چهارشنبه ۵ سپتامبر، نزدیک غروب، احمد ضیا که در حال رفتن به باشگاه ورزشی میوند بود، جوان ۲۰ و چند ساله‌ای را دید که به دوربین‌های ورزشگاه نزدیک شد و پیش از آنکه احمد ضیا بتواند با واکی تاکی ماموران امنیتی را خبردار کند، آن جوان وارد ورزشگاه شد و خود را منفجر کرد. او را گروه دولت اسلامی (داعش) برای انجام دومین عملیات تروریستی در محله شیعه نشین کابل، دشت برچی فرستاده بود. ۲۱ جوان ورزشکار در این حمله کشته شدند و خون همه‌جا را پر کرد.
داعش بر خلاف طالبان تنها دولت افغانستان و نیروهای خارجی را هدف قرار نمی‌دهد. در حملات اخیر داعش ۱۵۰ نفر قربانی شده‌اند که بسیاری از آنها اهل محله دشت برچی بوده‌اند: محله‌ای با جاده‌های خاکی و برق ضعیف.
محمد رحیم، یکی از جوانانی که به ورزشگاه محله می‌رفت می‌گوید: «همیشه می‌گفتیم محله‌مان امن‌ترین محله شهر است. می‌گفتیم سرمان گرم درس خواندن و ورزش کردن است. اما حالا ببینید چه بر سرمان آمده.»
حالا دشت برچی یه یکی از خطرناک‌ترین محله‌های کابل تبدیل شده و اهالی نگرانند که هر لحظه حمله دیگری رخ دهد. جوان‌ها حتی به خاطر اینکه مجبورند پدر و مادرشان را در خانه تنها بگذارند و به محل کار یا تحصیل بروند، عذاب وجدان دارند.
برخی از خانواده‌ها مناطق خطرناک افعانستان را به امید یافتن امنیت ترک کرده و به دشت برچی آمده بودند.
احمدضیا می‌گوید: «فرقی نمی کند کجای کشور باشی. دولت در برقراری امنیت موفق نبوده.»
در آستانه عاشورا، اهالی دشت برچی می‌گویند که باید به آنها اجازه داده شود تا از خودشان دفاع کنند.
محله برای برگزاری مراسم عاشورا آماده شده و پرچم‌های «یا حسین» از دیوارها و موتورسیکلت‌ها آویزان شده است.
سید حبیب، ۳۵ ساله، به همراه ۵۰۰ نفر دیگر از سوی دولت برای تامین امنیت محله و ۱۰۰ مسجد آن در ایام عاشورا مجوز گرفته‌اند. مردم معتقدند این روش باید بیشتر به کار گرفته شود.
اهالی محله می‌گویند که از بازی‌های سیاسی مقامات دولتی خسته شده‌اند: «آنها می‌توانند از ما محافظت کنند، اما نمی‌خواهند این کار را بکنند. چرا باید به آنها اعتماد کنیم؟»
روز سه‌شنبه، ۱۸ سپتامبر سازمان اظلاعات افغانستان اعلام کرد که ۲۶ مظنون به همکاری با داعش را در کابل دستگیر کرده است. این احتمال داده می‌شود که بعد از انفجار ورزشگاه ۱۵ نیروی داعش در منطقه دشت برچی پنهان شده باشند.
محمد رحیم، یکی از ورزشکاران محله می‌گوید: «هربار حمله‌ای رخ می‌دهد، باید تماس بگیریم و ببینیم چه کسی کشته شده، گاهی قربانیان را می‌شناسیم و گاهی نه؛ اما فرقی هم نمی‌کند. آنها هزاره هستند، شیعه هستند. افغان هستند. مسلمان هستند. آدم هستند.»