سالی دیگر به پایان رسید، و این بار با آن قرنی دیگر هم پایان می‌یابد. بنابر تقویم جلالی، ۱۴۰۱ آغاز قرن پانزدهم است.
سال کهنه به نوعی فشرده قرن کهنه بود. با خوش‌بینی نوروزی به جنبه‌ی مثبت و دستاوردهای قرن بنگریم: تلاش مداوم برای چیره شدن بر استبداد و ارتجاع، تلاشی که از زمان جنبش مشروطه شروع شد و در قرن ۱۴ ایرانی ادامه یافت. به پشت سر که می‌نگریم می‌توانیم بگوییم با وجود همه ناکامی‌ها اصل این بود که جنبش علیه تبعیض و استبداد و بهره‌کشی از تب و تاب نیفتاد. و همین است که امید می‌بخشد.
سالی که گذشت، از منظر سرنوشت رسانه هم فشرده‌ی قرن بود. نویسندگان و روزنامه‌نگاران، همه آنانی که حقیقت وضع را آشکار می‌کنند، زیر فشار بودند. دو راه گشوده به سوی آنان زندان و تبعید بود. بکتاش آبتین چهره‌ی نمادین سال بود و می‌تواند یکی از چهره‌های شاخص قرن هم خوانده شود. کاری که استبداد و ارتجاع می‌کند: کشتن، در تنگنا قرار دادن تا رسانه، تا نویسنده و هنرمند بمیرد، خاموش شود تا حقیقت پنهان ماند. در تمام قرنی که گذشت، تلاش برای میراندن از آن سو و تلاش برای زنده ماندن و ادامه دادن و حقیقت را گفتن، در جریان بوده است.
خوانندگان گرامی زمانه،
سال و قرن جدید را به شما تبریک می‌گوییم. آرزو می‌کنیم همه آن چیزهایی که سویه‌ی تیره سال کهنه را مشخص می‌کردند – کرونا، خبرهای جنگی، خبرهای سرکوب و دستگیری و فقر و محرومیت و آسیب‌های زیست محیطی – ادامه نیابند. و در عوض ادامه یابد آنچه امید می‌بخشید: مقاومت در برابر سرکوب‌ها، تلاش برای گسستن تور کنترل با هدف اطلاع‌یابی و آگاهی، تلاش برای تشکل‌یابی و همبستگی.
ممنون از توجه و پشتیبانی شما.
تندرست و امیدوار باشید
تحریریه زمانه