نشست خبری فیلم مستند «کهریزک چهار نگاه» در خانه هنرمندان برگزار شد. در این نشست رخشان بنی‌اعتماد، محسن امیر یوسفی و پیروز کلانتری شرکت داشتند. هر یک از این سینماگران از زاویه‌ای به مشکل سالمندان کهریزک پرداخته‌اند. بهمن کیارستمی، یکی دیگر از کارگردانان این مستند در این نشست خبری شرکت نکرده بود. امیر پوریا به عنوان منتقد سینمایی نیز در این نشست حضور داشت.
مستند «کهریزک چهار نگاه» در گروه سینماهای هنر و تجربه اکران شده و علاقه‌مندان به سینمای مستند و اجتماعی ایران هم از آن استقبال خوبی کرده‌اند.
گروه سینماهای هنر و تجربه به فیلم‌هایی اختصاص دارد که از سویه تجاری برخوردار نیستند و برای پسند مخاطب عام ساخته نشده‌اند.
مستند «کهریزک چهار نگاه»، چهار داستان از زندگی سالمندان کهریزک را روایت می‌کند:
«اتاق ۲۰۲» ساخته رخشان بنی‌اعتماد از یک زاویه شخصی به وضع زنان سالمند در آسایشگاه کهریزک می‌پردازد. «هملت در کهریزک» به کارگردانی محسن امیر یوسفی، داستان یک مرد نابینا را تعریف می‌کند که از داشتن دست و پا هم بی‌بهره است و با این حال قصد دارد نمایشنامه «هملت» را با بازی خودش روی صحنه ببرد. پیروز کلانتری در اپیزود «آفتاب پائیزی» روایتی از زندگی روزانه پیرمردان آسایشگاه سالمندان کهریزک به دست می‌دهد. در اپیزود «عید»، بهمن کیارستمی گوشه‌هایی از زندگی سالمندان این آسایشگاه در روز عید قربان را به نمایش می‌گذارد.
در نشست خبری این فیلم که جمعه (۱۰ بهمن/۳۰ ژانویه) برگزار شد، ابتدا محسن امیر یوسفی به این نکته اشاره کرد که هر چند «کهریزک چهار نگاه» به سفارش آسایشگاه کهریزک ساخته شده، اما دست فیلمسازان برای ارائه دادن روایتی مستقل از زندگی سالمندان کهریزک کاملاً باز بوده است. سپس در ادامه این نشست، رخشان بنی‌اعتماد به دگرگونی ساختار خانواده ایرانی و مشکلات روزافزون ایرانی‌ها در نگهداری از پدر و مادر سالمندشان اشاره کرد و گفت که بیش از همه قصد داشته موقعیت و دلنگرانی‌های خودش را نسبت به سالخوردگی و مراقبت‌های پیری نشان دهد.
رخشان بنی اعتماد به دشواری‌های تجربه یک کار مشترک در ساختن مستندی با چهار اپیزود اشاره کرد و گفت: «سالخوردگی بخشی از زندگی ماست. من دوست دارم در استقلال، دوران پیری‌ام را بگذرانم و در وابستگی نباشد. هر کدام از ما از چهار منظر زندگی در آن فضا را دیدیم. اصلاً به این معنا نیست که کهریزک مکانی مفرح است. تنهایی، اندوه، دلتنگی و غم دارد اما قرار نیست به خاطر این‌ها گریه کنیم باید به این هم فکر کنیم که دوران پیری این مشکلات را هم به همراه می‌آورد. به هرحال زندگی را در آنجا دیدیم. ما به وحدت نگاه‌مان به زندگی نزدیک شدیم.»
پیروز کلانتری هم در این نشست در هم‌آوایی با رخشان بنی‌اعتماد از یک تجربه مشترک سخن گفت: «ما چهار نفر با هم به کهریزک رفتیم و تمام بازدیدهای ما با هم انجام می‌گرفت. اساساً روح مشترک کار برای ما مهم‌تر بود تا مسائل ساختاری.»
او که در اپیزود «آفتاب پاییزی» به زندگی پیرمردان کهریزک توجه کرده، از پیری به عنوان زمینه مشترکی یاد کرد که چهار اپیزود این فیلم را به هم پیوند می‌دهد. کلانتری گفت: «چهار اپیزود این فیلم زمینه‌ای مشترک دارد: می‌خواهیم زندگی را ببینیم. پیری و زندگی در آنجا هم می‌شود جزئی از عمر ما. به هر حال کسانی که در کهریزک نگهداری می‌شوند، سعی می‌کنند زندگی را به نوعی دیگر تجربه کنند.»
امیر پوریا به عنوان منتقد سینمایی به وحدت سبک این چهار فیلمساز به رغم نگاه مستقل‌شان اشاره کرد و گفت که هر کارگردان کار خودش را انجام داده و در همان حال تقسیم وظایفی هم صورت گرفته است.
در محل آسایشگاه کهریزک، ابتدا درمانگاه متروکه‌ای قرار داشت به نام درمانگاه امین‌الدوله. محمد‌رضا حکیم‌زاده لاهیجی که در سال ۱۳۵۰ ریاست بیمارستان فیروزآبادی را به عهده داشت، چند معلول را در درمانگاه امین‌الدوله اسکان داد و به وضع آن‌ها رسید و سپس به تدریج با کمک نیکوکاران ایرانی آسایشگاه کهریزک پدید آمد. این آسایشگاه، غیر دولتی و غیر انتفاعی‌ست و با کمک اشخاص نیکوکار اداره می‌شود.
کلیه درآمدهای فروش فیلم «کهریزک چهار نگاه» به آسایشگاه خیریه کهریزک تعلق می‌گیرد.
پیش پرده مستند «کهریزک چهار نگاه»