نماینده ویژه سازمان ملل متحد در افغانستان میگوید در پی افزایش فشار نظامی آمریکا بر طالبان، این گروه در حالت دفاعی قرار گرفته است.
استیفان دمیستوار، با بیان این که افزایش درگیریها در یک سال گذشته و فشارهای نظامی بر این گروه نشانه یک «پیروزی پایدار» است، تأکید کرد که اکنون بیشتر حملات طالبان در بیرون از بخشهای صورت میگیرد که فشار نظامی وجود دارد.
به گفته وی، حقیقت این است که افزایش نیروهای آمریکایی که به خواست ژنرال دیوید پتریوس انجام گرفت، مؤثر واقع شده است اما طالبان سعی میکنند با این گونه حملات، سبب آشفتگی اوضاع شوند.
نماینده ویژه سازمان ملل در افغانستان، با ابراز تردید نسبت به انسجام دوباره طالبان در بهار سال جاری، میگوید: «طالبان به این نتیجه رسیدهاند که پیروزی نظامی در افغانستان وجود نخواهد داشت.»
اما آقای دمیستورا؛ گفتوگو با این گروه در سال جاری را برای حل سیاسی بحران افغانستان مهم میداند.
همزمان، مؤسسه « قرن» در نیویورک، در پژوهشی تازه گفته است که هیچ یک از طرفهای درگیر در جنگ کنونی افغانستان نخواهند توانست از راه نظامی پیروز شوند.
در این پژوهش که از سوی لخضر ابراهیمی، نماینده پیشین سازمان ملل در افغانستان و توماس پیکرینگ، دیپلمات ارشد سابق آمریکا صورت گرفته، بر راه حل سیاسی این بحران تأکید شده و پیشنهادهايی در این راستا ارائه شده است.
لخضر ابراهیمی و توماس پیکرینگ میگویند؛ در این زمینه با شماری از مقامات طالبان، شبکه حقانی و حزب اسلامی از شورشیان مسلح در افغانستان گفتوگوهايی داشتهاند.
این دو دیپلمات کهنهکار گفتهاند؛ در حالی که مردم افغانستان از این جنگ فرسایشی بیزار هستند، حمایت مردمی درغرب از حضور نیروهای نظامی کشورهای غربی در افغانستان کاهش یافته است.
در پژوهش این دو صاحبنظر بینالمللی آمده که این تلاشها آسان نیستند، اما افغانها باید به طالبان اجازه دهند که یک نماینده قوی از طالبان در اداره ولایات و دولت مرکزی وجود داشته باشد.
«نقش مناسب دین اسلام در لباس پوشیدن، وضع و اجرای عدالت؛ دفاع از حقوق بشر و حقوق زن، تصمیمگیری در به دادگاه کشانیدن جنایتکاران جنگی، بهکارگیری بعضی از جنگجویان طالبان در نیروهای امنیتی و ضمانت خروج نیروهای خارجی»، از جمله این پیشنهادات میباشند.
لخضر ابراهیمی و توماس پیگرینگ، با بیان این که جامعه جهانی پيش از اين کشمکشهای رامنشدنی مشابه در کلمبیا، بوسنی ودیگر مناطق را با « یکی کردن اهداف»، از بین برد، ابراز امیدواری کردهاند که مشکل افغانستان نیز حل گردد.
یعنی باید باور کرد که آن همه نیروی آموزش دیده با تجهیزات پیشرفته و آن همه امکانات حریف طالبان نمیشوند؟ آیا برای رویارویی و درگیری با نیروهای چریک باید ارتش منظم بکار برد؟ اعتراض ژنرال مک کریستال به چه چیزی بود؟ آیا برای این نبود که «سیاست» اجازه نمیداد که «ارتش» کار را تمام کند؟ برای من که جا نمی افتد. باور کنید کار به این سختی ها هم نیست که دراین چند سال نتوانند کار را یکسره کنند.خب، مسئولیت و محدودیت «دولت» ایالات متحدامریکا، حساسیت افکار عمومی و مطبوعات و نظارت های مردمی درامریکا را نباید ازنظر دور داشت. ولی با این همه کار به این سختی هم نیست که تاکنون بدرازا بکشد. تهران – بابک
کاربر مهمان / 26 March 2011