جمعی از زندانیان سیاسی زندان رجایی‌شهر در نامه‌ای خطاب به عاصمه جهانگیر، گزارشگر ويژه جدید شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران و سازمان‌های عفو بین‌الملل و دیدبان حقوق بشر، از عدم تامین حقوق اولیه‌شان به عنوان زندانی شکایت کرده‌اند.
آن‌ها که خود را زندانيان سياسی-عقيدتی زندانی در سالن ١٢ بند چهار زندان رجایی‌شهر معرفی کرده‌اند، با اشاره به نقض مکرر و مداوم مفاد آيين‌نامه داخلی سازمان زندان‌ها، از کوتاهی کردن مسئولان در فراهم کردن امكانات مورد نیاز زندانیان گلایه کرده‌اند و گفته‌اند که این شرایط باعث بروز آسیب‌ها و بیماری‌های گوناگون و مرگ تدريجی زندانیان می‌شود.
در همین زمینه: مرگ تدریجی زندانیان بیمار در زندان‌های ایران
در این نامه آمده است که گرچه مواد ١٠٢ و ١٠٣ آیین‌نامه داخلی سازمان زندان‌ها، تهیه و تامین امكانات پزشكی و بيمارستانی و هزينه معاينه و دارو و درمان را به عهده زندان گذاشته است، اما کمبود دارو در بهداری زندان مشکلی جدی‌ست و در بیشتر موارد زندانیان بایستی داروها را از طریق خانواده خود و با پرداخت هزینه شخصی و از بیرون زندان تهیه کرده و با سختی‌های بسیار وارد زندان کنند.
زندانیان سیاسی زندان رجایی‌شهر، به نبود امكانات درمانی بهداری و ناكارآمدی كارمندان زندان و همچنین به كار گرفتن پزشكان غير متخصص اعتراض دارند و نوشته‌اند که این امر موجب تخلفات بسيار در زمينه‌های بهداشتی و درمانی شده و سلامت بيماران را به طور پیوسته در معرض خطر قرار داده است: «بهداری زندان فاقد كادر متخصص پرستاری‌ست به گونه‌ای كه حتی در مواردی کارکنان بهداری از تزريق درست سرم در رگ هم عاجزند یا پزشکان بهداری از تشخیص صحیح و به موقع بیماری ناتوانند. حتی موردی بوده است که شکستگی استخوان را گرفتگی یا کوفتگی رگ عنوان کرده‌اند.»
بر اساس این نامه، زندان رجایی‌شهر اتاق عمل ندارد و اتاق عمل آن از سال ٨٩ و با بالا گرفتن شايعه‌ها در مورد فروش كليه زندانيان تعطيل شده است. تا به حال هم کاری برای آغاز به کار دوباره آن انجام نشده است.
از دیگر مسائل مورد اعتراض زندانیان عقیدتی-سیاسی زندانی در زندان رجایی‌شهر این است که خانواده‌های این زندانیان اغلب مجبورند برای گرفتن مجوز انتقال زندانی بیمار خود به بیرون از زندان در مراجعه به دادستانی، دوندگی و تلاش بسیاری بکنند و تمام هزینه‌های دوا و درمان را هم خودشان بپردازند: «در این‌گونه موارد بيمار را با دستبند و پابند و در وضعیتی تحقيرآميز به بيمارستان يا مركز درمانی برده و به تخت بیمارستان زنجیر می‌کنند. مواردی هم دیده شده که با وجود مجوز بستری شدن بیمار، با دخالت و مخالفت مسئولان زندان به یک معاینه ساده اکتفا شده و زندانی را باز‌گردانده اند.»
در این نامه آمده است كه در زندان رجایی‌شهر شمار زیادی از افراد مبتلا به بيماری‌های خاص نظیر هپاتيت و ايدز وجود دارند که هی‌چوقت معالجه موثری برای آن‌ها انجام نمی‌شود.
زندانیان عقیدتی-سیاسی زندانی رجایی‌شهر همچنین از زندانیانی نام برده‌اند در اثر روند درمانی ناقص و رسيدگی نکردن و بی‌تفاوتی مسئولان بهداری و زندان، جان باخته‌اند. کسانی همچون محسن دکمه چی، شاهرخ زمانی، علی‌رضا كرمی خيرآبادی، منصور رادپور، افشين اسانلو و مهدی زاليه.
در بند دوم این نامه شش بندی اما آمده است که ماده ١٠٨ آيین‌نامه داخلی سازمان زندان‌ها، آب سرد و گرم در حمام، دستشویی و توالت را برای زندانیان ضروری دانسته، اما نه تنها آب گرم در دستشويی و توالت زندان رجایی‌شهر وجود ندارد كه در بسياری از ماه‌های سال آب حمام هم سرد است.
علت این مساله کهنگی و مخروبه بودن ساختمان زندان و انجام نشدن تعمیرات لازم عنوان شده است که در مواردی حتی باعث شده فاضلاب طبقات بالا از سقف بر روی زندانیان طبقات پایین بریزد.
نقض مواد ٩٣ و ٩٥ آیین‌نامه داخلی سازمان زندان‌ها اما دیگر موضوعی‌ست که مورد توجه زندانیان قرار گرفته است. آن‌ها نوشته‌اند که گرچه تاکید شده است غذای روزانه زندانیان یعنی صبحانه و ناهار و شام ایشان بايد دارای كالری و ويتامين‌های لازم و كافی باشد، اما غذای زندان كيفيت بسيار پايينی دارد و از نظر مقدار هم به گونه‌ای‌ست که زندانیان همیشه در حالت نیمه گرسنه به سر می‌برند: «حتی در مواردی استفاده از مواد فاسد در غذاها باعث مسمومیت زندانیان شده است. همچنین به دلیل رعایت نکردن بهداشت در آشپزخانه زندان، بارها در غذای زندانیان حشرات و جانوران ریز مشاهده شده است.»
این شرایط در حالی بر زندان رجایی‌شهر حاکم است که زندانیان دارای تمکن مالی می‌توانند کمبود مواد غذایی مورد نیاز خود را با خرید از فروشگاه زندان، البته با قیمت‌های گزاف، جبران کنند.
افزون بر این‌ها در حالی که ماده ١٦٩ آیین‌نامه داخلی سازمان زندان‌ها هر گونه هتک حرمت زندانی را موجب مجازات دانسته و برخورد تند، دشنام، تنبیه بدنی و دیگر موارد این‌چنینی را ممنوع کرده است، اما به گفته زندانیان امضا کننده این نامه، مسئولان زندان رجایی‌شهر برای تفتیش و بازرسی بدنی، زندانی را برهنه می‌کنند و مورد تحقیر و توهین قرار می‌دهند. اگر زندانی در برابر این خواسته مقاومت کند نیز مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد.
رمضان احمد کمال، زندانی زندانی سیاسی سوری نمونه این ماجراست که به‌دلیل ضربه‌های باتومی که کارکنان انتظامی زندان بر سر او زدند، بیش از یک هفته در کما بود: «متاسفانه هیچ‌گونه راه قانونی موثری برای پیگیری و شکایت از این اعمال غیر انسانی دیده نمی‌شود. آقایان لقمان مرادی، رمضان احمدکمال، نامق محمودی و بسیاری دیگر که مورد ضرب و جرح قرار گرفته‌اند، تاکنون هیچ نتیجه‌ای از پیگیری شکایت خود نگرفته‌اند.
بر اساس مواد ٧٠ و ٧١ آیین‌نامه داخلی سازمان زندان‌ها ضروری‌ست که یک اتاق به محکوم اختصاص داده شود. همچنین آیین‌نامه طبقه‌بندی و تفکیک زندانیان تاکید دارد که اتاق‌های زندان باید دست‌کم ١٠متر مربع مساحت و نور کافی داشته باشند. این در حالی‌ست که اتاق‌های زندان رجایی شهر اغلب پنج متر مربع هستند و در هر کدام‌شان هم سه تا پنج زندانی در حبس هستند: «اتاق‌ها به دلیل مسدود شدن پنجره‌های‌شان با آجر و ورقه‌های فلزی فاقد نور کافی و گردش هوای آزاد هستند که عامل اصلی بیماری‌های پوستی و تنفسی به شمار می‌روند. همچنین ساعات نامناسب و محدود هواخوری نیز عامل دیگری برای نارسایی‌های قلبی و تنفسی است.»
سالن ١٢ بند چهار زندان رجایی‌شهر فاقد تلفن‌خانه است و دسترسی نداشتن زندانیان عقیدتی- سیاسی به تلفن در حالی‌ست که افراد در حبس به دلیل ارتکاب جرایمی همچون قتل، آدم‌ربایی، سرقت و …، بدون هیچ‌گونه محدودیتی می‌توانند در طول شبانه‌روز از تلفن استفاده می کنند.
در همین زمینه