نمايشگاه مجسمه‌های پوشيدنی پرويز تناولی، مجسمه‌ساز ايرانی و شاگردان وی در نگارخانه دارالفنون کويت گشايش يافت.
خبرگزاری دانشجويان ايران (ايسنا) نوشت، ٢٧ آذرماه سال جاری نمايشگاه “مجسمه‌های پوشيدنی” شامل يک‌صد اثر هنری دارای شکل‌ها و نقش‌مايه‌های ايرانی ساخته پرويز تناولی، مجسمه‌ساز، نقاش و پژوهشگر ايرانی و جمعی از شاگردان حلقه مجسمه‌سازی وی با اقبال بسيار هنردوستان و علاقه‌مندان در نگارخانه دارالفنون کويت گشايش يافت.
در اين نمايشگاه، شاگردان تناولی از جمله علی و امير موسوی‌زاده، آناهيتا عناصری، آتنا اخوان، آزاده طبيبان، فريش البرزکوه، حسنا اربابی، ليلی طاهری، مهروز بلادی، مهسا خيرخواه، مريم طبايی، نريمان نخجيری، نازمريم شيخ‌ها، نيلوفر صالحی، روشنک رمضانی، سحر دوستار، سارا رمزی، سارا ويژه، سپيده نوری، شبنم ارفند، سوگل جامدار و سوزان مصطفوی در کنار آثار اين هنرمند مجسمه‌های خود را ارائه کرده‌اند.
آثار ارائه شده در اين نمايشگاه، افزون بر ارزش و کيفيت هنری، دارای جنبه کاربردی نيز هستند و می‌توان از آن‌ها به‌عنوان زيورآلات تزئينی نيز استفاده کرد.
پرويز تناولی معتقد است هنر جواهرسازی از جمله هنرهای از ياد رفته ايرانی است که پس از دوران قاجار، به‌کلی از رواج افتاده است
در اين نمايشگاه با نگاهی روزآمد و پست‌مدرنيستی نمونه‌هايی از زيورآلات هنری برگرفته از نقش‌های ايران باستان مانند سر اسب، و يا نقش‌مايه‌های ايرانی رايج در قرن‌های هفتم و هشتم هجری ارائه شده است.
در ميان آثار ارائه شده در اين نمايشگاه می‌توان به نمونه‌هايی از آثار شناخته شده پرويز تناولی چون زيورمجسمه‌های “هيچ” و يا شيرهای گبه‌ای اين هنرمند اشاره کرد.
مجموعه مجسمه‌های “هيچ” از محبوب ترين و معروف‌ترين سری کارهای پرويز تناولی هستند.
به گفته تناولی، نخستين بار در سال ١٣۴٣در سکوت و خاموشی، “هيچ” به سراغش آمده است و حاصل آن ترکيبی شد از يک دايره و کلمه هيچ از جنس پلاستيک در بالا و يک جفت دست گچی در پايين.
اين اثر نخستين بار در نمايشگاه “بورگز” در تهران به نمايش گذاشته شد.
مجسمه‌های “هيچ” پرويز تناولی در سال های اخير همراه با ديگر مجموعه آثارش در حراجی های مهم دنيا از جمله حراج کريستی جايگاه ويژه ای داشته و از نظر قيمت آثار به فروش رسيده نيز رکوردهای بی سابقه ای را بر جا گذاشته است.
به گزارش تارنمای روزنامه اعتماد، ايده جواهرسازی و پرداختن تناولی به ساختن مجسمه‌های کوچک به سال ١٣۴١ برمی‌گردد.
وی معتقد است هنر جواهرسازی از جمله هنرهای از ياد رفته ايرانی است که پس از دوران قاجار، به‌کلی از رواج افتاده است. اين هنر از هزاران سال پيش تا دوره قاجار بدون وقفه جريان داشته، اما از زمانی که رفت‌وآمدهای ايرانيان به فرنگ اتخاذ شد، هنر جواهرسازی نيز جای خود را به جواهرسازی غربی داد.