بحث خشونت علیه زنان موضوعی است که بیشتر از آنکه به ادعای زبانی نیاز داشته باشد، به عملکرد ما وابسته است. بنابراین حتی حالا که آگاهی جهانی نسبت به خشونت علیه زنان افزایش پیدا کرده، این مساله بدون ایجاد قوانین مشخص توسط کشورها و تغییراتی در امور مالی برای حمایت از قربانیان، حل و رفع نمی‌شود. این نتیجه یک پژوهش پنج بخشی است که سال گذشته در مجله لامست، یکی از مهم‌ترین و برجسته‌ترین مجله‌های پزشکی منتشر شد.
عنوان این پژوهش‌ها «خشونت علیه زنان و دختران» بود و در آن خشونت علیه زنان «مساله‌ای اپیدمی در حوزه سلامت و بهداشت عمومی جهان» توصیف شده بود.
آمار تاسف بار در این پژوهش‌ها نشان می‌دهد که تاکنون حدود ۱۰۰ تا ۱۴۰ میلیون زن در جهان ختنه شده‌اند و هر سال سه میلیون زن آفریقایی درمعرض ختنه شدن هستند. همچنین حدود ۷۰ میلیون زن زیر ۱۸ سال ازدواج کرده‌اند. سازمان جهانی تخمین زده که ۳۰ درصد از زنان در جهان خشونت از سوی شریک یا همسرشان را تجربه کرده‌اند.
پژوهشگران در حوزه خشونت می‌گویند با اینکه نسبت به خشونت علیه زنان توجهی جهانی بیشتر شده اما خشونت همچنان یک مساله رایج است. بنابراین اطلاع‌رسانی به تنهایی کافی نیست و تنها راه‌حل این مشکل عمل سیاسی و افزایش بودجه دولت‌ها در مبارزه با خشونت است.
دولت‌ها باید بازی جدیدی برای حمایت از زنان راه بیندازند
«هیچ عصای جادویی‌ای نمی‌تواند خشونت علیه زنان را کاهش بدهد یا متوقف کند»؛ این عنوان مجموعه‌ای از پژوهش‌های شارلوت واتس، مدیر مرکز سلامت و خشونت جنسیتی در مدرسه پزشکی و بهداشت لندن است. او می‌گوید: «شواهد نشان می‌دهند که تغییر در نگرش و رفتارها ممکن است و می‌تواند در دوره‌ای کمتر از یک نسل اتفاق بیفتد.»
یکی از مشکلات مهمی که در مجموعه پژوهش‌های لانست برجسته شده، درباره این موضوع است که بیشتر تحقیقات در دسترس کنونی حوزه خشونت علیه زنان در کشورهای رشد یافته و ثروتمند انجام شده است و تمرکز آن بیشتر بر واکنش نسبت به خشونت است نه جلوگیری از آن. این پژوهش‌ها نشان داده‌اند که موضوع اساسی خشونت در بیشتر کشورهای کم درآمد، فقیر و متوسط، نابرابری جنسیتی است و تقریبا محال است که بتوان از آزار و اذیت جلوگیری کرد بدون اینکه به انزوای زنان در عرصه سیاست، اقتصاد و آموزش اهمیت داد.
این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که افرادی که در حوزه سلامت کار می‌کنند معمولا تنها کسانی هستند که در موقعیت کمک به قربانی قرار دارند؛ چون آنها اولین فرد یا گروهی هستند که خشونت را می‌شناسند.
«زنان خشونت‌دیده معمولا در وهله اول با مددکاران در حوزه سلامت در تماس هستند.» این گفته دکتر کلودیا گارسیا مورنو، پزشک سازمان بهداشت جهانی است. او همچنین معتقد است: «جامعه بهداشتی و درمانی این فرصت مهم را از دست داده که برنامه‌های خشونت علیه زنان را با برنامه‌های سلامت عمومی در ایدز، سلامت روانی و بهداشت مادران، کودکان و نوجوانان هماهنگ و ادغام کند.»
این پژوهش پنج توصیه مهم برای محدود کردن خشونت علیه زنان ارائه داده است. پژوهشگران این مجموعه ملت‌ها را تشویق می‌کنند تا بودجه‌ای را برای حمایت ویژه از قربانیان قرار بدهند، ساختارها و سیاست‌هایی را که علیه زنان است تغییر دهند، حمایت از نجات‌یافتگان از خشونت را افزایش دهند، بخش‌های آموزشی و سلامت را برای جلوگیری و واکنش به خشونت را تقویت کنند و بودجه بیشتری را برای تحقیقات در این حوزه در نظر بگیرند. به عبارت دیگر، پول، آموزش و عمل سیاسی برای حمایت از زنان آسیب پذیر نقش اساسی دارند. بر این اساس، استفاده از هشتگ‌ها، ساختن ترانه و آهنگ و تبلیغات محیطی و اطلاع‌رسانی در حوزه شهری مفید هستند اما این مشکل پیچیده‌تر از آن است که فقط با آگاهی بخشی و اطلاع رسانی حل شود.
دکتر کتی زیمرمن، در مرکز سلامت و خشونت جنسیتی در مدرسه پزشکی و بهداشت لندن می‌گوید: «ما یافته‌هایی داریم که نشان می‌دهد چطور می‌توان از خشونت جلوگیری کرد. ما باید به سرعت این یافته‌ها را عملی کنیم تا زنان زندگی عاری از خشونت داشته باشند»
این یادداشت سال گذشته، به مناسبت ۲۵ نوامبر، روز جهانی منع خشونت علیه زنان در تایم منتشر شده است.