خبر کوتاه بود: شنبه ۱۲ اسفند ۱۳۹۱ عملیات جمع‌آوری معتادان در منطقه «نو ده» مشهد آغاز شد.
همین چندی پیش بود که اسماعیل احمدی‌مقدم، فرمانده نیروی انتظامی ایران گفته بود تعداد معتادان به مواد مخدر در ایران در مجموع دو میلیون نفر است.
عباس‌علی ناصحی، مدیرکل سلامت روان وزارت بهداشت ایران، مهرماه از وجود دو تا دو میلیون و ۲۰۰ هزار معتاد دائمی در کشور خبر داده بود.
روزنامه اعتماد مهرماه سال جاری به آمار دو تا دو میلیون و ۲۰۰ هزار معتاد حرفه‌ای اعلام شده از سوی مدیرکل سلامت روان وزارت بهداشت ایران اشاره کرده و نوشته بود، «باید این فرض را تقویت کرد که این رقم از ماه‌ها قبل و حتی پیش از ورود به سال ۹۱، مورد تأيید مسئولان قرار گرفته اما به دلایلی نامعلوم برای عموم، این رقم حتی از نهادهای حمایتی و موظف در درمان پنهان نگه داشته شده تا علاوه بر آن‌که اعتبارات، به ازای همان رقم کهنه و منسوخ یک میلیون و ۲۰۰ هزار معتاد حرفه‌ای ارزیابی سریع اعتیاد سال ۸۶ تخصیص داده می‌شود، پرهیز از سیاه‌نمایی که از اصول اجباری و مؤکد دولت‌های نهم و دهم بوده هم اجرا شود.»
تصاویری که محسن اسماعیل‌زاده از عملیات جمع‌آوری معتادان در مشهد تهیه کرده، اما ما را با گوشه‌ای از این واقعیت آشنا می‌کند. در تصاویر محسن اسماعیل‌زاده ماهیت مبارزه با مواد مخدر در جمهوری اسلامی آشکار می‌شود. این مبارزه، مبارزه‌ای هم هست با قربانیان و نه صرفاً با توزیع‌کنندگان و قاچاقچیان عمده مواد مخدر.
معتادان به درمان و پرستاری و پرستاری اجتماعی و به مددکاری اجتماعی نیاز دارند. آن‌ها مثل هر انسان دیگری به سرپناه و به غذای کافی و به بهداشت هم نیازمندند. با جمع‌آوری معتادان از سطح شهر آیا به‌راستی می‌توان ادعا کرد که با اعتیاد مبارزه شده است؟