سارا روشن- آخر هر سال میلادی، بنیاد‌ها، موسسه‌ها و مجلات معتبر دنیا آمار، تحقیقات و نظرنسجی‌های جالبی را منتشر می‌کنند. یکی از این نظرسنجی‌ها به ده زن تاثیرگذار دنیا اختصاص دارد که مجله “تایم” معرفی کرده است.
سارا استویدسون (قهرمان تکواندوی دنیا)، سمیرا ابراهیم (فعال زنان مصری)، هتی بورور (فعال کمپین‌های صلح)، الن جانسون سیرلیف، لیما غبوی، توکل کرمان برندگان جایزه صلح نوبل، آنگلا مرکل (صدراعظم آلمان)، کریستین سخولر- دسخریور (فعال حقوق بشر)، کریستن ویگ (بازیگر، کمدین و نویسنده)، شیما جستنیه (فعال حقوق زنان در عربستان)، ایفته کوپر (رهبر بعدی حزب کارگران) و ادل (ترانه‌سرا و خواننده انگلیسی)، ده زن برگزیده مجله تایم در سال ۲۰۱۱ هستند و نکته قابل توجه در این فهرست، حضور زنان دنیای عرب، آفریقا و فعالان حقوق بشر است.
هدف من از بین بردن آزار جنسی در مصر است
“تا آخر دوره دادگاه هرجور که شده، پیش می‌روم، چراکه آنچه برسر من آمده است می‌تواند به سر بسیاری زنان و دختران دیگر مصری بیاید.”
این سخنان سمیرا ابراهیم یک فعال حقوق زنان در مصر است. او چندی پیش در یک گفت‌وگوی تلویزیونی با شبکه تلویزیونی الجزیره از تست باکرگی نیروهای نظامی مصری گفته بود.
او که مانند بسیاری از زنان مصری از روزهای اول اعتراض‌های مردمی در میدان تحریر قاهره حضور داشت، همراه شش زن دیگر توسط نظامی‌ها بازداشت می‌شود و مورد تست باکرگی قرار می‌گیرد. این دختر ۲۵ ساله مصری از معدود زنانی بود که جرئت کرد نظامیانی که در این آزار جنسی حضور داشتند را به دادگاه بکشاند.
او نخستین‌بار به یک روزنامه آنلاین گفته بود که مورد آزار جنسی یک افسر قرار گرفته و باکرگی‌اش را از دست داده است. سمیرا ابراهیم در دنیای عرب به سنبلی برای مبارزه زنان تبدیل شده است. او در گفت‌وگویش با الجزیره می‌گوید: “هدف من از انقلاب این است که آزار جنسی در مصر را از بین ببرم.“
تا آخر جانم ضد جنگ خواهم بود
“او تمام زندگی‌اش جزو جنبش صلح بوده است. او در همه تظاهرات‌های ضد جنگ شرکت کرده و در تمام راهپمایی‌های صلح‌خواهانه از شروع تا پایان حضور دارد و تنها شکایتش این است که شما بسیار آهسته راهپیمایی می‌کنید.”
این سخنان یک مبارز صلح است: هتی بوور (HETTY BOWER)، پیر‌ترین فعال کمپین‌های صلح دنیا. هتی از ۹ سالگی و با شروع جنگ جهانی اول، مخالف جنگ بوده است و همچنان با حضور در تظاهرات‌ها و شرکت در بحث‌ها و گفت‌وگو‌ها و نشست‌های سیاسی و اجتماعی تلاش می‌کند سیاست‌های کشورهای مختلف مخصوصاً انگلستان را به سیاستی صلح‌طلبانه تبدیل کند.
در مستندی که درباره هتی بوور در شبکه چهار انگلستان پخش شد، می‌بینیم که هتی ۱۰۶ ساله هر روز صبح پیاده‌روی می‌کند تا برای راهپیمایی‌های طولانی آمادگی بدنی داشته باشد. او در همین مستند می‌گوید: “تا زمانی که پا‌هایم جان داشته باشند، در هر فعالیت ضد جنگ شرکت خواهم کرد.“
زنان برندگان جایره صلح نوبل ۲۰۱۱
جایزه صلح نوبل امسال به‌طور مشترک به سه زن تعلق گرفت: الن جانسون سیرلیف از لیبریا (ELLEN JOHNSON SIRLEAF)، اولین زن رئیس‌جمهور قاره آفریقا، لیما غبوی (LEYMAH GBOWEE)، فعال صلح لیبریایی و توکل کرمان (TAWAKKUL KARMAN) فعال حقوق بشر و روزنامه‌نگار یمنی.
الن جانسون سیرلیف (نخستین زن رئیس جمهور لیبریا و قاره آفریقا از سال ۲۰۰۶)، با فعالیت‌های صلح‌طلبانه‌اش، آرامش و صلح را به کشور لیبریا که درگیر جنگ داخلی بود، بازگردانده است. الن جانسون سیرلیف سال‌ها در پست‌های مخلتف در دولت‌های مختلف لیبریا کار کرده است و بار‌ها به خاطر مخالفتش با سیاست‌های دولت بازداشت شده و دوره‌ای را هم در زندان به سر برده است. او در ضمن یکی از اقتصادانان مطرح بانک جهانی نیز هست. او در مراسم اهدای جایزه صلح نوبل گفت: “کمیته نوبل نمی‌تواند به ما اجازه بدهد برای زنان حرف بزنیم ولی آنها به ما یک فضا داده‌اند که با زنان صحبت کنیم.”
شیما جستنیه، برای نشان دادن اعتراضش، برای اولین‌بار، در شهر جده سوار ماشین می‌شود و از دوستش می‌خواهد از او فیلمبرداری کند. او در حین سفر، درباره دلایلی که زنان باید حق رانندگی داشته باشند صحبت می‌کند و از شرایط جامعه می‌گوید
دومین دریافت‌کننده جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۱، فعال کمپین‌های صلح لیبریایی، لیما غبوی است. او سال‌ها گردهمایی‌ها و اعتراض‌های مختلفی را ضد تجاوز به زنان و استفاده از کودکان سرباز برگزار کرده است. فعالیت‌های صلح‌طلبانه او در روند پایان جنگ داخلی و برقراری صلح در لیبریا تاثیر زیادی داشته است. لیما غبوی در مراسم اهدای جایزه صلح نوبل گفت: “زمانی برای استراحت وجود ندارد تا زمانی که دنیا به همبستگی و هماهنگی برسد، زمانی که زن و مرد مساوی و آزاد باشند.”
سومین دریافت‌کننده جایزه نوبل، توکل کرمان (فعال حقوق بشر و روزنامه‌نگار یمنی) است. او اولین زن عرب است که جایزه صلح را از آن خود کرده است و البته جوان‌ترین برنده این جایزه. توکل کرمان از سال ۲۰۰۸ هر هفته با گروه زنان “روزنامه‌نگار رها از بند” که خودش آن را پایه‌گذاری کرده، تظاهراتی بر ضد حکومت یمن برگزار کرده است. توکل کرمان خواهان نقش فعال زنان در جامعه یمن است.
او در مراسم اهدای جایزه نوبل صلح گفت: “ما بسیار خوشحال بودیم، چراکه جایزه نوبل فقط یک جایزه شخصی نبود بلکه به رسمیت شناختن تلاش و مبارزه صلح‌جویانه یمن توسط دنیاست و احترام به قربانیان صلح‌طلب این مبارزه.“
شهر خرسندی، شهری برای زنان
کریستین شولر- دشریور (فعال حقوق بشر کنگویی)، بنیانگذار شهر خرسندی است: the City of joy شهری برای بازماندگان و قربانیان خشونت‌های جنسی در منطقه بوکوو درکنگو؛ کشوری که به پایتخت تجاوز دنیا معروف است.
کرستین با ساخت این شهر و دادن امکانات آموزشی و کاری تلاش می‌کند به این زنان کمک کند که حقوق خود را بشناسند و بتوانند زندگی اجتماعی را از سر بگیرند و به شبکه‌های اجتماعی جدید وارد شوند. او در مصاحبه‌ای با تلویزیون بلژیک می‌گوید: “ما به زنان کمک می‌کنیم قدرت رهبری پیدا کند، به آنها درباره حقوق‌شان آموزش می دهیم و به آنها یادآور می‌شویم که کنگو به آنها هم تعلق دارد.“
می‌خواهم رانندگی کنم
عربستان تنها کشوری است که به زنان اجازه رانندگی نمی‌دهد. از ۲۰ سال پیش زنان بسیاری ضد این قانون اعتراض کرده‌اند، ولی امسال یک زن بسیار مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت: شیما جستنیه (فعال حقوق زنان در عربستان) در یک سخنرانی در ایالات متحده آمریکا گفته بود: “من می‌خواهم رانندگی کنم و می‌خواهم زنان دیگر هم این حق را داشته باشند. این از اولین حقوق انسانی زنان است.”
شیما جستنیه، برای نشان دادن اعتراضش، برای اولین‌بار، در شهر جده سوار ماشین می‌شود و از دوستش می‌خواهد از او فیلمبرداری کند. او در حین سفر، درباره دلایلی که زنان باید حق رانندگی داشته باشند صحبت می‌کند و از شرایط جامعه می‌گوید. بعد از انتشار این ویدئو در شبکه‌های اجتماعی، حکومت عربستان سعودی، شیما جستنیه را به ۱۰ ضربه شلاق محکوم کرد که با مخالفت فعالان حقوق بشر در سراسر دنیا مواجه شد. حکم او با عفو شاه عبدالله صالح متوقف شد ولی امکان مجازات او منتفی نشده است.