هفتاد و سومین جشنواره فیلم ونیز جایزه معتبر جیگر-لکولتر گلوری را به امیر نادری برای مشارکت اصیل او در سینمای نوآورانه معاصر اهدا می‌کند. این جایزه، دوشنبه ۵ سپتامبر به خاطر فیلم «کوهستان» تازه‌ترین ساخته امیر نادری، پیش از نخستین نمایش این فیلم به این فیلمساز سرشناس ایرانی اهدا می‌شود.
«کوهستان» در ایتالیا و در کوه فریال در جنوب تیرول فیلمبرداری شده و داستان آن در سال ۱۳۵۰ میلادی اتفاق می‌افتد.
مردی تلاش می‌کند نور خورشید را به روستایی که در آن سکونت دارد بیاورد و روستا را از تاریکی رهایی دهد و زندگی خانواده‌اش را که به خاطر نبود نور به خطر افتاده نجات دهد.
امیر نادری در سال ۱۳۵۰ اولین فیلمش، «خداحافظ رفیق» را ساخت. معلوم نیست که تا چه حد انتخاب سال ۱۳۵۰ میلادی برای رویدادهای فیلم «کوهستان» با ورود امیر نادری در سال ۱۳۵۰ خورشیدی به سینمای ایران تقارن دارد.
آلبرتو باربارا، مدیر جشنواره فیلم ونیز در گفت‌و گو با خبرگزاری ادن کرونوس می‌گوید: «امیر نادری از سال ۱۹۸۸ که از ایران خارج شد و به نیویورک رفت همواره در حال کنکاش و آزمون در سینمای تجربی بوده است. در همه آثاری که او در تبعید پدید آورده، انسان تلاش می‌کند واقعیت‌ها را تغییر دهد و در این راه از حد توانایی‌هایش عبور می‌کند.»
هم در «کوهستان» تازه‌ترین فیلم امیر نادری این تلاش را می‌توان دید و هم در فیلم «کات» که او در ژاپن ساخته بود. در «کات» مردی به نام «شوجی» که عاشق سینماست، برای پرداخت بدهی برادرش بابت هر مشتی که می‌خورد پول دریافت می‌کند.
نادری درباره این فیلم می‌گوید: «هر ضربه‌ای که شوجی می‌خورد از کسانی است که سینما را فقط برای درآمد یا سرگرمی به سطح نازل کنونی رساندند. سینمای امروز به تغییر نیاز دارد. کسی باید بایستد و فریاد بزند و شوجی این کار را در “کات” انجام می‌دهد. برای من شوجی آخرین سامورایی سینماست. سامورایی‌‌‌ای که خود را فدای چیزی که باور دارد می‌کند: سینمای ناب.»
به گفته آلبرتو باربارا – به نقل از ادن کرونوس – «کوهستان» آمیخته‌ای از همه تجربه‌های امیر نادری‌ست. تمثیلی از این واقعیت که گاهی مبارزه برای بقا و تلاش انسان برای عبور از مرزهای تنگی که پیش پای او قرار داده‌اند و تحمل توهین‌ها و تحقیرها، مهم‌تر از زندگی‌ست.
آلبرتو باربارا می‌گوید جایزه معتبر جیگر-لکولتر گلوری به امیر نادری به عنوان فیلمسازی اهدا می‌شود که با عشق و سخاوتمندی، زندگی‌اش را وقف سینمای تجربه‌گرا و غیر بازاری کرده است.
امیر نادری با فیلم‌های «تنگسیر» (۱۹۷۴)، «انتظار» (۱۹۷۴)، «دونده» (۱۹۸۵) و «آب، باد، خاک» (۱۹۸۹) به عنوان یکی از اثرگذارترین فیلمسازان سینمای معناگرا موج نوی ایران خود را شناساند.
پیش از این در سال ۲۰۰۸ فیلم «وگاس: بر مبنای یک داستان واقعی» در بخش رقابتی جشنواره ونیز در سال به نمایش درآمد و «کات» بخش افق‌های ونیز را در سال ۲۰۱۱ افتتاح کرد. آثار نادری تحت تاثیر سینمای نئورئالیست ایتالیا و با حضور نابازیگران و با تمرکز بر داستان‌هایی از طبقه کارگر و فقیر ساخته می‌شود.