۱- پوشش متعارف زنان باید با توجه به عرف و عادت و اقتضای محیط به تشخیص آن‌ها واگذار شود. ۲- حق مساوی با مردان از حقوق مدنی. ۳- حقوق سیاسی و اجتماعی و اقتصادی زنان بدون هیچ تبعیضی تضمین شود. ۴- امنیت کامل زنان در استفاده از حقوق و آزادی‌های قانونی تضمین شود. ۵- برخورداری واقعی از آزادی‌های سیاسی برای زنان و مردان تضمین شود. ۶- هر نوع نابرابری بین زن و مرد مرتفع شود. ۷- مواضع شغلی فعلی زنان حفظ شود. ۸- نقض قانون حمایت خانواده در جهت تامین هرچه بیشتر حقوق از دست رفتهٔ زنان مرتفع شود.» (کیهان، ۱۹ اسفند ۵۷)
این‌ها، بخش‌هایی از متن قطعنامه‌ای است که در تجمع زنان معترض در روز ۱۹ اسفند‌ماه ۱۳۵۷ در برابر کاخ دادگستری تهران خطاب به دولت مهدی بازرگان خوانده شد. پیش‌تر، روزنامه کیهان در تاریخ ۷ اسفند‌ماه با انتشار نامه‌ای از سوی دفتر آیت‌الله خمینی خبر از «لغو قانون حمایت از خانواده» داد بود. قانونی که پیش از انقلاب تصویب شده بود و با اجتناب از موازین فقهی، توانسته بود برخی از حقوق قانونی زنان ایرانی را به رسمیت بشناسد.
روز چهارشنبه ۱۶ اسفند نیز روزنامه کیهان به نقل از آیت‌الله خمینی نوشت بود: «زن‌ها باید با حجاب به وزارتخانه بروند. آن طوری که برای من نقل می‌کنند باز همان صورت طاغوت را دارد. در وزارتخانه اسلامی نباید معصیت بشود. در وزارتخانه‌های اسلامی نباید زنان لخت بیایند. زن‌ها بروند اما باحجاب باشند.«
اعتراض به حجاب اجباری و تامین حقوق مندرج در قانون «حمایت از خانوده» از مهم‌ترین خواست‌هایی بود که در گردهمایی‌های ۱۷ و ۱۹ اسفند ۱۳۵۷که مصادف با «روز جهانی زن» نیز شده بود مطرح شد.