علی معلم، منتقد و تهيه‌کننده سينما گفت سينمای ايران روز به روز، کوتوله‌تر و ترسوتر و به يک سينمای آپارتمانی تبديل شده است.
به گزارش خبرگزاری کار ايران (ايلنا) علی معلم، منتقد و تهيه‌کننده سينما، شامگاه گذشته جمعه ۲۵ فروردين در برنامه تلوزيونی هفت گفت: “بحثی به‌عنوان سياست‌گذاری فرهنگی در حوزه سينما و فرهنگ وجود ندارد. در اين ميان فقط با پرداختن به شعارها به تغييرات جامعه‌ای و رسانه‌ای توجه نکرده‌ايم.”
وی با اشاره به اين‌که “سينمای ايران اقتصاد ندارد”، گفت: “امروز همه درباره فساد در سينما حرف می‌زنند اما هيچ کس درباره اختلاس‌کنندگان حرفی نمی‌زند.”
به گفته اين منتقد سينما، “در جامعه‌ای که هر روز اختلاس می‌شود و دادگاه تشکيل می‌شود، نامی از اختلاس‌کننده برده نمی‌شود اما وقتی يک فيلم‌ساز فيلمی می‌سازد يا اشتباهی می‌کند سريع بی‌آبرو می‌شود.”
علی معلم: در جامعه‌ای که هر روز اختلاس می‌شود و دادگاه تشکيل می‌شود، نامی از اختلاس‌کننده برده نمی‌شود اما وقتی يک فيلم‌ساز فيلمی می‌سازد يا اشتباهی می‌کند سريع بی‌آبرو می‌شود
معلم با اشاره به بی‌توجهی سينمای ايران در طول ۳۰ سال گذشته به مسائل مربوط به تمدن، فرهنگ و تحولات اجتماعی گفت: “فيلم طلای سرخ ساخته جعفر پناهی يکی از نمونه های بارز فيلم‌‌های دارای مضامين مشکلات اجتماعی و فاصله طبقاتی است که اجازه نمايش نداشته است.”
معلم با بيان اين‌که “سينمای ايران از آغاز درگير مناسبات دولتی بوده است”، گفت: “جريان سينمای دولتی از همان روزهای نخست و دهه ۶۰ يک شعار داشت و در طول اين سال‌ها فقط مدل اين شعار تغيير کرده است.”
اين منتقد سينما به تحولات سياسی و اجتماعی جامعه ايران در دوم خرداد ۱۳۷۶، و روی کار آمدن دولت محمد خاتمی اشاره کرد و گفت: “نياز جامعه آن روز با جامعه دهه ۶۰ تغيير کرد. سيدمحمد خاتمی، خود اين تغييرات را ايجاد نکرد.”
وی مَثَل “شترگاوپلنگ” را توصيفی برای وضعيت نامشخص سينمای ايران دانست و گفت: “امروز گروهی از مديران به‌ظاهر سخنان ارزشی می‌گويند و در عمل از فيلمی خلاف ارزش دفاع می‌کنند.”
معلم با اشاره به تغيير آرمان و گرايش جامعه امروز ايران به سودآوری بيشتر، پولداری و تجمل، گفت: “سينمای ايران هم به دنبال همين گزينه‌ها است بنابر اين روز به روز مخاطبان خود را ازدست می‌دهد.”
وی با اشاره به کاهش تعداد سالن‌های سينما از ۳۵۰ سالن در سال ۱۳۵۶ به ۱۲۰ سالن در حال حاضر گفت: “اين در حالی است که فقط در تهران امروز چهار سالن پرفروش داريم اما در شهرستان‌ها اصلأ سينما وجود ندارد.”
پيش از اين، در آخرين روزهای سال گذشته علی معلم در يکی ديگر از برنامه‌های تلوزيونی هفت با انتقاد از دولتی‌شدن سينما گفته بود: “نبايد سينما را به يک موجود حرف‌شنو تبديل کنيم هر چند روند دولتی‌شدن سينما بسيار جدی است.”
وی کليات سازمان سينمايی را بسيار مبهم دانسته و افزوده بود: “وقتی يک ساختار کهنه نو می‌شود بايد تمام زير مجموعه‌ها مشخص باشد. در حالی که هنوز وظايف زير مجموعه‌هايی مانند بنياد فارابی و موزه سينما مشخص نشده است.”