هجوم آسيب‌ديدگان فاجعه اتمی چرنوبيل به پارلمان اوکراين

حدود هزار نفر از کسانی که در جريان پاک‌سازی آثار فاجعه اتمی چرنوبيل آسیب ديده بودند، در اعتراض به حذف مقرری خود به پارلمان اوکراين حمله کردند.

به گزارش يورونيوز، اين معترضان روز سه‌شنبه اول نوامبر ۲۰۱۱ (۱۰ آبان ۱۳۹۰) با شعار “ننگ بر شما باد”، با شکستن ميله‌های ساختمان پارلمان قصد ورود به آن را داشتند که صد‌ها نيروی پليس مانع ورود معترضان به داخل ساختمان شدند.

پارلمان اوکراين شهريور امسال تصميم گرفت مقرری افرادی را که در جريان پاک‌سازی آثار فاجعه اتمی چرنوبيل آسيب ديده بودند، قطع کند.

يکی از معترضان به يورونيوز گفت: “اين پول برای داروهايی بود که مصرف می‌کنيم، قلبم واقعاً جريحه‌دار شد. به اينجا آمدم زيرا پولی برای خريد اين داروها ندارم. آن‌ها آخرين اميد را از ما گرفته‌اند. به ما بگويند که ما چه بايد بکنيم.”

فاجعه اتمی چرنوبيل يکی از “وحشتناک‌ترين” حوادث اتمی غير نظامی در تاريخ جهان به‌شمار می‌رود.

۲۶ آوريل ۱۹۸۶ در ساعت يک و ۲۳ دقيقه بامداد، راکتور شماره چهار نيروگاه اتمی شمال اوکراين منفجر شد. اين انفجار در نتيجه گرمای بيش از اندازه‌ای روی داد که خود ناشی از خارج شدن راکتور از اختيار مهندسين آن بود.

به گمان مقامات اوکراينی در مجموع پنج ميليون نفر از ساکنان اوکراين، بلاروس و روسيه از فاجعه اتمی چرنوبیل رنج می‌کشند

مقامات اتحاد شوروی سابق در مدت چهار سال پس از فاجعه چرنوبيل ۶۰۰ هزار نفر را از تمام نقاط کشور برای فرونشاندن آتش و پايان بخشيدن به اين فاجعه بشری به چرنوبيل اعزام کردند؛ کسانی که به ندرت حفاظت شده بودند و در نتيجه زير تشعشات بالای هسته‌ای قرار گرفتند.

تشعشات ناشی از انفجار چرنوبيل که معادل دست‌کم ۲۰۰ بمب اتم فرو ريخته‌شده بر سر هيروشيما بود به دليل ايجاد شکاف در ديواره بتنی دور راکتور، به ديگر نقاط اروپا نيز گسترش يافت.

۲۵ سال پس از فاجعه اتمی چرنوبيل هنوز تعداد دقيق کشته شدگان موضوع بحث و مجادله است و بنا بر نظر پزشکان ميليون‌ها نفر از بيماری‌های ناشی از اين فاجعه رنج می‌برند.

به گمان مقامات اوکراينی در مجموع پنج ميليون نفر از ساکنان اوکراين، بلاروس و روسيه از اين فاجعه “رنج” می‌کشند. بخش قابل توجهی از آنان همچنان در مناطق آلوده زندگی می‌کنند.

به نظر گرين‌پيس، سازمان مدافع محيط زيست، عواقب ناشی از آلودگی مواد راديوکتيو (سرطان، صدمه به سيستم ايمنی بدن، بيماری‌های قلبی و…) می‌تواند عامل مرگ ۱۰۰ تا ۴۰۰ هزار نفر در اين سه جمهوری سابق اتحاد شوروی شود.

اين آمار با آماری که سازمان ملل در سال ۲۰۰۵ منتشر ساخت و تعداد کشته‌شدگان توسط مواد راديواکتيو را چهار هزار نفر اعلام نمود تفاوت فاحشی دارد.

کميته علمی سازمان ملل (UNSCEAR) تنها آمار کشته شدن ۳۱ مأمور مهار حادثه چرنوبيل را که به‌شکل مستقيم زير تشعشات مواد راديواکتيو قرار گرفتند، منتشر نموده است.

اين کميته همچنين از مرگ ۱۹ مأمور ديگر «به دلايل مختلف» پيش از سال ۲۰۰۶ خبر داده است.