[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20130603_ElliottCarter_Symphony_AmirhosseinAhooie.mp3[/podcast]
الیوت کارتر آهنگساز معاصر آمریکایی است که بیش از یک قرن زندگی کرد و شاهد دوران مدرن و پست مدرن بود. آثار اولیه کارتر تحت تأثیر استراوینسکی و هریس است و از لحاظ زیبایی‌شناسی در مکتب نئوکلاسیک قرار می‌گیرد. او آموزش بسیاری در زمینه کنترپوان قرون وسطی تا عصر استراوینسکی دیده بود و تأثیر این دانش در کارهای اولیه او مثل باله پوکاهانتس کاملاً مشخص است.
موسیقی کارتر پس از سال‌های دهه ۱۹۵۰ آتونال و از لحاظ ریتمی بسیار پیچیده می‌شود. در عین حال که جملات موسیقایی او به موازات آهنگسازان سریال بود، اما از تکنیک‌های سریال در آهنگسازی استفاده نمی‌کرد.
موسیقی کارتر بسیار بیانگرا و دراماتیک است. او می‌گوید: «آثارم را سناریو می‌دانم؛ سناریوهای صوتی برای نوازندگان که آن‌ها را با ساز‌هایشان اجرا کنند.»
همچنین می‌گوید که ضربان ثابت موسیقی، او را به یاد رژه سربازان یا چهارنعل دویدن اسب می‌اندازد؛ صداهایی که در قرن بیستم دیگر شنیده نمی‌شوند. او می‌خواست موسیقی‌اش نوعی شتاب افزاینده یا کاهنده مستمر در خود داشته باشد، چیزی که در ماشین یا هواپیما تجربه می‌شود.
الیوت کارتر: «آثارم را سناریو می‌دانم؛ سناریوهای صوتی، برای نوازندگان که آن‌ها را با ساز‌هایشان اجرا کنند.»
الیوت کارتر سال ۱۹۰۸ در خانواده‌ای مرفه به دنیا آمد. از نوجوانی به موسیقی علاقه داشت و کسی که خیلی او را تشویق کرد تا آهنگساز شود، کسی نبود جز «چارلز آیوز» که به خانواده کارتر بیمه می‌فروخت.
به مناسبت صدمین سالگرد تولدش در کارنگی هال نیویورک مراسم بزرگی به همراهی ارکستر سمفونیک بوستون و دانیل بارنبویم برگزار شد و اثرش به نام «تداخل‌هایی برای پیانو و ارکستر» را اجرا کردند.
الیوت کارتر در سال‌های آخر عمرش بسیار پرکار بود و بین ۹۰ تا ۱۰۰ سالگی بیش از ۴۰ قطعه و حتی پس از ۱۰۰ سالگی ۱۴ اثر دیگر نوشت.
کارتر جوایز و افتخارات بین‌المللی بسیاری را به‌دست آورد که از آن جمله می‌توان به نشان لژیون دونور، دو جایزه پولیتزر و جایزه تراستیز اشاره کرد. تراستیز نوعی گرمی است که به موسیقیدانان غیر نوازنده برای یک عمر دستاورد هنری اهدا می‌شود.
کارتر پس از عمری بسیار طولانی و پرکار در نوامبر ۲۰۱۲ در خانه‌اش در نیویورک درگذشت.