کری اسمیت – تا ۵۰ الی ۲۰۰ میلیون سال آینده، تمام قاره‌های فعلی زمین به شکل یک ابرقاره در اطراف قطب شمال درخواهند آمد. این نتیجه مدل‌سازی حرکات آهسته قاره‌ها در طول ده‌ها میلیون سال آینده است.

پیشینه تشکیل آخرین ابرقاره، به ۳۰۰ میلیون سال پیش و زمانی بازمی‌گردد که تمام خشکی‌های زمین در اطراف خط استوا به مرکزیت آفریقای غربی امروز، گرد هم جمع آمده بودند؛ ابرقاره‌ای که پانگه‌آ نامیده می‌شد. زمین‌شناسان، با نگاهی به ساختار زمین‌شناختی رشته‌کوه‌های زمین، پیش‌بینی کرده بودند که ابرقاره بعدی، یا در‌‌ همان جایگاه پانگه‌آ تشکیل خواهد شد و اقیانوس اطلس را مثل فنری جمع خواهد کرد یا در جایی در میانه‌های اقیانوس آرام کنونی، اما راس می‌چل (Ross Mitchell) که زمین‌شناسی از دانشگاه ییل است، به اتفاق همکارانش ایده جدیدی را ارائه کرده‌اند.
 
 آن‌ها برای پی بردن به مکان سنگ‌های باستانی زمین، از نحوه جهت‌گیری مغناطیسیشان کمک گرفتند و بدین‌ترتیب دست به محاسبه آهنگ جابه‌جایی قاره‌های شناور بر فراز گوشته زدند. نتیجه این بررسی هم این شد که ابرقاره بعدی- که آماسیا نامیده می‌شود- نه در اطراف خط استوا، که پیرامون شمالگان و با فاصله ۹۰ درجه از محل پیشین پانگه‌آ تشکیل خواهد شد.
 
می‌چل در این‌ زمینه می‌گوید: “کافی است آمریکای شمالی و جنوبی به هم بپیوندند تا به‌همراه همدیگر عزم شمال کنند و به اروپا و آسیا و تقریباً قطب شمال بخورند. استرالیا حرکت بالارونده‌اش را پی خواهد گرفت و با هندوستان گلاویز خواهد شد.” می‌چل و همکارانش بر این باورند که این تنها یک جزء از الگوی تکرارشونده است: پانگه‌آ، در فاصله ۹۰ درجه از ابرقاره قبلی موسوم به رودینیا تشکیل شده و فاصله رودینیا هم با ابرقاره نونا مربوط به دومیلیارد سال پیش، در حدود ۹۰ درجه بود.
 
زمین‌شناسان اصطلاحاً این الگو را «درست‌گرایی» نامیده‌اند تا از فرضیه “درون‌گرایی” – که می‌گوید ابرقاره‌های بعدی در محل پانگه‌آ تشکیل خواهد شد- و همچنین فرضیه “برون‌گرایی” – که می‌گوید ابرقاره بعدی ۱۸۰ درجه دور‌تر از پانگه‌آ روی خط استوا تشکیل خواهد شد- متمایز شود. درست‌گرایی، پاسخگوی معمای دیرینه‌ای در علم زمین‌شناسی نیز خواهد بود.
 
زمین‌شناسان می‌دانند که در گذشته ابرقاره‌هایی وجود داشته‌اند و خشکی‌هایشان هم اشکال متنوعی به خود گرفته بودند، «اما کاملاً مطمئن نبودیم که بشود نظم خاصی را هم در پس گذر از یکی به دیگری پیدا کرد». این را پی‌تر کاوود (Peter Cawood)، از زمین‌شناسان دانشگاه سن‌اندروز انگلستان می‌گوید.
 
نحوه جابه‌جایی قاره‌ها، برای علم زیست‌شناسی هم حائز اهمیت است. مثلاً در نحوه مهاجرت گونه‌ها از جایی به جای دیگر اثرگذار خواهد بود. کاوود می‌گوید: “درک چگونگی جابه‌جایی خشکی‌ها، محور درکمان از تاریخچه زمین است. سنگ‌ها، پنجره‌هایی رو به گذشته‌اند.”
 
*منبع: nature
 
در همین زمینه:
 
توضیح تصویر:
طرحی از شکل احتمالی ابرقاره آماسیا در یکصد میلیون سال آینده / منبع: Mitchell et al, Nature