اوایل روز جمعه سوم نوامبر / ۱۲ آبان، روسیه با حمله پهپادی سنگینی زیرساخت‌های مهمی را در غرب و جنوب اوکراین نابود کرد. به گفته مقام‌های رسمی، این حمله خانه‌‌ها و ساختمان‌های تجاری خارکوف، دومین شهر بزرگ اوکراین، را نیز تخریب کرده است.
به گزارش رویترز، این بزرگترین حمله پهپادی هفته‌های اخیر بوده که خارکوف در شمال شرقی، اودسا و خرسون در جنوب، و منطقهی لویو در مرز اوکراین و لهستان در غرب را هدف قرار داده است.
زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین گفته است: «با نزدیک‌شدن زمستان، تروریست‌های روس سعی می‌کنند آسیب‌های بیشتری به زیرساخت‌های ما وارد کنند. ما به دشمنمان پاسخ خواهیم داد.» او همچنین افزود که «نیروی هوایی در ۱۰ منطقهی مختلف در حالت آماده‌باش قرار گرفته است.»
مقامات رسمی می‌گویند اوکراین در حالی خود را برای گذران دومین زمستانش زیر حملات هوایی روسیه آماده می‌کند که سیستم‌های تامین انرژی از سال گذشته نیز آسیب‌پذیرترند.
با گذشت یک سال و هشت ماه از جنگ روسیه و اوکراین، پوشش رسانه‌ای آن با سوالاتی اساسی مواجه شده است. از یک سو، طولانی‌شدن جنگ آن را مشمول گذر زمان کرده و گویی از ضرورت و فوریت آن کاسته است؛ و از سویی دیگر یافتن راه‌حلی سیاسی برای پایان دادن به آن ناممکن به نظر می‌رسد.
آن کولن لبدف با مقایسه‌ی پوشش رسانه‌ای و واکنش‌ها به شروع جنگ در فوریه ۲۰۲۲ و پوشش رسانه‌ای ۲۰۲۳ بعد از گذشت یک سال و هشت ماه از آن، در «مدیاپارت» می‌نویسد که جنگ روسیه و اوکراین در طی زمان به امری عادی بدل شده؛ در حالی که کشتار، تخریب، ترس و خشونت برای اوکراینی‌ها هرگز پایان نیافته است. با کم‌شدن پوشش رسانه‌ای برخی ممکن است فکر کنند «دیگر چیز خاصی [در اوکراین] اتفاق نمی‌افتد» و این فرسنگ‌ها از واقعیتی که آن‌جا زیسته می‌شود فاصله دارد. حمله‌های روسیه هرگز تمام نشده‌اند و همچنان شهروندان را هدف قرار می‌دهند.
او همچنین می‌نویسد که پیدا کردن یک راه‌حل سیاسی درباره‌ی این جنگ چنان ناممکن شده است که آن‌چه در سال ۲۰۲۲ به نظر غیرقابل پذیرش می‌آمد، امسال در ۲۰۲۳ ناگزیر خوانده می‌شود. آن‌چه می‌بایست یک مساله باشد تبدیل به بازی‌ای با مفاهیم برد و باخت و برنده و بازنده شده است. گویی جنگ روسیه و اوکراین فوریت خود را برای دیگر کشورها از دست داده اما اوکراینی‌ها از امتیاز تغییر تمرکز رسانه‌ای برخوردار نیستند.
مساله‌ی دیگر به گفته او این است که توجه از روسیه برداشته شده و دیگر از دینامیک داخلی این کشور تحلیل یا گزارشی ارائه نمی‌شود. خبرنگارانی که از درون مرزهای روسیه کار می‌کنند با محدودیت‌های بسیاری مواجه‌اند و همین باعث شده فهمی از آن‌چه در روسیه می‌گذرد نداشته باشیم – امری که برای خروج از وضعیت جنگی ضروری است.
بنابراین، این وظیفه و مسئولیت به دوش پژوهشگران است که چارچوب‌بندی‌های جدیدی برای فهم مساله جنگ ارائه دهند، دامنه‌ی پرسش‌ها را وسیع‌تر کنند و مخصوصا نهادهای جهانی را به پرسش و چالش بکشند. قدم گذاشتن به راهی برای انجام این وظیفه، با پذیرش این اصل آغاز می‌شود که جنگ، فراتر از این‌که نمی‌باید، نمی‌تواند «عادی» شود.