پیمان سلیمی نوازنده، تنظیم‌کننده و ترانه‌سرای ایرانی-ایتالیایی به تازگی اثری به نام «من» در ژانر آلترناتیو راک منتشر کرده است. در نماهنگ این اثر از تصویر دختران دانش‌آموز ایرانی که در قیام ژینا در مخالفت با حجاب اجباری با موهای باز مقابل تخته سیاه مدرسه ایستاده‌اند استفاده سده است.
پیمان سلیمی از موسیقی‌دانان کمتر شناخته‌شده‌ی ایرانی است که تا به حال دو آلبوم استودیویی از او منتشر شده است و سومین آلبوم انفرادی او به نام «روانشناسیِ رها کردن» در مسیر انتشار قرار دارد.
سلیمی پس از انتشار اولین آلبوم انفرادی خود به نام «پرده» در سال ۲۰۰۸ گروه سه نفره‌ای را به نام Allophones تشکیل داد و به مدت ۹ سال هم هدایت این گروه را به عهده داشت.
این خواننده‌ی دو زبانه برخی ترانه‌هایش را به زبان‌های انگلیسی و فارسی اجرا کرده و ترانه‌های خود را به این دو زبان می‌نویسد و در ژانر آلترناتیو-راک و پاپ-راک فعالیت دارد.
ویژگی پیمان سلیمی صدای اوست که گوش ایرانیان با آن احساس آشنایی میکند. اگر یکی از آهنگ‌های پیمان سلیمی را برای مخاطب ایرانی بگذارند و به او نگویند که خواننده کیست و از او بپرسند آیا تا به حال این صدا را شنیده، به احتمال بسیار زیاد او در پاسخ می‌گوید که خواننده را می‌شناسد. شاید حتی نام علی عظیمی که او هم در ژانری مشابه با پیمان سلیمی فعالیت میکند به ذهن او بیاید. صدای این دو خواننده رگه هایی مشابه دارد که شاید باعث شود تشخیص آن‌ها از یکدیگر ساده نباشد.
این دو هنرمند در دوران همه‌گیری ویروس کرونا با یکدیگر نیز یک همکاری داشته‌اند. تنظیم آهنگ «مرز پرگهر» از علی عظیمی به همراهی گلشیفته فراهانی را پیمان سلیمی انجام داده بود.
انسانیت از دست رفته
مهم‌ترین مضمون ترانه «من»، تازه‌ترین اثر سلیمی «انسانیت» از دست رفته و تباه شده در دنیایی پرتناقض است.
موسیقی از همان ابتدا به کمک پیانو و ضربی تکرار شونده و اضطراب‌زا فضایی تاریک و عمیق را به وجود می‌آورد و هرچه پیشتر می‌رود، اجزای بیشتری به ریتم اضافه می‌شود تا آنکه سرانجام ریتم کامل می‌شود.
گیتار الکتریک در قسمت میانی و پایانی آهنگ بسیار تاثیرگذار است، در میانه‌ی آهنگ رنگی به تاریکی می‌زند و فضای موسیقی را برای حرکت بیشتر آماده میکند و در پایان هم با تک‌نوازی موسیقی را به اوج خود می‌رساند و مخاطب را تا آخر همراهی میکند.
صدا‌های فرعی که نقش‌های کوتاهی در این موسیقی دارند نیز بسیار به جا اضافه شده‌اند و باعث پویایی موسیقی شده است که نشان‌دهنده‌ی تنظیم بسیار پخته‌ی پیمان سلیمی است.
ترانه‌ی «من» می‌خواهد بگوید انسان در زمانه ما در چنگ نظام‌‌های تمامیت‌خواه گرفتار آمده و باورها و آرمان‌های او با واقعیت‌های جاری و ساری در جهان چندان سازگار نیست. ترانه این پرسش را با ما در میان می‌گذارد که در جهانی که انسان در معرض انبوه اطلاعات ضد و نقیض قرار دارد، کدام حرف و سخن را می‌توان باور داشت؟
با هوشمندی در همان ابتدا به «دل‌های خواب‌زده» اشاره می‌شود. ترانه این نکته را مطرح میکند که با وجود پیشرفت‌های علمی بسیار احساسات انسانی را فراموش کرده‌ایم.
ترانه بیشتر با کنایه‌هایی یادآور می‌شود که به جای حرکت به سمت انسانیت هر چه بیشتر از خودمان فاصله می‌گیریم.
در میانه‌ی آهنگ ترجیع بندی انگلیسی زبان وجود دارد که می‌توان آن را به عنوان کنایه‌ای به ادیان و مبلغان مذهبی درک کرد. این ترجیع بند درخشان در میانه‌ی این ترانه یادآور می‌شود که ادیان بخشی از حقیقت را که نمی‌توانند بیان کنند، پنهانش می‌کنند، همانطور که مدعیان اسلام واقعی در ایران بر جنایات خود پرده می‌گذارند.
ترانه‌ی «من» به این ترتیب اعتراض به حکومت‌های خودکامه‌ای مثل جمهوری اسلامی‌ست و در موزیک ویدیوی آهنگ نیز به اعتراض زنان ایران به جمهوری اسلامی اشاره‌ی گذرایی شده است. این ترانه بی‌تردید از با کیفیت‌ترین آهنگ‌های آلترناتیو-راک است که هنرمندان ایر انی در سال‌های اخیر منتشر کرده‌اند.
موزیک ویدئو از استاندارد‌های جهانی برخوردار است و خلاقانه و جذاب کارگردانی و تدوین شده است. موسیقی کاملا با ویدئو هماهنگی دارد و همچنین ترجمه‌ی اشعار فارسی بسیار با دقت انجام شده است.
ویژگی‌های برشمرده به تازه‌ترین اثر پیمان سلیمی را در میان موسیقی‌دانان ایرانی اعتبار و جایگاهی می‌بخشد. او با ترانه «من» مخاطب ایرانی را به دنیای تازه‌ای می‌برد که شاید تا به حال در آن قدم نگذاشته است.