جمهوری اسلامی ضربه‌پذیر شده است

وزیر دفاع ایالات متحده آمریکا گفته است: «وقوع انقلاب در ایران حتمی است. تنها عامل زمان مهم است.»

 

لئون پانه‏تا که در یک برنامه تلویزیونی پربیننده شرکت کرده بود، گفت: «ما شاهد بودیم که جنبش اعتراضی مردم پس از انتخابات اخیر ریاست جمهوری در ایران، نگرانی‏هایی را که در سایر نقاط می‏بینیم، برجسته کرد. از بسیاری جهات مشخصه زمان مطرح است تا آن نوع تغییر و انقلاب در ایران هم به‏وقوع بپیوندد.»

 

 

او که تیرماه گذشته به مقام وزیر دفاع ایالات متحده آمریکا منصوب شد و پیشتر رئیس سازمان مرکزی اطلاعات آمریکا (سیا) بود، تاکید کرد: «ما باید تلاش کنیم در حمایت از اقدامات مردم ایران، گام برداریم. در عین حال، باید شرایط را نیز مورد تجزیه‏ و تحلیل قرار دهیم و مطمئن شویم کاری نمی‌کنیم که آن اقدامات را تضعیف کند.»

 

وزیر دفاع آمریکا که تاکنون مشاغل بسیار مهمی در زمینه‏های سیاسی و اقتصادی آمریکا داشته است، در مورد تأثیر قیام‏های بهار عربی بر جنبش مردم ایران گفت: «فکر می‏کنم جنبش اعتراضی مردم ایران، در حال فراگیری تجربه‌های انبوه از اتفاق‌هایی باشد که در تونس، مصر، لیبی و سوریه افتاده است.»

محمد برقعی: نکته‏های اساسی سخنان آقای پانه‏تا درست است. فقط آن‏جایی که ایشان پیش‏بینی یک انقلاب را در آینده می‏کنند، حتماً مقصود آینده نزدیک است، وگرنه اگر بخواهیم به سال‏ها و سال‏های بعد مراجعه بدهیم، طبیعی است که در همه‏جا این اتفاق می‏افتد. به‏هرحال قصد ایشان این است که به‏زودی یا در چند سال آینده چنین اتفاقی را ببینند و شاید الان زمینه‏هایش را می‏بینند.

 

به نظر من، ایشان در این زمینه، کاملاً بر خطاست و آن‏چه‏ می‏گوید حاصل عدم اطلاع ایشان از ایران و پاسخگویی به جو سیاسی حاکم در آمریکا، به‏یژه بخشی است که الان در کنگره حضور دارد.

 

اولاً مشخص کنیم که این نکته غیر قابل انکاری است که نظام جمهوری اسلامی ایران الان بسیار ضعیف و ضربه‏پذیر شده و از اوج قدرت‏اش به مقدار بسیار زیادی پایین آمده است.

نمونه‏اش آن‏که این نظام وقتی دفتر حزب جمهوری اسلامی را منفجر کردند و رئیس‌جمهور و نخست‏وزیرش را به فاصله کوتاهی بعد از آن کشتند، خم به ابرو نیاورد، ولی الان همین نظام از تظاهراتی که در تبریز یا ارومیه به‏خاطر خشک شدن دریاچه این منطقه برگزار می‏شود و یک اعتراض مدنی است، می‏هراسد.

 

این‏ها انکارناپذیر است. امروز این نظام چنان ضربه‏پذیر شده است که در حالی‏که در گذشته وقتی جهان بر علیه‏اش حرف می‏زد اهمیتی نمی‏داد، الان وقتی «واشنگتن‏‌پست» مقاله‏ای می‏نویسد که در برج میلاد مثلاً بستنی طلا می‏فروشند، یک‏باره آقای خامنه‏ای می‏آید و فتوا صادر می‏کند و در مقابل آن واکنش نشان می‏دهد.

 

نکته‏ی دیگر این‏که همه می‏دانند و در جهان مشخص است که ایران رهبری جهان اسلام را از دست داده و ترکیه برنده شده است… اما این‏که نظام نسبت به گذشته خودش بسیار ضعیف شده، یک مسئله است و این‏که مانند کشورهای عربی در حال فروریزی است یا آمادگی یک انقلاب سریع را دارد، مسئله دوم است. من مسئله دوم را به هیچ‏ عنوان در شرایط موجود ایران نمی‏بینم و آن را تحلیل نادرستی می‏دانم.

 

بین ایران و کشورهای عربی، به‏جز نارضایتی‏ای که هم در ایران و هم در این کشورها وجود دارد، تقریباً وجه اشتراک دیگری وجود ندارد و ایران خصوصیات کاملاً متفاوتی از این کشورها دارند.

 

به‏طور قطع! اولاً من سال‏هاست می‏گویم که برنامه اتمی‏ ایران، مسئله‏ای نیست که تهدید جدی‏ای برای غرب باشد، بلکه ابزاری است برای در فشار گذاشتن ایران. آن‏چه مسلم است، غرب از نظام حاکم بر ایران به شدت دلخور و ناراضی است و از هر ابزاری برای فشار به ایران استفاده می‏کند. مسئله اتمی هم بهانه‏ای در این جهت است.

 

نکته مثبت این مجموعه که باید به آن خوش‏آمد گفت، مسئله حقوق بشر است که با سرکوب وحشتناکی که در ایران وجود دارد، فشار از این بابت، بسیار نکته مثبتی است.

 

 

وجه اشتراک‏ سوریه با همه کشورهای عربی این است که در آن‏جا هم چندین دهه است که یک دولت ستمگر و دیکتاتور حکومت می‏کند و مردم بسیار ناراضی هستند. بنیان‏های این مجموعه هم مانند کشورهای عربی سست است. البته به سستی مصر و تونس نیست و خشونت هم در آن‏جا بیشتر است.

 

ولی به‏نظر می‏آید که سوریه هم سرنوشت همین کشورها (مصر، تونس، لیبی) را پیدا خواهد کرد. این برای ما ایرانی‏ها از دو بابت جای خوشحالی دارد: یکی این‏که یک دیکتاتور دیگر برود و دوم این‏که ضربه بسیار قوی‏ای به اعتماد به نفس ایران می‏زند و فضا را بسیار باز می‏کند و یا حداقل آن را برای مبارزات مردم در داخل ایران آماده‏تر می‏کند.

 

فضای این‏جا نسبت به ایران فوق‏العاده منفی است. چند عامل در این جهت دست به دست هم می‏دهند. یک عامل لابی‏ای است که خود نیروهای اپوزیسیون ایران می‏کند. این‌ها عمدتاً اپوزیسیونی هستند که خواستار سرنگونی نظام هستند، مانند مجاهدین و سلطنت‏طلبان که فعال‏ترین بخش اپوزیسیون ایرانی در آمریکا به‌شمار می‌روند.

 

مهم‏ترین عامل هم اسراییل است. اسراییل تمام انرژی‏اش را در این مجموعه متمرکز کرده که رابطه ایران و آمریکا را به‏شدت تیره کند و در این زمینه هم، با توجه به نفوذی که دارد، بسیار موفق بوده است. این است که جو در آمریکا نسبت به ایران، بسیار بسیار منفی است و عملکرد دولت ایران هم به این مسئله دامن می‏زند.

 

در این‏جا تقریباً کمتر صدایی را در موافقت یا حتی برخورد عقلانی با ایران می‏شنویم. جو بسیار منفی است. فقط متخصصان در وزارت‏خارجه یا کاخ سفید، مقداری معقول‏تر هستند یا حداقل شناخت درستی‏تر دارند، البته آن‏هم نسبی. اما جو نسبت به ایران در میان مابقی و به‏ویژه در کنگره، بسیار منفی است.

 

اگرچه درگیری‏ای در ایران نسبت به حکومت پیش آمد و جنبش اعتراضی مردم تحت عنوان جنبش سبز شکل گرفت، ولی ماهیت آن با آن‏چه امروز در کشورهای عربی می‏گذرد، متفاوت است.

 

بین آن‏چه در ایران گذشت و بهار اعراب تفاوت‏های اساسی وجود دارد. من بر یک تفاوت بنیادی تکیه می‏کنم که اصل قضیه است و آن‏ این‏که کشورهای عربی، امروز در وضعیتی قرار دارند که ما در انقلاب ۵۷ قرار داشتیم. یعنی می‏خواهند حکومت مستبدشان برود. ما این دوره را گذرانده‏ایم و امروز مسئله اساسی برای‏مان این است که چه کسی می‏خواهد بیاید.

 

این‏که چه کسی می‏خواهد بیاید، مسئله‏‏ای می‏شود که بر اساس آن اپوزیسیون ما هم محافظه‏کارانه‏تر و هم پخته‏تر حرکت می‏کند و این کاملاً با هویتی که در کشورهای عربی وجود دارد، متفاوت است. ایران آن مسیر را حداقل در کوتاه‏مدت، نخواهد رفت.