به شرق بنگرید، بشار اسد چه می بیند؟ ایران در کنار او ایستاده و عراق نمی‌خواهد که سوریه را تحت فشار تحریم قرار دهد.

رئیس جمهور بشار اسد در مسیر رفتن نیست، دست‌کم هنوز نیست.  روزنامه ها در خاورمیانه پرهستند از مطالبی که آیا برای اسد “لحظه بنغاری” فرا رسیده است یا خیر؟ مطالبی که تقریبا به طور ثابت از واشنگتن، لندن و پاریس می‌آید. اما تعداد محدودی در منطقه به این می‌اندیشند که چگونه ما غربی‌ها این موضوع را تا بدین اندازه اشتباه گرفته‌ایم.
 
سخن قدیمی تکرار می‌شود و تکرار می‌شود : مصر تونس نبود، بحرین مصر نبود، یمن بحرین نبود، لیبی یمن نبود و سوریه بسیار متفاوت از لیبی است.
 
دیدن این موضوع که چگونه در غرب بر روی دیگر سکه مانور داده می‌شود سخت نیست. رگبار تصاویر وحشتناکی که از حمص در فیس بوک‌ها منتشر می‌شود و بیانیه‌هایی که از “ارتش آزاد سوریه” منتشر می‌شود.
 
غرولندهای کلینتون و حیرت از اینکه روسیه تا چه حد می‌تواند نسبت به رنجی که سوری‌ها می‌برند کور باشد – همانگونه که آمریکایی‌ها برای دیدن رنج فلسطینی‌ها و کشته شدن 1300 فلسطینی در یورش اسرائیل به غزه  کور بودند – چرا روسیه باید به آنچه در حمص می‌گذرد اهمیت دهد؟ مگر روسیه به “مرگ” در چچن توجهی نشان داد؟
 
چگونه هیلاری کلینتون از روسیه انتظار رای مثبت داشت وقتی طرح “منطقه پرواز ممنوع” در لیبی به طور معماگونه‌ای به طرح ” تغییر رژیم” در لیبی تغییر جهت داد؟
 
بیائید این موضوع را از جهتی دیگری ببینیم. بله، سرویس اطلاعاتی سوریه حقوق بشر را نقض کرده، کاری که در لبنان هم مرتکب شدند. همه ما می‌دانیم که رژیم حاکم در دمشق ، رژیمی نیست که محصول یک انتخابات باشد. همه ما در مورد فساد هم می‌دانیم. بله، همه ما تحقیر شدن سازمان ملل در آخرین روزهای گذشته دیدیم، اما چگونه هیلاری کلینتون از روسیه انتظار رای مثبت داشت وقتی طرح “منطقه پرواز ممنوع” در لیبی به طور معماگونه‌ای به طرح ” تغییر رژیم” در لیبی تغییر جهت داد؟
 
انهدام دولت سوریه، دولتی که شیعه (شیعه علوی) است همچون شمشیری خواهد بود بر فرق سر ایران شیعه. اکنون از پنجره بزرگ کاخ ریاست جمهوری سوریه در دمشق، به خاورمیانه بنگیرید.
 
دولتهای خلیج فارس به وضوح علیه سوریه بپا خواسته اند. ترکیه به‌صر احت در برابر سوریه ایستاده است، در حالی که سخاوتمندانه به اسد پیشنهاد می‌کند تا به امپراطوری قدیمی عثمانی درخواست پناهندگی بدهد.
 
اکنون به شرق بنگرید، بشار اسد چه می‌بیند؟ ایران وفادارانه در کنار او ایستاده و عراق وفادار – بهترین دوست کنونی ایران در جهان عرب – نمی‌خواهد سوریه را تحت فشار تحریم قرار دهد. در غرب نیز، لبنان وفادار کوچک نمی‌خواهد تحریم‌ها آسیبی به سوریه بزند. بدین گونه کمربند اتحاد از مرزهای افغانستان تا مدیترانه دست‌کم کمک می‌کنند تا اقتصاد سوریه سقوط نکند.
 
مشکل این است که غرب با داستانها و سخنرانی‌ها و اتاق فکرهای مزخرفش، از ایران چهره‌ای مخوف ترسیم کرده، عراق بی‌وفا، لبنان ترسیده و سوریه شرور، چسبیدن به این تصاویر متوهم  و رها کردن این تصور که اسد تنها نیست تقریبا غیر ممکن به نظر می‌رسد. این را نمی‌گویم در تائید اسد و یا حمایت از حکومت او، اما بخشی از واقعیت‌ است.
 
تا زمانی که سوریه بتواند با عراق تجارت کند، داد و ستدش با ایران هم برقرار است و البته می‌تواند تعامل اقتصادیش با لبنان را ادامه دهد. ایران شیعه، شیعان در اکثریت عراق، شیعیان در قدرت سوریه و لبنان  در کنار اسد خواهند ماند، حتی با بی‌میلی
 
ترکها پس از غرولندهای کلینتون، نخواستند ادعای خود برای تشکیل منطقه‌ای امن در مرزهای شمالی سوریه را عملی کنند .ملک عبدالله دوم پادشاه اردن هم این راه را نرفت ودر  مرزهای  جنوبی سوریه را منطقه امنی ایجاد نکرد وعجیب است، بازهم تکرار می‌کنم، عجیب است که تنها اسرائیل خاموش مانده است.
 
تا زمانی که سوریه بتواند با عراق تجارت کند، داد و ستدش با ایران هم برقرار است و البته می‌تواند تعامل اقتصادیش با لبنان را ادامه دهد. ایران شیعه، شیعان در اکثریت عراق، شیعیان در قدرت سوریه (گرچه شیعیان – علویان- در سوریه در اکثریت نیستند) و شیعیان لبنان – به عنوان بزرگترین جامعه لبنان و البته نه اکثریت- ، در کنار اسد خواهند ماند، حتی با بی‌میلی. این حقیقتی است اجتناب‌ناپذیر که ممکن است باب میل شما نباشد.
 
قذافی مجنون دشمنان واقعی با سلاح های آتشین داشت و البته دشمنی به نام ناتو، دشمنان اسد اما تنها کلاشینکف دارند و خبری از ناتو هم نیست. اسد دمشق و حلب را دارد، شهرهای اصلی و مهم و برخلاف نیروهای قذافی ، نیروهای کلیدی ارتش اسد نیز از شورشیان حمایت نمی‌کنند.
 
آری! و نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا قادر بود خود را به “بنغازی” برساند. اما نمی‌تواند خود را به سوریه برساند زیرا که نیروی دریایی روسیه همچنان در طرطوس لنگر انداخته است.