ شهر جهان تجمعات بزرگی برگزار شده است. تجمع تورنتو و سپس تجمع تاریخی برلین در ۳۰ مهر/۲۲ اکتبر از نقاط اوج حمایت ایرانیان از هموطنانش بود.

ظاهرا در بین معترضان، در خارج از ایران کشاکشی بین پرچم‌ها و نشان‌ها درگرفته است. وحدت به چه معناست؟ آیا می‌بایست مانند انقلاب بهمن ۵۷ همه زیر لوای یک پرچم و یک رنگ و یک رهبری واحد گرد بیایند و یا اینکه بنا بر حصلت تکثرگرای جنبش، هر کس می‌بایست با نام و نشان و پرچم خود در حرکت‌ها حضور داشته باشد؟

چه نیروهایی از هم‌اکنون در تلاش‌اند که دستاوردهای مردم را مصادره به مطلوب کنند؟

با بهروز فراهانی، عضو همبستگی سوسیالیستی با کارگران و فعال کارگری و حسن حسام، نویسنده، شاعر نام‌آشنا، از کوشندگان آزادی بیان و فعال چپ موضوع کشاکش بر سر پرچم‌ها و نشان‌ها را به بحث گذاشتیم.

گفت‌وگو با بهروز فراهانی و حسن حسام (۶۰ دقیقه)

بهروز فراهانی می‌گوید بر سر برخی شعارها صف‌‌بندی‌هایی بین معترضان خارج از کشور بر سر «ارتجاع حاکم» و «ارتجاع مغلوب» به وجود آمده است. به گفته فراهانی پرچم ایران با نشان شیر و خورشید به نمادی از وحدت نیروهای جمهوری‌خواه که در حال حاضر برنامه اقتصادی خود را با شفافیت اعلام نمی‌کنند با نیروهای سلطنت‌خواه تبدیل شده است. استدلال مرسوم هم این است که بر اساس مصوبه مجلس موسسان در دوران مشروطه پرچم رسمی ایران با نشان شیر و خورشید است و تا هنگامی که مجلس موسسان تازه‌ای تأسیس نشود این مصوبه بر جای خود باقی‌ست. فراهانی در گفت‌وگو با زمانه این استدلال را رد می‌کند.

فراهانی در ادامه این گفت‌وگو هشدار می‌دهد که ممکن است در فردای پیروزی ملت ایران بر جمهوری اسلامی حکومتی بر سر کار بیاید که منافع کارگران و سایر حقوق‌بگیران ثابت را در نظر نگیرد و هزینه بحران و آسیب‌ها در دوران جمهوری اسلامی را سرشکن کند در طبقه کارگر و سایر زحمتکشان ایران.

نیروهای حامی سلطنت هم از سوی دیگر نیروهای چپ را متهم می‌کنند که هرگز به درک درستی از دستاوردهای دوران پهلوی دوم نرسیدند و به تثبیت حاکمیت جمهوری اسلامی ایران در سال‌های نخست بعد از انقلاب کمک کردند. حسن حسام در مصاحبه با زمانه این اتهام را قویاً رد می‌کند و در ادامه چالش‌های پیش روی کارگران و زحمتکشان ایرانی را برمی‌شمرد و می‌گوید همانطور که کارگران نیشکر هفت‌تپه در اعتصابات و مبارزات دامنه‌دارشان خواهان اداره کارخانه توسط یک شورای کارگری شده بودند، تنها راه برای تضمین منافع زحمتکشان یک حکومت شورایی‌ست.