نیکولا پرنو (Nicolas Pernot) جوانی فرانسوی است که تازگی مجموعه‌ای از عکس‌هایش را از تاجیکستان منتشر کرده است. نیکولا برای زندگی و کسب درآمد از راه عکاسی، راه غیرمتعارفی را انتخاب کرده است. او نه سال است در هتلی در دهی در کنار قدیمی‌ترین دریاچه دنیا در جنوب سیبری به سر می‌برد. در کنار دریاچه «بایکال» در روسیه. اما تمام این نه سال را در یک محل نمانده. او در گفت‌وگویی با رادیو زمانه گفت که بارها به تاجیکستان سفر کرده و سال پیش سه هفته‌ای هم در ایران بوده است. او همچنین می‌گوید که علاقه زیاد به آشنایی با زندگی مردمان سرزمین‌های دیگر دارد. عکس برمی‌دارد، مواد تصویری جمع آوری می‌کند و برای مردم فرانسه برنامه‌های کوتاه معرفی از این سرزمین‌ها می‌گذارد.
او درباره سخنرانی‌هایش می‌گوید: «موضوع سخنرانی‌های من دریاچه بایکال و تاجیکستان است. بدم نمی‌آمد که تمام خارجی‌های که در تاجیکستان به سر می‌برند کتاب‌های عکس‌های من را بخزند و من بتوانم از این طریق به جهانگردی ادامه بدهم و کتاب‌های جدید چاپ کنم.»
برنامه‌های چند روز آینده این عکاس در فرانسه و سوئد را می‌توانید در اینجا ببینید.
عکس‌های نیکولا از منطقه بایکال
او این هفته سه برنامه سخنرانی همراه با نمایش اسلاید عکس و فیلم از تاجیکستان دارد و از این طریق کسب درآمد می‌کند. اما این درآمد کافی نیست تا بتواند با آن خرج اتاق خود را در هتل کنار بایکال بپردازد. به همین دلیل روزی چند ساعت کارهای ترجمه هتل و مهمانان خارجی آن را انجام می‌دهد.
این گفت‌وگو را می‌توانید از اینجا گوش دهید:
چرا سیبری؟
او درباره این که چرا ده سال است در جنوب سیبری به سر می‌برد به رادیو زمانه می‌گوید: «آنجا خیلی زیباست. نه سرو صداست و نه گرد و خاک. مردم برای تماشا می‌آیند. من هم در مهمان‌خانه کوچک و عجیبی زندگی می‌کنم که در روستایی در کنار بایکال است. فضا بسیار عالی است و برای من هیچ خرجی هم ندارد. چون به طور داوطلب یکی-دو ساعت در روز به مردم کمک می‌کنم. زندگی در آنجا بسیار مفید است چون من عکاس هستم و دور و اطرافم آنجا پر از موضوع‌های زیبا و بکر است. شاید عشق به این دریاچه است که مرا ده سال آنجا نگه داشته است.»
از او می‌پرسم تو که هیچ پشتیبان مالی نداری و در پی کمک مالی هم نیستی، فکر می‌کنی تا کی بتوانی در آنجا بمانی؟ می‌گوید: «نمی‌دانم. قبلا من در اروپای شرقی، برلین، ترکیه هم زندگی کرده‌ام. در پاکستان و ایران هم دوست دارم مدتی زندگی کنم. دوست دارم زبان فارسی بیاموزم و برای این دوست دارم به ایران سفر کنم. هر بار به کار ویژه‌ای مشغول بودم در این کشورها اما چند سال آخر دیگر خودم را به عنوان عکاس و معرف کشور و فرهنگ‌های مختلف جا انداخته‌ام.»
مردم و سرزمین تاجیکستان
«مردم و سرزمین تاجیکستان» عنوان کتاب مصور نیکولا پرنو است که امسال برای زادروز خود همراه با دست‌نوشته ای از او دریافت کردم :«افتخار دارم که کتاب من در خانه شما خواهد بود. زادروز مبارک!». اما شاید او از پهنای افتخاری که تاجیک‌ها از داشتن این نوع کتاب‌ها در خانه‌هایشان دارند بی‌خبر باشد. مردم و سرزمین تاجیکستان با وجود گستردگی و پراکندگی در چند کشور، از کم‌شناخته‌شده‌ترین مردم برای جهانیان هستند. مردمی که حالا برای دوباره برقرار کردن بخش‌های گسسته هویت خود با دیگر همزبانان‌شان تلاش‌های زیادی می‌کنند.
عکس‌های نیکولا پرنو از تاجیکستان را می‌توانید در وبسایت شحصی او ببینید.
در طول حکومت شوراها، به زبان انگلیسی توجه زیادی نمی‌شد و آموزش و علاقه به این زبان تنها بعد از فروپاشی شروع شد. به همین دلیل افراد کمی در تاجیکستان و دیگر کشورهای سابق شوروی انگلیسی می‌دانند. برای جهانگردانی مثل نیکولا، عکس جانشین زبان و بهترین راه برقرار کردن ارتباط بین مردم محلی و جامعه جهانی است. از دیگر جهان‌گردان خارجی در محل زیاد شنیده می‌شود که مردم تاجیک عاشق عکاسی‌اند و کمتر پیش می‌آید که کسی از دوربین روبگرداند.
او در باره سفر تاجیکستان خود می‌گوید :«همیشه آرزو داشتم به آسیای میانه سفر کنم. چهار سال پیش چنین امکانی پیدا شد و فرصتی داشتم که یک و نیم سال در تاجیکستان زندگی کنم و زبان محلی را بیاموزم و حتی در یکی از مدارس بین‌المللی محلی به عنوان استاد کامپیوتر استخدام شدم. اصلا جای اقامت اصلی من در ده سال گذشته در سیبری بوده در کنار قدیمی‌ترین و عمیق‌ترین دریاچه آب شیرین دنیا، بایکال. در طول دو سال زندگی در سیبری موفق شدم کتابی از مجموعه عکس‌های از این دریاچه و ساکنان سواحل آن به چاپ برسانم. همین کار را هم در طول اقامتم در تاجیکستان انجام دادم. یعنی کتاب عکس های خودم را از مردم و سرزمین آن کشور چاپ کردم. ایران آرزوی بعدی من است.»
عکس‌های نیکالا پرنو از ایران را هم می‌توان اینجا دید.
کتاب عکس‌های «مردم و سرزمین تاجیکستان» در ۱۱۲ صفحه و دارای بیش از هشتاد عکس از مناطق مختلف تاجیکستان، از مردم و نژادهای مختلف آن از پامیر تا زرافشان و دوشنبه است که در پاریس به چاپ رسیده است. در پشت جلد این کتاب ژین پول بیلو، نویسنده فرانسوی، در معرفی عکاس می‌نویسد: «نیکولا پرنو کوچرو مدرن، ماجراجو، عکاس و سخن‌ور است.»
نیکولا بعد از یک و نیم سال زندگی در تاجیکستان دوست داشت مقصد بعدی‌اش ایران باشد و زبان فراسی خود را تقویت کند اما شرایط طوری شد که حالا قرار است به جای ایران به کردستان عراق سفر کند.