۲۰۰ نفر از زنان زندانی در بند ۵ زندان قرچک ورامین با انتشار نامه‌ای سرگشاده خطاب به حیات الغیب، مدیر کل سازمان زندان‌های تهران، در اعتراض به «وضعیت بسیار نامناسب این زندان» اعلام کردند که از روز ۲۶ مرداد ماه ۱۳۹۸ «از دریافت جیره غذایی خود در زمان ناهار» خودداری کرده‌اند.
این زندانیان به کیفیت پایین مواد غذایی، دسترسی نداشتن به آب شرب، قیمت‌های بسیار بالای اقلام مورد نیاز زندانیان در فروشگاه، دسترسی نداشتن به دارو و هوای تازه و همچنین شرایط غیر بهداشتی زندان اعتراض دارند.
این زندانیان در نامه خود به اقدامات موقتی ماموران زندان یک ماه قبل از تاریخ نگارش نامه اشاره کرده‌اند. بر این اساس، ماموران به دلیل بازدید مدیر کل سازمان‌های زندان های تهران دست به اقداماتی نمایشی زده‌اند و امکان گفت‌وگوی زندانیان با او را فراهم نکرده‌اند. در بخشی از نامه آمده:
«صحنه آرایی چون کندن طناب رخت آویزهای زندانیان رختشویی که سال‌هاست تنها راه تامین مخارجشان شستن لباس دیگر زندانیان است، شستن تمام زندان توسط زندانیان، آوردن گلدان در کریدور برای همان بازدید چند دقیقه‌ای و… ولی ما زندانیان بند ۵ اندرزگاه یک زندان زنان قرچک ورامین در همان بازدید سعی داشتیم مشکلات زندان را برای شما و هیئت همراهتان بازگو کنیم و لیکن تلاشمان بیهوده بود.»
آنها در نامه خود نوشته‌اند که برخی از این زندانیان «توانایی رفع نیازهای معیشتی خود در زندان را ندارند» و برای رفع نیازهای خود به کارکردن برای دیگر زندانیان روی آورده‌اند و تعدادی دیگر تحت این فشارها اقدام به «خودزنی» کردند:
«با توجه به اینکه اکثر ما زندانیان به خاطر وضعیت معیشتی و یا همبستگی با وضعیت معیشتی بحرانی در جامعه به اینجا کشانده شده‌ایم، دیگر توان رفع نیازهای معیشتی خود در زندان را نداریم، نیازهایی چون تامین غذا، مواد آشامیدنی، پوشاک و مواد بهداشتی. مگر جز این است که ما زندانیان نیز دارای حق و حقوق اولیه هستیم و رفتار مناسب و تامین جان و روان ما با مسئولین است؟ عده ای از ما به دلیل همین فشارهایی که دیده نمی‌شود دست به خودزنی، خوردن مشت مشت قرص برای آرامش روان قرض گرفتن، به اجبار تن به انجام کارهای دیگران دادن شده‌ایم. دردناک این است که اگر ما زندانیان وضعیت معیشتی خوبی در بیرون از زندان را تجربه کرده بودیم هم اکنون اینجا نبودیم و نامه‌ای هم در کار نبود اما سوالی که هر روز تکرار می‌کنیم این است که چگونه مخارجمان را تامین کنیم تا زنده بمانیم؟»
به گزارش کمپین حقوق بشر در ایران، شرایط زندگی زندانیان زن در زندان قرچک ورامین نامناسب است و زندانیان نه تنها دسترسی به موارد اولیه غذایی و بهداشتی ندارند بلکه در موارد دیگری مانند خدمات درمانی و پزشکی، کار زندانیان، وضعیت مادران و کودکان ساکن زندان، دسترسی به وسایل ارتباطی و دیدار با خانواده، عدم تفکیک زندانیان بر اساس جرم، خشونت مسوولین زندان و نادیده گرفتن موارد آزار میان زندانیان، عدم رسیدگی به خشونت و تبعیض به خصوص علیه زنان ترنس و دگرباش شرایط زندان بسیار خشن و نامساعد است. بر اساس این گزارش، مسوولان زندان بر روی تمام این موارد چشم‌پوشی می‌کنند و هر شکایتی را سرکوب می‌کنند.
بر اساس گزارش‌های منتشر شده از زندان قرچک ورامین از سال‌های گذشته تاکنون وضعیت این زندان هم در بخش زنان و هم در بخش مردان «بسیار غیر بهداشتی، غیر انسانی و غیر قابل تحمل» است.
سال گذشته، بعد از اعتراض زندانیان بند یک و دو زندان زنان قرچک ورامین، ۲۰ نفر از زنان زندانی به انفرادی و گروهی از آنان هم به زندان اوین منتقل شدند.