در وب‌سایت رادیو و در نشریات اینترنتی خواندم که علی صیامی در آلمان به زندگی خود خاتمه داده است. این خبر مرا تکان داد، چون در خاطراتم از او همیشه چهرهٔ مردی شاد و متکی به خود پدیدار می‌شود. او در یکی از سفرهایم به آلمان، زمانی که مهمان خانه‌اش بودم، حرفی به من زد که همیشه در گوشم باقی مانده است: «ما ایرانی‌ها و به طور کلی مهاجران باید خود به خود بپذیریم که شهروند درجه دو هستیم و امکان این که در سطح‌های بالای شغلی قرار بگیریم بسیار کم است». توضیح می‌داد که این حتی به صلاح ماست، چرا که روحیهٔ علمی و فن‌گرایی در ما محدود است. در آن موقع حرف او به نظرم قابل بررسی می‌آمد. امروز اما متوجه می‌شوم که ریشه‌های ناامیدی باید در همان زمان در روح او جوانه زده باشد.
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20130713_Gozareshe_Zendagi_127_Parsipur.mp3[/podcast]