بهروز بوچانی، نویسنده و روزنامه‌نگار کرد ایرانی سرانجام بعد از شش سال آوارگی موفق شد جزیره مانوس در پاپوآ گینه نو را ترک کند. بوچانی به گاردین گفت که دیگر هرگز به جزیره مانوس برنمی‌گردد.
جشنواره ادبی «ورد کرایست‌چرچ» که هر دو سال یک بار در نیوزیلند برگزار می‌شود از بهروز بوچانی، نویسنده و روزنامه‌نگار کرد ایرانی دعوت کرده بود که در این جشنواره شرکت کند. برای او یک روادید یک ماهه صادر شد و سرانجام، بعد از شش سال موفق شد اردوگاه پناهجویی مانوس را ترک کند.
بوچانی بهمن سال گذشته به خاطر رمان «دوستی به جز کوه‌ها نداشتم» جایزه ادبی ویکتورین پرمیر و ویکتورین استرالیا به ارزش در مجموع ۱۲۵ هزار دلار را دریافت کرد. او این رمان را از داخل بازداشتگاه جزیره مانوس و با استفاده از پیام‌رسان تلفن همراهش نوشته بود. خبرگزاری ایبنا و نشر چشمه اعلام کرده بودند که بوچانی قصد دارد نسخه فارسی رمانش را در ایران هم منتشر کند. اما تاکنون این رمان منتشر نشده است.
روزنامه بریتانیایی گاردین در معرفی این رمان می‌نویسد:
«کتاب بوچانی از سویه‌های ژورنالیستی برخوردار است. نویسنده تحلیل‌های سیاسی و روانشناختی و نگرش فلسفی خود از هستی را همراه با مشاهداتش از رویدادها که از حساسیت او نشان دارد درمی‌آمیزد و در همان حال نشانه‌هایی از اساطیر، حماسه و فولکلور را هم به کار می‌گیرد. این همه در خدمت بیان ادبی واقعیت زندگی روزانه‌ای قرار می‌گیرد که با ناامنی و سختی‌های معیشتی درآمیخته است.»
رمان «دوستی به جز کوه‌ها نداشتم» رویدادهایی را که برای نویسنده از آغاز سفرش با قایق از اندونزی به استرالیا تا بازداشت و نگهداری او در مانوس اتفاق افتاده را روایت می‌کند.
بهروز بوچانی به طور منظم گزارش‌هایی از وضع زندگی پناهجویان جزیره مانوس را در اختیار رسانه‌های جهان از جمله گاردین قرار می‌داد. ادبیات داستانی او را از مهلکه مانوس به در برد و در همان حال پناهجویان بی‌پناه این جزیره دورافتاده از زبان و بیان رسایی که از درون گزارش می‌داد محروم شدند.
در مارس سال جاری در حمله تروریستی یک فرد اسلام‌ستیز به مسجد مسلمانان کرایست‌چرچ نیوزیلند بیش از ۱۰۰ نفر کشته و مجروح شدند. جشنواره ادبی کرایست‌چرچ می‌گوید می‌خواهد از طریق ادبیات داستانی دریچه‌ای بگشاید به روی فرهنگ‌های مختلف و زمینه‌ای فراهم کند برای گفت‌وگوی نویسندگان با مخاطبانشان.
بیشتر بخوانید:
و در این میان کوچه علی چپ بهترین کوچه بن بست برای جمهوری اسلامی تا بدین وسیله خود را به کوری و کری بزند، و انگار نه انگار که نخبه های این کشور خود را به آب و آتش می زنند تا از نکبت این رژیم در امان بمانند.
این نکبت، نکبت دمکراسی اسلامیِ تعریف شده توسط آقای لاریجانی است که نتوانسته حتی برادرزاده اش را مجاب به ماندن در آن کند و سرزمین کفر را به آن نکبت ترجیح داده است!
اصغر / 15 November 2019