درباره نویسنده: سیاست زمانه

ایرج ادیب‌زاده- توافق هسته‌ای این امید را ایجاد کرده بود که مناسبات ایران و امریکا بهبود یابد. آیا سخنرانی خامنه‌ای و تاکید بر عدم تغییر سیاست ایران، خط بطلانی بر این امید است؟

مسیری که منجر به توافق

بخشی از ما در عوام‌زدگی، تابوسازی و ناموسی کردن برنامه هسته‌ای نقش داشته‌ایم. این واقعیت تلخ ناشی از تشابهاتی است که در ذهنیت و پارادایم‌های تحلیلی بعضی از روشنفکران چپ سنتی با حکومت اسلام‌گرا وجود...

اقتصاد ایران نیاز به سرمایه‌گذاری‌های زیرساختی دارد. اینک در فضای پس از توافق هسته‌ای، شرکت‌های اروپایی برای ورود به بازار تجارت و بازرگانی ایران به تکاپو افتاده‌اند.

آوازه و ابهت تکنولوژی هسته‌ای، ویرانگری‌اش به‌سان سازندگی‌اش، که ریشته در دوران شکوفائی سال‌های پایانی جنگ دوم جهانی و دهه‌های ۵۰ و ۶۰ میلادی دارد، هنوز در گوش مردم عادی و بخشی از روشنفکران طنین‌افکن...

در دوران طولانی مذاکرات اتمی، از نظر سخن‌پراكنی، تبلیغات و جلب نظر، دست برتر را جمهوری إسلامی داشت. زيرا جاه‌طلبی‌های خود را عميقا با اسلامیت و ايرانيت و عظمت ملت ايران توجيه كرد.

برخورد بخشی از مخالفان رژیم با مسأله هسته‌ای آشکارا آشفته یا مخرب بوده است، زیرا یا با همان ذهنیت ناسیونالیستی با مسأله برخورد می‌کرده‌اند، یا بی اعتناء به اصل حاکمیت مردم ایران.

جامعه امروز نمی‌تواند مفتخر به داشتن نقش هژمونیک در بیداری و هوشیاری وجدان ملی جامعه علیه این پروژه باشد، زیرا که چنین وجدان مبارزه جویانه‌ای در کشور شکل نگرفت.

به طیفی از فعالان سیاسی متعلق هستم که از وظیفه افشاگری دست نشست و با کتاب و مقاله و مصاحبه و برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی، مردم را در جریان بحران هسته‌ای قرار داد.

سیاست اتمی ایران، در این سالیان عموما از منظر اقتصادی و آن هم بیشتر در خارج از کشور مورد نظر بوده و کمتر از همه در باب آثار و عواقب زیست محیطی هسته‌ای سخن رفته...

اهل فن و اهل سیاست به وظیفه خودشان در اعلام موضع و آگاهی‌رسانی عمل کرده‌اند اما در یک جامعه بسته، صحبت‌ها تنها به گوش گروهی می‌رسد که به رسانه‌ها و سایت‌ها دسترسی دارند.

بخش‌هایی از اپوزیسیون ایران درطیف گسترده خود با انگیزه‌های مختلفی نمی‌توانستند یا نمی‌خواستند در مقابل این پروژه خطرناک که با هستی ملتی بازی می‌کرد، موضعی انتقادی و قاطع داشته باشند.

برخی از موضع "ناسیونالیسم" به دام این "استدلال" افتادند که چرا اسرائیل یا پاکستان بمب اتم دارد و ما نداشته باشیم. انگار پیشرفت یک کشور به داشتن بمب اتم است.

در لحظاتی حتی ذهن نقاد باز می‌ماند که از کدام سو انتقاد کند. ناسیونالیزم هم بی تاثیر نبود ولی انتقاد اصولی می‌بایست اعتلا یافته و ایران را از کل انرژی شیطانی هسته‌ای بر حذر دارد.

اپوزیسیون و روشنفکرانِ آن­طور که می­‌بایست نتوانستند جنبه‌های گوناگون و مردم‌­فریبانه­ شعارِ کاذبِ ملیِ «حق مسلم ما» را به­ درستی نشان دهند و تأثیری درخور داشته باشند.

نمی‌توان از برخوردی واحد از

منتقدان در طول یکی از مهم‌ترین چالش‌های سیاسی و حقوقی و رسانه‌ای دهه گذشته عمدتا حاشیه‌نشین بوده‌اند اما درک این حاشیه‌نشینی می‌تواند آگاهی‌بخش و چه بسا زیر و رو کننده باشد.

مهدی خلجی- سیاست خارجی جمهوری اسلامی و سیاست هسته‌ای‌اش مسئول دارد. مسئول آن تنها حکومت، تصمیم‌گیران سیاسی یا مردم نیستند؛ روشن‌فکران نیز در آن‌چه هستیم و به سویی که رهسپاریم مسئول‌اند.

من از این توافقنامه‌، بدون کوچک‌ترین تردید، به عنوان ترکمنچای هسته‌ای یاد می‌کنم. اگر کار روشنگرانه‌ای صورت گرفته بود اکنون پیام‌های تبریک برای توافق ارسال نمی‌شد.

خامنه‌ای می‌گوید در موارد استثنایی مثل مورد هسته‌ای براساس مصلحت مذاکره کرده‌ایم. او موضع‌گیری‌‌‌های دولتمردان آمریکایی پس از اعلام توافق را «رجزخوانی» و «لاف در غربت» خواند.