مسئولان زندان عادل‌آباد شیراز، زندانیان سیاسی و عقیدتی این زندان را به یک بند «ایزوله» منتقل کرده‌اند. این اتفاق مرداد ماه امسال رخ داده و اکنون در سرمای شدید، این زندانیان از دسترسی به امکانات گرمایشی محروم مانده‌اند.
اطلس زندان‌های ایران ضمن اطلاع‌رسانی درباره این ماجرا نوشته است: «حدود چهار ماه پیش و در تاریخ ۱۲ مرداد ۱۳۹۶ کلیه زندانیان سیاسی، عقیدتی و امنیتی محبوس در زندان عادل‌آباد شیراز از بندهای مختلف احضار و به یک بند ایزوله منتقل شدند. آن‌ها در ابتدای ورود به بند جدید که قسمت کاملا مسدود شده‌ای از بند سبز این زندان است، از حقوق اولیه خود همچون دسترسی به فروشگاه، امکان استفاده از هواخوری، سالن ورزشی و مراکز فرهنگی و همچنین حق دسترسی به تلفن محروم بودند. در ماه‌های بعد بخش کوچکی از این محرومیت‌ها رفع شد، اما اغلب آن‌ها کماکان پابرجا هستند.»
منابع مطلع از وضعیت زندانیان سیاسی زندان عادل‌آباد گفته‌اند با وجود گذشت بیش از چهار ماه از ایزوله‌سازی، سرما جدی‌ترین مشکلی است که در حال حاضر زندانیان بند سیاسی-امنیتی این زندان با آن مواجهند؛ وسایل گرمایشی به اندازه کافی تعبیه نشده و پتو هم به تعداد کافی در اختیار آن‌ها قرار نگرفته است:
- یک منبع مطلع از زندان عادل‌آباد: «تصور کنید که زندانی‌ها در سه ماه ابتدایی ایزوله‌سازی حتی یک بار به هواخوری نرفتند، آن‌ها وسایل آشپزی نداشتند و با قطع دسترسی به فروشگاه اغذیه زندان، مجبور بودند که از غذای زندان عادل‌آباد تغذیه کنند. غذای عادل‌آباد از نظر کمی ناچیز و از نظر کیفی نامناسب است. باید بگویم که اخیرا به این بند یک آشپزخانه افزوده‌اند و مشکل تلفن نیز حل شده است. اما زندانیان هفته‌ای فقط یک یا دو ساعت به هواخوری برده می‌شوند و همچنان امکان تردد، استفاده از سالن ورزشی و مراکز فرهنگی و دیگر امکانات زندان را ندارند. بعضی از این زندانی‌ها احکام سنگین دارند و تحمل طولانی‌مدت این شرایط آسیب‌های جدی به آن‌ها وارد خواهد ساخت.»
بر اساس همین گزارش، این زندانی‌ها امکان کار در کارگاه‌های زندان را نیز از دست داده‌اند و اکنون برای رفع نیازهای مالی خود به خانواده‌هاشان متکی شده‌اند.
علاوه بر این در حال حاضر هیچ‌کدام از زندانیان بند سیاسی-امنیتی زندان عادل‌آباد امکان رفتن به مرخصی ندارند: «این حق که برای سلامت روانی و حفظ ارتباط زندانی با جامعه و خانواده در نظر گرفته شده، از این زندانیان سلب شده است. شرایط جدید دسترسی زندانیان به خدمات درمانی را نیز با مشکل مواجه کرده و بر روی زمان و کیفیت ملاقات‌ها تاثیر منفی گذاشته است.»
اطلس زندان‌های ایران از قول یک منبع مطلع دیگر نوشته است: «برای این‌که زندانی‌های عقیدتی، سیاسی و امنیتی مطلقا با کسی ارتباط نداشته باشند، در رفت و آمدها حتما باید یک سرباز همراه آن‌ها باشد. به همین دلیل برای مراجعه به بهداری یا هر بخش دیگری از زندان باید در ابتدا کسی به دنبال آن‌ها بیاید. تا چند هفته پیش که تلفن‌ها وصل نشده بودند، تنها راه امکان تماس زندانی‌های این بند با خانواده‌هاشان ملاقات هفتگی بود. ملاقات‌ها مثل سابق انجام نمی‌شوند. خالی کردن سالن ملاقات، همراهی الزامی سربازها که خیلی وقت‌ها دیر می‌آیند و انتقال زندانیان سیاسی به سالن، بخش زیادی از وقت ملاقات را می‌گیرد.»
بر اساس اطلاعات جمع‌آوری شده از زندان عادل‌آباد شیراز، در حال حاضر ۴۳ نفر شامل زندانیان عقیدتی اهل سنت، زندانیان نوکیش مسیحی، متهمان به جاسوسی و متهمان به عضویت در گروه‌های مسلح مذهبی همچون داعش، در این بند کوچک زندان نگهداری می‌شوند.
- اطلس زندان‌های ایران: پیش از این نیز این زندان چنین شرایطی داشته است. در سال ۱۳۹۲ مسئولان این زندان با راه‌اندازی بند «عبرت» که یک اتاق ۳۵ متری مختص زندانیان سیاسی و عقیدتی بود، شرایط دراویش، بهایی‌ها و مسیحیان زندانی را بیش از پیش سخت کرده بودند. هم‌اکنون نیز در بند عبرت چند زندانی نگهداری می‌شوند که به تلفن دسترسی ندارند و از ملاقات محروم شده‌اند. این بار اما چند هفته پس از ایزوله کردن بند سیاسی-امنیتی، رئیس زندان به زندانیان گفته بود با شرایط پیش آمده موافق نیست و به زودی وضعیت عوض خواهد شد. حمید محمدی اما چند روز بعد به میان زندانیان آمده و گفته است حل این مشکل در حوزه اختیارات او نیست.
ایزوله کردن زندانیان سیاسی و تحمیل شرایط سخت به آن‌ها از زندان رجایی شهر کرج آغاز شد که اعتراض و اعتصاب گسترده زندانیان را به دنبال داشت: ۴۰ روز اعتصاب غذا – وضعیت نگران‌کننده زندانیان سیاسی-عقیدتی زندان رجایی شهر
سپس به بهانه انتشار یک عکس، بند ۳۵۰ زندان اوین هم که به عنوان بند سیاسی زندان اوین مشهور بود، منحل شد و بیشتر زندانیان آن، به بند چهار که امکان کنترل بیش‌تری در آن وجود دارد، منتقل شدند:
اطلس زندان‌های ایران از بروز این تغییرات با شدت کم‌تر در بندهای سیاسیِ دست‌کم دو زندان دیگر در استان‌های شمال غربی ایران خبر داده است؛ تغییراتی که آشکارا نقض حقوق زندانیان را به دنبال دارند: «شرایط اردوگاهی» و بازسازی وضعیت دهه ۶۰، صفاتی بودند که خانواده‌های نگران، به این رفتار دستگاه امنیتی-قضایی نسبت داده‌اند.»