این روزها یکبار دیگر موضوع کارکنان بیمارستان امام‌خمینی کرج و مطالبات معوقه‌شان در رسانه‌ها مطرح شده است. ابتدای مهر سال جاری بود که خبر آمد کارگران این بیمارستان با ۱۱ماه مطالبه معوقه دست به اعتصاب زده‌اند.
در یکی از روزهای اوایل مهرماه سری به بیمارستان امام خمینی کرج زدم. هنگام ورود به بیمارستان آقایی که گویا جزو مامورین حراست اما با لباسی شخصی بود، پرسید: خبرنگار هستید؟ بلافاصله گفتم نه و خودم را به قسمت انتهایی سالن رساندم. حدس می‌زدم با توجه به جو اعتراضی موجود در بیمارستان، تهیه یک گزارش میدانی بی‌درد سر نباشد.
صحبت با کارگران
به هرترتیب توانستم یکی از کارگران بیمارستان را پیدا کنم و پس از گپی مختصر از او خواستم وضعیت‌شان را شرح دهد. این کارگر حدود ۴۵ساله گفت: «وضعیت خوبی نداریم. هر روز برایمان جهنم است. الان چند روزه که اینجا و در خیابان شهیدبهشتی، خیابان روبروی بیمارستان، جمع می‌شویم و اعتراض می‌کنیم. یکی از مسئولین بیمارستان آمد و قول داد که ۳ میلیارد تومان به عنوان بخشی از مطالبات به ۴۰۰ کارگر طلبکار این بیمارستان پرداخت شود اما ما فقط به این موضوع اکتفا نمی‌کنیم. وضعیت بیمارستان و کار ما نیز باید مشخص شود.»
کارگر دیگری که او هم نخواست نامش فاش شود و حدود ۵۵ سال سن داشت، چنین به بحث پیوست: «مسئله ما فقط مطالبه مالی نیست. این درست است که همه ما کارگران و پرسنل و حتی برخی پزشکان حدود یک سال است که حقوقی نگرفته‌ایم و در مضیقه هستیم، اما رسیدگی به وضعیت بیمارستان و تعیین تکلیف آن هم برای ما بسیار مهم است. ما از مسئولین فقط وعده وعید می‌شنویم. متاسفانه مسئولان مربوطه در استانداری البرز، به مشکلات این بیمارستان توجهی نمی‌کنند و شرایط بلاتکلیفی برای آن ایجاد کرده‌اند.»
کارگر جوا‌ن‌تری گفت: «این بیمارستان دو مالک دارد: یکی سازمان همیاری شهرداری‌های استان البرز و دیگری هم بنیاد شهید. برای همین بسیاری از جانبازان و ایثارگران برای درمان به این بیمارستان می‌آیند. به ما می‌گویند بیمارستان برای فروش گذاشته شده، اما مشتری مناسبی برای آن پیدا نمی‌شود. البته همچنان دنبال خریدار هستند تا با دریافت درصد بهتری از فروش بیمارستان، آن را واگذار کنند اما هنوز کسی با این شرایط، برای خرید بیمارستان پا پیش نگذاشته است.»
یکی دیگر از کارکنان معترض بیمارستان امام‌خمینی کرج در ادامه این بحث، چنین گفت: «در این مدتی که تجمع داشتیم روبروی بیمارستان، حتی یکبار هم رئیس بیمارستان و مدیرمالی آن در تجمع حضور نیافتند تا مجبور به پاسخگویی به معترضان نشوند. درد اینجاست که این حضرات، از مشکلات ما خبری ندارند. حقوق چند میلیونی می‌گیرند و فکرشان فقط منافع خودشان است. قرارداد برخی کارگران ابتدای امسال بسته شد و در شهریور به پایان رسیده. از آن موقع به بعد، با کارگران قرارداد جدیدی بسته نشده. یعنی دستور سازمان همیاری‌های شهرداری استان البرز به مسئولین بیمارستان بوده که قرارداد نبندید. با این‌حال این کارگران همچنان مشغول به کار هستند. شاید باورتان نشود اما بعضی کارگران از شدت فشار معیشتی به کلیه‌فروشی روی آوردند. می‌توانم اسمشان را هم بگویم تا با آنان نیز حرف بزنی.»
کارگر دیگری هم که جوانتر از بقیه به نظر می‌رسید و بیشتر شنونده صحبتهای همکارانش بود به سخن درآمد: «چندنفر مجبور شدند از سر ناچاری آگهی فروش کلیه بگذارند. حق هم دارند. ۱۱ماه حقوق نگرفته‌اند و شرمنده خانواده‌هایشان هستند. مدتی پیش مسئولان بیمارستان اعلام کردند که قبل از تعطیلات تاسوعا و عاشورا، مطالبات مزدی کارگران پرداخت خواهد شد اما فقط در حد وعده و وعید بود. خود ما هم می‌دانستیم که خبری نخواهد شد. به قول آن دوست عزیز، مسئولی که با ماشین شاسی‌بلند خارجی به بیمارستان می‌آید و چند میلیونی حقوق می‌گیرد و کلی مزایای دیگر، معلوم است که دغدغه معیشت کارگران را ندارد.»
از کارکنان پرسیدم وضعیت کنونی بیمارستان، چگونه است؟ یکی از کارگران پاسخ داد: «در بلاتکلیفی به سر می‌بریم. به‌دلیل فقدان تجهیزات معمول روزمره مثل سرم، نهایتا دو الی سه بیمار پذیرش می‌شوند.»
یکی دیگر از کارکنان که ریش سپید و دست‌های رنجورش نشان می‌داد سالهای مدیدی‌ست که در بیمارستان کار می‌کند، در مورد وضعیت بیمارستان چنین گفت: «حقیقت‌اش این است که این بیمارستان بسیار مجهز است. شما یک گشتی بزنید متوجه می‌شوید که این بیمارستان امکاناتی را دارد که بسیاری از بیمارستانها ندارد. بی‌مسئولیتی و سوء‌مدیریت مسئولین این مجموعه را به فلاکت کنونی انداخته است. به شما بگویم این بیمارستان حدود ۴۰میلیارد تومان تجهیزات پیشرفته و مدرن دارد که برخی از آنان هنوز مورد استفاده قرار نگرفته و از بسته‌بندی درنیامده‌اند.»
صحبت با پزشکان
به توصیه کارگران، به سراغ یکی از پزشکان معترضی رفتم که می‌گفت بیش از یکسال است که حقوق نگرفته. او در مورد وضعیت کنونی این مرکز درمانی با قدمت و بزرگ گفت: «مسئولین وضعیت این بیمارستان را به جایی رسانده‌اند که پزشکان به‌دلیل نبود مواد اولیه مصرفی در بیمارستان، در شیفت شب حاضر نمی‌شوند. با این‌حال همه دیده‌اند با وجود نبود مواد اولیه مصرفی در بیمارستان، همکاران ما به علت رسیدگی به بیماران اورژانسی انتقال داده شده به این بیمارستان، در مقابل در ورودی اورژانس، رسیدگی‌های اولیه احیای بیمار را انجام داده و سپس به دیگر بیمارستانها انتقال می‌دادند. اخیرا گفته شده این بیمارستان بابت بدهی به سازمان تامین اجتماعی یک میلیارد و دویست میلیون تومان پرداخت کرده است اما با وجود این هنوز علاوه بر معوقات مزدی کارگران و سایر پرسنل بیمارستان مثل ما پزشکان، مواد اولیه مصرفی بیمارستان که جزو حداقل‌های امکانات بیمارستان تخصصی است، تامین نشده.»
پزشک دیگری که او هم گفت بیش از یکسال است که حقوقی دریافت نکرده و شنونده اظهارات همکارش بود چنین توضیح داد: «اخیرا برخی مقامات گفته‌اند از آنجا که قرار است مبلغی به کارگران و سایر پرسنل به عنوان تسویه بخشی از معوقات مزدی آنها، داده شود بنابراین دیگر نباید به تجمعات‌شان ادامه دهند وگرنه، با آنها برخورد می‌شود. در تجمع دیروز هم نیروی انتظامی برخورد تند و بسیار بدی با پرسنل معترض داشت. نمی‌دانم چرا فکر می‌کنند با تهدید و ارعاب می‌توانند جلوی مطالبه خواهی پرسنل را بگیرند.» او در ادامه افزود: «کارگری که یکسال حقوق نگرفته و پول پرداخت اجاره‌خانه و هزینه تحصیل فرزندانش را ندارد، از چه می‌خواهد بترسد؟»