چندین زندانی سیاسی زندان رجایی‌شهر كرج برای اعتراض به تحركات مديريت این زندان در آزاد گذاشتن دست برخی زندانيان در تهديد و آزار زندانيان سياسی، اعتصاب غذا کرده‌اند.
سعید رضوی فقیه، سعید مدنی، جعفر اقدامی، بهزاد عربگل و کامران ایازی، اعتصاب غذای نامحدود کرده‌اند. آن‌ها از مسئولان زندان خواسته‌اند تا حمله‌كنندگان به زندانيان سياسی را از سالن زندانیان عقیدتی و سیاسی خارج کنند.
ظهر روز هفتم آذر ماه، دو زندانی دارای سابقه درگیری و شرارت که دوران محکومیت خود را در سالن ١٢ بند چهار زندان رجایی‌شهر می‌گذرانند، ضمن تهدید و ارعاب گروهی از زندانیان سیاسی، با چاقو به آن‌ها حمله کردند و آن‌ها را مورد ضرب و شتم قرار دادند.
اين اتفاق در حالی رخ داده است كه مسئولان و مدیریت زندان رجایی شهر ، کمترین اقدام بازدارنده‌ای در این زمینه انجام نداده‌اند.
پيشتر همين زندانيان هشدار داده بودند عده‌ای از زندانيان جرائم خشن كه مورد حمایت مدیریت و حفاظت اطلاعات زندان رجایی‌شهر هستند، با تهدید و حمله به زندانیان سیاسی و عقیدتی، تحت فشار قرار دادن آن‌ها را در دستور كار قرار داده‌اند.
چنین حوادثی در زندان‌های ایران بی‌سابقه نیست.
سیامک قادری، روزنامه‌نگاری که دوران محکومیتش را در بند ٣٥٠ زندان اوین گذرانده است و هم‌اکنون مقیم آمریکاست، درباره چنین حمله‌هایی به رادیو زمانه می‌گوید: «آن‌چه كه در زندان رجایی‌شهر اتفاق افتاده – اگر نه عينا – سابقه مشخص در ماجراهای پس از ٨٨ دارد. دو مورد از اين حمله‌ها، یکی حمله زندانيان جرائم مالی به زندانيان سياسی در زمستان ٨٨ بود كه در نهايت به تخليه زندانيان عادی از بند ٣٥٠ انجاميد و يک مورد در ٩ دی ماه ١٣٩٢ اتفاق افتاد كه برای تحت فشار قرار دادن زندانيان سياسی از زندانيان خاص، پروژه فشار به زندانيان سياسی رقم خورد.»
قادری می‌گوید: «در دومين مورد كه زندانيان سياسی، زندانيان بازيچه دست اطلاعات را از بند اخراج كردند، آن‌ها صرفا پس از عذرخواهی و تعهد به آرامش، موفق به بازگشت شدند. پس از آن نيز مقامات زندان عده‌ای از زندانيان سياسی را از اين بند به بندهای ديگر تبعيد كردند.
بر اساس آن‌چه این زندانی سیاسی سابق روایت می‌کند، ناتوانی مسئولان زندان در كنترل داخلی بندهای سياسی و عرف كلی اين بندها كه بر اساس آن مديريت داخلی بر عهده خود زندانيان است، مقام‌های زندان را واداشته تا با چنين مكانيزم‌ها و دخالت‌هایی، زندانیان را كنترل کنند.
يكی از مهم‌ترين این دخالت‌ها اما حمله مستقيم گارد به بند ٣٥٠ اوین بود که به گفته سیامک قادری، در جريان حوادث پس از آن، مديريت زندان تا حدی موفق به كنترل بند سياسی و تبعيد زندانيانی شد كه هم‌اكنون سه تن از آن‌ها در ميان اعتصاب‌كنندگان زندان رجایی‌شهر هستند.
در همین زمینه: حمله به زندانیان؛ بیهودگی امید به گشایش سیاسی
سیامک قادری درباره زندان رجایی‌شهر هم می‌گوید: «رجایی‌شهر از ابتدا محل نگهداری زندانيان عمل‌گراتر سياسی بوده است. طيفی از هواداران سازمان مجاهدين خلق، اعضای كومله و پژاک و گاه القاعده، وضعيت اين زندان را پيچيده‌تر كرده است. اگرچه زندان رجایی‌شهر از ابتدا به يک قلعه تحت كنترل زندانيان اشتهار داشته، ولی وجود زندانيان سیاسی باسابقه در این زندان در دوره‌های مختلف، به نوعی كنترل آن را برای زندانبانان سخت کرده است. با توجه به اين موضوع می‌توان گفت زندانبان‌ها اين‌بار برای كنترل جدی‌تر زندان رجایی‌شهر عزم خود را جزم كرده‌اند. آن‌ها قصد دارند با ايجاد اختلاف در ميان زندانيان به اين مهم دست يابند.»
باز گذاشتن دست برخی زندانيان خاص، انتقال مواد مخدر و قرص‌های روان‌گردان از طريق این زندانیان و حمايت از آن‌ها در درگيری‌های درون بند كه در مواقع عادی منجر به برخورد شديد با اختلال‌گران می‌شود را می‌توان از جمله سیاست‌های مسئولان زندان رجایی‌شهر دانست. بر اساس صحبت‌های سیامک قادری، نكته مهم در این ماجرا این است که با توجه به سوابق تاريخی چنين اتفاق‌هایی، زندانیان سیاسی بیشتر تحت فشار قرار می‌گیرند، مگر آن‌كه رسانه‌های مستقل و نهادهای حقوق بشری، چنين مواردی را مصداق نقض حقوق زندانيان سياسی تلقی كرده و آن را محكوم كنند.