این اولین بار نیست که چنین حرکتی از سوی زنان ایرانی شکل می‌گیرد، پس از کشتارهای گسترده و دسته‌جمعی بیش از چهار هزار زندانی سیاسی در اواخر تابستان و پاییز ۱۳۶۷ مادران و خانواده‌های این کشته‌شدگان که در طول تلاش برای کسب اطلاع از وضعیت عزیزان‌شان، جلوی زندان‌ها و در راهروهای ادارات با یکدیگر آشنا شده بودند، نیز جمعیتی موسوم به «مادران خاوران» را تشکیل داده بودند. جان‌باخته‌گان دهه شصت و کشتار ۶۷ را حکومت در قبرستانی در شرق تهران به نام «لعنت آباد» که مخصوص دفن غیر مسلمانان بود، در گورهای دسته‌جمعی دفن کرد. مادران، این مکان را خاوران نامیدند و از آن پس به «مادران خاوران» مشهور شدند.
«مادران عزادار ایران» که بعد‌ها خود را «مادران پارک لاله» نامیدند. مصرانه و هوشمندانه هر هفته اعتراضات خود را به شکل تجمعات آرام در اطراف آب‌نمای پارک لاله تهران ادامه دادند و هر روز جمعی دیگر از مادران به آنها می‌پیوستند. این زنان که محور خواستههایشان را بر «لغو حکم اعدام از احکام جاری کشور، آزادی بی‌قید و شرط و فوری زندانیان سیاسی و عقیدتی، و همین طور محاکمه آمران و عاملین کشتارهای فرزندانشان در سی و دو سال گذشته» بنا نهاده بودند، بارها با حمله نیروهای امنیتی به تجمعات‌شان و فحاشی، ضرب و شتم و بازداشت مواجه شدند.
پیرو گردهم‌آیی مادران و یورش ماموران به این گردهم‌آیی‌ها، گروه‌هایی از مادران ایرانی نیز در قالب تشکل‌های حامیان مادران پارک لاله در خارج از مرزهای ایران تشکیل شدند و همراهی خود را با مادران ایران اعلام کردند. اگر چه حکومت مانع ادامه یافتن گردهم‌آیی‌های مادران عزادار در ایران شد، اما صدای آنها و خواسته‌های آنها در دل گردهم‌آیی‌های مادران ایرانی در خارج از کشور و در سرتاسر جهان، طنین انداخت. حامیان مادران پارک لاله ایران به سرعت به صورت شبکه‌ای هم‌آهنگ درآمده و به حمایت از خواست‌های مادران عزادار در ایران پرداختند. در کشورهای آلمان، آمریکا، اتریش، انگلستان، ایتالیا، نروژ و کانادا و در بسیاری از شهر‌ها و کشورهای دیگر گروه‌های حامی مادران پارک لاله ایران حرکت‌ها و اقدامات اعتراضی بسیاری را به انجام رساندند که در رساندن صدای مادران و خانواده‌های داغدیده به گوش جهانیان نقش بزرگی ایفا کرد.
اخیرا در کشور ایتالیا به همت «حامیان مادران پارک لاله ایران – ایتالیا»، یک کنفرانس مطبوعاتی با حضور مادران سیاه‌پوش ایتالیا و مادران می‌دان‌دمایو آرژانتین و حضور تلفنی شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل و همین طور تعدادی از حامیان مادران پارک لاله از دیگر کشور‌ها برگزار شد. در این کنفرانس که تعدادی از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران مطبوعات و رسانه‌های ایتالیا حضور داشتند، به معرفی مادران پارک لاله ایران و خواستههایشان پرداخته شد و هم چنین بر ایجاد همبستگی و اتحاد میان گروه‌های مادران جهان تاکید شد. در سوی دیگر در موزه مقاومت زنان ایتالیا در شهر سی‌ینا واقع در ایالت توسکانا به مرکزیت فلورانس، تعدادی از عکس‌های مربوط به تجمعات مادران پارک لاله ایران به معرض دید عموم گذاشته شده‌است.
صبری نجفی از اعضای کمپین یک میلیون امضا در خارج از کشور و از حامیان مادران پارک لاله در ایتالیا در گفت‌وگو با رادیو زمانه درباره چگونگی شکل‌گیری و فعالیت‌های این گروه در کشور ایتالیا می‌گوید:
خانم نجفی گروه حامیان مادران پارک لاله در ایتالیا چگونه شکل گرفت و چرا شما تصمیم گرفتید که فعالیت‌تان را بر حمایت از مادران پارک لاله ایران متمرکز کرده و گروه حامیان را تشکیل دهید؟
در پی شنیدن خبر حمله به مادران عزادار و بازداشت بیش از ۳۰ نفر از مادرانی که در پارک لاله در سکوت برای اعتراض به مرگ عزیزان‌شان که بعد از انتخابات خرداد ۱۳۸۸ و در تظاهرات مسالمت‌آمیز کشته شده بودند، گردهم می‌امدند و همچنین دریافت پیام شیرین عبادی که در ۲۸ تیر ماه سال ۱۳۸۸از تمام زنان آزاده دنیا درخواست حمایت کردند؛ این پیام را برای همه گروه‌های زنان سیاه‌پوش ایتالیا فرستادم و آنها نیز حمایت خود را از این حرکت در سایت‌شان اعلام کردند۱ و به تمام گروه‌های زنان سیاه‌پوش در دنیا اطلاع دادند. یک هفته بعد اولین تظاهرات را به حمایت از مادران پارک لاله ایران در شهر پادوا و پس از آن، دو هفته بعد در شهر ورونا برگزار کردند و تا کنون همچنان به این حمایت به‌طور گسترده ادامه می‌دهند.
برای من حمایت از مادران همان‌قدر مهم است که حمایت از سرزمینم و حمایت از همه خواسته‌هایم برای وطنم و فکر می‌کنم که رنج و اندوه مادران رنج و اندوه من هم هست و آنان فرزندان من‌اند و تا رسیدن به خواسته‌های فرزندانم آرام نخواهم گرفت. گروه حامیان به این دلایل در ایتالیا و در همکاری با دیگر گروه‌های حامیان مادران تشکیل شد.
حامیان مادران پارک لاله در ایتالیا تا کنون چه برنامه‌هایی را اجرا کرده‌اند و سطح و وسعت این برنامه‌ها چگونه بوده است؟
غیر از درخواست از زنان سیاه‌پوش برای حمایت که بارها برای ما تظاهرات‌هایی در شهرهای مختلف برگزار کرده‌اند؛ از حمایت سازمان‌های دیگر هم برخوردار بوده‌ایم. به عنوان مثال بنیاد الکساندر لانگر که جایزه سال ۲۰۰۹ خود را به نرگس محمدی اهدا کرد دو نشست را به حمایت از مادران در سال ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ در شهر بولزانو برگزار کرد و همین‌طور روز ۸ مارس ۲۰۱۰ را علاوه بر بزرگداشت روز زن، روز مادران پارک لاله هم نامیدند، می‌خواهم بگویم در ایتالیا حامیان مادران تنها زنان ایرانی نیستند و خیلی از زنان ایتالیایی نیز از اعضای حامیان مادران پارک لاله هستند.
حیطه همکاری شما به عنوان حامیان مادران ایران با گروه‌های مادران در ایتالیا چگونه است؟
ما بیش از همه با زنان سیاه‌پوش ایتالیا در رابطه هستیم. آنها تنها گروهی هستند که از مادران ستم‌دیده تمام دنیا دفاع می‌کنند. آنها اولین بار از مادران فلسطینی که فرزندانشان را در جنگ و یورش اسرائیل از دست داده بودند دیدن کردند و صدای آنها را به گوش جهانیان رساندند و البته از مادران داغدیده اسراییلی هم دیدن کردند و شعار «جنگ باید از دنیا حذف شود» را به کار می‌برند، آنها از مادران الجزیره‌ای، بوسنیایی و افغانستانی و سایر کشورهای در جنگ هم حمایت می‌کنند. مادران ایتالیایی با محبت و همدلی از مادران پارک لاله در شهرهای ورونا، ونیز (با حضور شیرین عبادی در سپتامبر ۲۰۰۹) فلورانس، سی ینا و رم، در نشست‌های متفاوتی حمایت کرده‌اند. در جنوا در ماه جولای۲۰۱۰ در مراسم نام‌گذاری میدانی به نام «زنان تهران» به همت شهردار شهر جنوا، حامیان از شهرهای مختلف اروپا و آمریکای شمالی به جنوا آمدند و اولین گردهمایی سراسری را با حمایت مادران ایتالیایی برگزار کردند.
در کنفرانس مطبوعاتی حامیان مادران پارک لاله در رم چه گذشت؟
کنفرانس مطبوعاتی برای شناساندن گروه مادران و حامیان مادران پارک لاله در سطح کشور ایتالیا و سراسر جهان بود و برای پخش خبر سونامیِ اعدام‌ها که در ماه ژانویه و فوریه هر ۸ ساعت یک اعدام انجام می‌شد، برگزارشد، در این کنفرانس خانم عبادی از طریق ویدیو حضور داشتند و همین‌طور خانم لوییزا مورگانتینی که سابقا معاون رییس پارلمان اروپا بودند و خود یکی از پایه‌گذاران گروه زنان سیاه‌پوش هستند. حامیان مادران پارک لاله در فرانکفورت که در کنفرانس حضور داشتند نیز درمورد چگونگی تلاش‌های مادران و حامیان صحبت کردند و از فجایعی که در ایران بعد از انتخابات ۱۳۸۸ و همین‌طور از فجایع ۳۲ سال اخیر صحبت کردند. آنها یادآوری کردند که مادران خواهان محاکمه آمران و عاملان قتل‌ها و اعدام‌ها و فجایع سی و دو سال اخیر، آزادی همه زندانیان سیاسی و لغو قانون اعدام، هستند. در این کنفرانس بیش از ۳۰ خبرنگار حضور داشتند که در پایان خبرنگاران باز هم به پی‌گیری خبرهای مادران ادامه داده‌اند.
چندی پیش موزه مقاومت زنان ایتالیا عکس‌هایی را از مادران داغدار ایران به نمایش گذاشته است. در باره اهمیت این موضوع و تاثیرات آن توضیح می‌دهید؟
موزه مقاومت شهر سی‌ینا یا اتاق‌های خاطره انستیتوی مقاومت که روزی مقر فاشیست‌های شهر سی‌ینا بوده و امروز به موزه تبدیل شده تا مردم از وقایع دوران فاشیسم آگاه باشند، در ماه نوامبر ۲۰۱۰ با همکاری شهرداری شهر سی‌ینا در کنار کنفرانس‌هایی در مورد زنان مقاوم دنیا، که پروین اردلان، روزنامه نگار و از اعضای اولیه کمپین یک میلیون امضا از سوئد و فاطمه رضایی از حامیان مادران پارک لاله از دورتموند هم در آن شرکت داشتند، تصمیم به برگزاری این نمایشگاه گرفته شد که نهایتا ماه مارس امسال در روز بزرگداشت زن افتتاح شد و تا آخر ماه اکتبر ۲۰۱۱ برای بازدید عموم دایر است.
برآیند فعالیت‌های حامیان مادران در سال‌های گذشته را چطور می‌دانید و آیا آنها را در انتقال خواستههایشان موفق می‌دانید؟
حامیان مادران در این دو سال، به نظر من یکی از گروه‌هایی هستند که با جان و دل در تلاش برای رسوا کردن فجایع رژیم، همت گماشته‌اند. آنها همان‌طور که گویی فرزندان خود را از دست داده باشند هر هفته در مکان‌های مختلف شهرهایی که در آن اقامت دارند و گاهی با سفر به شهرهای دیگر به تجمع‌های خود در سرمای سخت و گرمای آتشین ادامه می‌دهند و با همراهی و هم‌فکری و فقط به‌خاطر اعتقادشان به عدالت پیش می‌روند. این گروه‌های کوچک حامیان چنان در میدان‌ها و سالن‌ها مردم را تحت تاثیر قرار می‌دهند که کنجکاوی همگان را برانگیخته‌اند. باشد که هم‌صدایی مادران و حامیان صدای عدل را در کشور بی‌عدل ما رسا کند و روزی چون مادران میدان دمایو آرژاتنین، ما هم بتوانیم محاکمه عاملان فجایع ایران‌مان را از نزدیک ببینیم و هم‌پای مادران آزاده دنیا در پیشبرد تربیت و بالش فرزندان‌مان برای آینده‌ای سزاوار از هیچ ظلم و بی‌قانونی نهراسیم.
دیگران برای حمایت از مادران چه باید بکنند؟
ما از همه مردم دنیا چه ایرانی و چه غیرایرانی تقاضا می‌کنیم، در مقابل فجایعی که در ایران می‌گذرد بی‌تفاوت نباشند و صدای ما را رسا‌تر به گوش مجامع بین‌المللی که می‌توانند تاثیرگذار باشند برسانند. ما در پی آینده‌ای با دموکراسی و عدالت در سرزمین‌مان هستیم و تا رسیدن به خواست‌های فرزندان‌مان که بی‌گناه و فقط با فریاد آزادی به خیابان‌ها آمدند و در زندان‌ها و خیابان‌ها کشته شدند، از پای نمی‌نشینیم، باشد که فردای ایران فردای روشنی برای فرزندان‌مان باشد.
۱- http: //donneinnero. blogspot. com/۲۰۰۹/۰۷/solidarieta-con-le-madri-in-lutto-in. html
حقوق بشری و انسانی کامبیز روستائي و زندانیهای سیاسی و اجتماعی
ایران که از حقوقسان محروم و در زندانهای دنیا حبس شده اند را فراموش نکنید.
کاربر مهمان / 19 April 2011