قدرت حماقت

برای اینکه ما آدم‌ها همیشه متمایل هستیم به اینکه تقصیر را به گردن دیگری بیاندازیم. این هم مال امروز و دیروز نیست وسابقه‌ای طولانی دارد. در کتاب ایلیاد (اثر حماسی هومر) سرنوشت تروا را به عنوان توطئه خدایاننمایش می‌دهند. همین حالا هم وقتی در راهبندان گیر می‌کنیم، به دولتفحش می‌دهیم. هرچند که خوب می دانیم که خودمان راهبندان ایجاد کرده‌ایم. از ماست که بر ماست.

 

داوس مانند محافل درباری قرن نوزدهم است. آنجا فرصت می‌یابد با بزرگاندیدار کند. یکجور باشگاه اشرافی است و به توطئه چینی شبیه نیست. جوامع مدرن خیلی پیچیده‌تر از آن هستند که یک محفل مخفی بتواند سرنوشت‌شان را تعیین کند.

 

اینترنت می‌توند با افشاگری مانع اقدامات توطئه‌گرانه شود. در عین حال می‌تواند به تئوری‌های توطئه دامن بزند، چون خیلی داستان‌ها و شایعات در آن رواج می‌یابند، اما ویکی‌لیکس از جهت دیگری اهمیت دارد: ویکی‌لیکس نشان داد که در اینپرونده‌های مخفی فقط چیزهایی نهاده شده که در روزنامه‌ها هم می‌شودخواند.

 

رمان من راجع به قرن نوزدهم و جعلیات ضد یهودی و محافل وفرقه‌های خفیه است. حالا اگر شما شباهتی با ایتالیای امروز در آن می‌بینید، میل خودتان است. تقصیر من نیست.

 

من از نقشی که حماقت بازی می‌کند، در شگفتم. یک کتابخانه بزرگ دارم که فقط کتاب‌های جعلی را در آن جا داده‌ام. تاریخ قلمرو چیزهای قلابی، دروغ و حماقت است.

 

 

باید عرض کنم که توفیق برلوسکونی شاهدی بر قدرت حماقت است. این البته حماقت برلوسکونی نیست. برلوسکونی در زمینه ارتباطات نابغه است. اگر پای صحبت یک راننده تاکسی بنشینید، به شما می‌گوید: برلوسکونی پولدار است، نیاز ندارد دست توی جیب ما کند، اما این حرف احمقانه است. چون او به این دلیل ثروتمند است که از مال ما دزدیده است. بگذارید مثال دیگری بزنم: فکر می‌کنید چرا بازار داروهای رشد مو سکه است؟ هر تنابنده‌ای می‌داند مویی که از دست دادی دیگر به دست نمی‌آوری . با این حال مردم پول خود را صرف خرید داروهای رشد مو می‌کنند. این قدرت حماقت است.

 

اگر همین روزها انتخابات برگزار شود، انتخاب نمی‌شود، اما او با کلی مکافات دو سال دیگر را تا پایان دوره ریاست جمهوری دوام می‌آورد. بعد چه می‌شود، نمی‌توانم بگویم.

 

نه، چون این تحقیق و تفحص‌ها حزب دمکرات مسیحی )مهم‌ترین حزب سیاسی ایتالیا از ۱۹۴۵تا ۱۹۹۳ که یک حزب میانه کاتولیک محسوب می‌شد) را درب و داغان کرد. حاصل این شد که میلیون‌ها رای‌دهنده که دیگر با چپ‌ها میانه‌ای نداشتند، از لحاظ سیاسی سرگردان شدند و دربه‌در دنبال یک حزب جدید سیاسی می‌گشتند. درست همین‌جا بود که برلوسکونی خودش را به عنوان مردی از راست میانه عرضه کرد.

 

برلوسکونی در نظر خیلی‌ها به عنوان یک محافظه‌کار خوب جلوه کرد. مردم کاری به این نکته نداشتند که برلوسکونی در آن زمان در آستانه ورشکستگی بود و اگر به زندان نیافتاد، به این دلیل بود که رئیس دولت شد و مصونیت یافت. یکی از دلایل پیروزی برلوسکونی این بود که چپ ایتالیا قادر نبود یک چهره سیاسی در مقابل او قرار دهد. آخرین چهره سیاسی چپ رومانو پرودی بود که او را هم نه برلوسکونی، بلکه هم‌قطاران چپش خراب کردند.

 

من سئوال‌تان را با سئوال جواب می‌دهم: چرا ایتالیا به برلوسکونی اعتقاد دارد؟ چرا آلمان به هیتلر اعتقاد داشت؟ هر ملتی لحظاتی در تاریخش دارد که عقل از کف می‌دهد.

 

منبع: اینجا.