در نشست مطبوعاتی پاريس با حضور روزنامه‌نگاران ايرانی و فرانسوی به مسئله بازداشت‌های اخير روزنامه‌نگاران ايرانی و فشارهای دائمی بر آن‌ها پرداخته شد.
به گزارش راديو زمانه، روز پنج‌شنبه، سوم اسفندماه، مرکز پذيرش رسانه‌های خارجی فرانسه، واقع در گراند پاله در خيابان شانزه ليزه پاريس، ميزبان جمعی از روزنامه‌نگاران ايرانی و فرانسوی بود. در اين کنفرانس مطبوعاتی، مسئله بازداشت گسترده روزنامه‌نگاران در ايران مطرح شد.
اليويه دالاژ، نايب رئيس فدراسيون بين‌المللی روزنامه‌نگاران (اف‌آی‌جی)، لوسی مورين، مدير پژوهش سازمان گزارشگران بدون مرز، سارا دانيل، مسئول سرويس بين‌الملل هفته‌نامه فرانسوی نوول ابزرواتور و عبدالرضا تاجيک روزنامه‌نگار ايرانی مقيم فرانسه سخنرانان اين کنفرانس بودند.
اليويه دالاژ، نايب رئيس فدراسيون بين‌المللی روزنامه‌نگاران (اف‌آی‌جی) پس از معرفی فدراسيون، از سرکوب روزنامه‌نگاران در ايران انتقاد کرد. وی با يادآوری تعطيلی انجمن صنفی روزنامه‌نگاران در ايران به مسئولان بازداشتی انجمن و موج روزنامه‌نگارانی که به کشورهای ديگر به‌ويژه ترکيه پناه برده‌اند، اشاره کرد.
لوسی مورين، مدير پژوهش سازمان گزارشگران بدون مرز با اعلام حضور ۵۸ روزنامه‌نگار در زندان‌های ايران گفت: پس از گذشت ۳۴ سال از انقلاب سال ۵۷، ايران به بزرگ‌ترين زندان روزنامه‌نگاران تبديل شده است
دالاژ در سخنان خود ضمن تأکيد بر فشار حاکم بر روزنامه‌نگاران ايرانی، از تهديد خانواده‌های روزنامه‌نگارانی که در رسانه‌های خارج از کشور مشغول به کار هستند، خبر داد و اطلاعيه‌های اخير وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی را محکوم کرد.
وی در پايان سخنان خود گفت: ” اف‌آی‌جی از روزنامه‌نگاران ايرانی خارج از ايران حمايت کرده و به دنبال يافتن راه حلی برای رفع مشکلات روزنامه‌نگاران در داخل و خارج از ايران است.”
لوسی مورين، مدير پژوهش سازمان گزارشگران بدون مرز، سخنران دوم اين کنفرانس بود. مورين آيت‌الله علی خامنه‌ای و محمود احمدی‌نژاد را مسئول تهديد و سرکوب روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها خواند.
مدير پژوهش سازمان گزارشگران بدون مرز، با اعلام حضور ۵۸ روزنامه‌نگار در زندان‌های ايران گفت: “پس از گذشت ۳۴ سال از انقلاب سال ۵۷، ايران به بزرگ‌ترين زندان روزنامه‌نگاران تبديل شده است.”
وی در ادامه اعلام کرد: “چندی پيش، در عرض ۴۸ ساعت، جمهوری اسلامی با حمله به دفتر روزنامه‌ها، تعداد زيادی از روزنامه‌نگاران را بازداشت کرد. اين روز «يکشنبه سياه» برای روزنامه‌نگاری بود.”
مورين ضمن تأکيد بر تلاش اين سازمان برای دفاع از آزادی بيان، بازداشت روزنامه‌نگاران ايران را محکوم کرده و درباره وضعيت آنان گفت: “با توجه به اطلاعيه جديد وزارت اطلاعات واضح است که روزنامه‌نگاران برای اعتراف، زير شکنجه بوده و در عين حال از ملاقات با خانواده‌هايشان محرومند و وکيل نيز ندارند.”
وی در پايان صحبت‌هايش پس از اشاره به وضعيت خطرناک جسمی برخی از زندانيان مانند آرش شجاعی، اعلام کرد: “پس از سال ۲۰۰۹، تعداد زيادی از روزنامه‌نگاران تهديد و بازداشت شده و احکامی بين شش ماه تا ۲۰ سال محروميت کاری دريافت کرده‌اند.”
مدير پژوهش سازمان گزارشگران بدون مرز، ضمن يادآوری از “شجاعت” روزنامه‌نگارانی که در شرايط سرکوب و فشار حکومت جمهوری اسلامی همچنان به فعاليت کاری خود مشغولند از روزنامه‌نگارانی چون ژيلا بنی‌يعقوب، احمدی زيدآبادی و کيوان صميمی ياد کرد.
سارا دانيل، دبير بين‌الملل هفته‌نامه نوول ابزرواتور، سومين سخنران اين کنفرانس با ابراز همدردی با روزنامه‌نگاران ايرانی، از برخورد جمهوری اسلامی با آنان و خانواده‌هايشان انتقاد کرده و گفت: “جمهوری اسلامی از نشر اطلاعات آزاد جلوگيری کرده و در حال تشديد اين روند است.”
وی روزنامه‌نگاران بازداشتی را نزديک به جريان اصلاح‌طلب خواند و خاطرنشان کرد: “بايد از روزنامه‌نگاران ايرانی که همچنان شجاعانه مشغول به فعاليت حرفه‌ای هستند قدردانی کرد.”
دانيل در پايان سخنان خود به تحليل رابطه ايران، سوريه و حزب‌الله لبنان پرداخت و تأکيد کرد: “قيام مردم در سال ۲۰۰۹ ايران، سرمنشاء بهار عرب در خاورميانه شد.”
عبدالرضا تاجيک، روزنامه‌نگار ايرانی مقيم فرانسه: امروز برخی از برجسته‌ترين روزنامه‌نگاران در زندانند، برخی با وثيقه آزاد شده‌اند و تعدادی ديگر از فعاليت محرومند، عده‌ای نيز بعد از انتخابات رياست جمهوری سال ۲۰۰۹ مجبور به مهاجرت به ديگر کشورها شده‌اند
آخرين سخنران اين نشست عبدالرضا تاجيک، روزنامه‌نگار ايرانی مقيم فرانسه بود. وی ضمن ارائه شرح حالی از بازداشت ۱۷ روزنامه‌نگار در ايران گفت: “اين روزنامه‌نگاران در روزنامه‌های دولتی که مجوز انتشار داشتند مشغول به فعاليت بودند. امروز برخی از برجسته‌ترين روزنامه‌نگاران در زندانند، برخی با وثيقه آزاد شده‌اند و تعدادی ديگر از فعاليت محرومند، عده‌ای نيز بعد از انتخابات رياست جمهوری سال ۲۰۰۹ مجبور به مهاجرت به ديگر کشورها شده‌اند.”
بنا به گفته‌های تاجيک، احضار و بازداشت تنها “مشکل” روزنامه‌نگاران نيست بلکه در مواردی ديده شده که آنان حکم “شلاق” نيز دريافت کرده‌اند.
وی از عدم اجازه دفاع به روزنامه‌نگاران توسط جمهوری اسلامی انتقاد کرده و يادآور شد: “روزنامه‌نگاران ايران همواره تحت فشار بوده‌اند. دادگاه‌ها در پی انتقاد روزنامه‌ها از وضع موجود، روزنامه‌ها را تعطيل و ناقدان را از نوشتن محروم کرده‌اند در نتيجه رشد کيفی در رسانه‌های داخل ايران محدود شده است.”
تاجيک بازداشت روزنامه‌نگاران را تنها چهار ماه مانده به دور آتی انتخابات رياست‌جمهوری نشان از “شکاف ميان دولت و مردم” خواند.
وی در پايان، تجربه خود از زندان را در اختيار رسانه‌های فرانسوی قرار داد: “يکی از مهم‌ترين نکاتی که در بازجويی، بازجو تلاش می‌کند به روزنامه‌نگار تلقين کند تأثير نوشته‌هايش در رسانه‌های بيگانه است. بازجوها با ايجاد فشار روانی سعی در متقاعد کردن روزنامه‌نگار به اعتراف تلويزيونی دارند و به او وعده کاهش مجازات می‌دهند اما هرچه روزنامه‌نگار سرسخت‌تر باشد، فشارها مضاعف خواهند شد.”
در پايان نشست، روزنامه‌نگاران ايرانی و فرانسوی سئوالات خود را از سخنرانان مطرح کردند، بيشتر توجه رسانه‌های غير ايرانی به رضا تاجيک و دليل خارج شدنش از ايران و تجربه‌هايش در زمينه بازداشت و زندان بود.
هوشنگ اسدی، روزنامه‌نگار ايرانی مقيم فرانسه و از دست‌اندرکاران سايت روزآنلاين، به‌عنوان آخرين پرسشگر خطاب به خبرنگاران حاضر در کنفرانس اعلام کرد: “آن‌چه به‌عنوان علت بازداشت روزنامه‌نگاران و ارتباطشان با ما عنوان شده دروغ محض است، اين داستان ۳۳ ساله جمهوری اسلامی است.”
وی در ادامه سخنانش تأکيد کرد: “با توجه به آن‌که من ۴۵ سال در صحنه مطبوعات ايران حضور داشته و در رژيم شاه زندان بودم، معتقدم نمی‌توان اين دو دوره را با يکديگر مقايسه کرد. در رژيم شاه، سانسور و فشار بود اما سرکوب و دستگيری به هيچ‌وجه به اين شکل ديده نمی‌شد.”
در اين جلسه افرادی چون علی مزروعی، تقی رحمانی، نوشابه اميری، هوشنگ اسدی، علی‌اکبر موسوی خوئينی، رضا معينی، مرتضی کاظميان، بهمن امينی و پروين بختيارنژاد حضور داشتند.