محمود علیگو، سرپرست دفتر امور آسیب‌دیدگان اجتماعی سازمان بهزیستی ایران گفته در شش ماه نخست سال جاری، ۲۰۱۲ زن در خانه‌های امن پذیرش شده‌اند.
سرپرست دفتر امور آسیب‌دیدگان اجتماعی سازمان بهزیستی، درباره خشونت خانگی و زنانی که به خانه‌های امن مراجعه می‌کنند، گفته:
«نوع خشونت و سطح خشونت تعاریف متفاوتی دارد. در اورژانس اجتماعی زنانی را داریم که با حکم قاضی به دلیل خشونت خانگی که علیه‌شان روا داشته‌اند، از منزل خارج و به خانه‌های امن منتقل شده‌اند.»
علیگو گفته خشونت علیه زنانی که به اورژانس اجتماعی مراجعه کرده‌اند، بیشتر ضرب و شتم بوده است.
در شش ماهه ابتدای سال جاری ۵۹۱ نفر در مراکز شبانه‌روزی دولتی در قالب خانه‌های امن پذیرش شده‌اند. همچنین در این مدت هزار و ۴۲۱ نفر از زنان در معرض خشونت خانگی در مراکز غیردولتی پذیرش شده‌اند.
به گفته سرپرست دفتر امور آسیب‌دیدگان اجتماعی سازمان بهزیستی، در حال حاضر ۲۰ مرکز غیردولتی در قالب خانه‌های امن در ایران وجود دارد. تنها هشت مرکز دولتی در این زمینه فعالیت می‌کنند که بهزیستی می‌خواهد این مراکز را هم به بخش خصوصی واگذار کند.
بهمن ماه ۱۳۹۳ خبر تاسیس ١٨ خانه امن در سراسر کشور اعلام شد. ولی‌الله نصر، مدیرکل امور آسیب‌های اجتماعی سازمان بهزیستی گفته بود که گسترش خانه‌های امن در سراسر کشور در دستور کار سازمان بهزیستی قرار دارد و در استان‌هایی که این مراکز وجود ندارد، افراد می‌توانند به مراکز مداخله در بحران و اورژانس اجتماعی سازمان بهزیستی استان مراجعه کنند و تقاضای مداخلات روان‌شناسی و مددکاری کنند.
اورژانس اجتماعی سازمان بهزیستی هم اعلام کرده بود که در ۱۹۰ شهرستان کشور، ۲۹۸ خودرو «ون» به مراکز اورژانس اجتماعی و مراکز مداخله در بحران مجهز هستند.
بر اساس آیین‌نامه اورژانس اجتماعی باید در شهرستان‌های بالای ۵۰ هزار نفر اورژانس اجتماعی وجود داشته باشد اما به دلیل کمبود اعتبار ۱۴۰ شهرستان بالای ۵۰ هزار نفر اورژانس اجتماعی ندارند.
درباره شیوه تاسیس این خانه‌ها و نگاه حاکم بر آن‌ها هم تردیدهایی وجود دارد. همان‌طور که دادگاه‌ها و قضات زنان خشونت‌دیده را تشویق به ادامه زندگی و شرکت در دوره‌های اجباری مشاوره برای ادامه زندگی می‌کنند، خدمات این خانه‌ها نیز بر تحکیم بنیان خانواده، آموزش مهارت‌های زندگی، کنترل خشم و … تاکید دارد.
اکنون هم به گفته علیگو، زنان خشونت دیده حداکثر به مدت شش ماه در این خانه‌ها نگهداری می‌شوند.
او گفته:
«مددکاران و مشاوران در این مراکز تلاش می‌کنند تا این زنان با همسرانشان سازش کرده و به زندگی خانوادگی خود بازگردند، اما چنانچه جان این زنان در خانه در معرض خطر باشد، اولویت حفظ جان این افراد خواهد بود.»