دولت آمريکا اتهام جاسوسی اميرميرزايی حکمتی، شهروند آمريکايی ايرانی‌تبار را که از سوی ايران مطرح شده، رد کرد و صدور حکم اعدام برای وی را محکوم نمود.
به گزارش آسوشيتدپرس، دولت ايالات متحده روز دوشنبه نهم ژانويه ۲۰۱۲ (۱۹ دی ۱۳۹۰) اعلام کرد پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ در ايران و در ۳۳ سال گذشته، اين نخستين بار است که ايران يک شهروند آمريکايی را به اعدام محکوم کرده است.
ايران می‌گويد ميرزايی حکمتی با دريافت آموزش‌های خاص در پايگاه‌های آمريکا در عراق و افغانستان قصد داشته به به وزارت اطلاعات اين کشور نفوذ و جاسوسی کند.
دولت ايالات متحده اعلام کرد پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ در ايران و در ۳۳ سال گذشته، اين نخستين بار است که ايران يک شهروند آمريکايی را به اعدام محکوم کرده است
اما تامی ويتور، سخنگوی کاخ سفيد اين اتهام را “نادرست” خوانده و سخنان ميرزايی حکمتی را در دادگاه “اعترافات اجباری” ناميده است.
روز دوشنبه ۱۹ دی رسانه‌های ايران خبر دادند امير ميرزايی حکمتی به اتهام “جاسوسی برای آمريکا” به اعدام محکوم شده است.
شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران حکمتی را در رابطه با “همکاری با دولت متخاصم و عضويت در سازمان جاسوسی آمريکا (CIA) و همچنين تلاش برای متهم‌سازی ايران در تروريسم، محارب و مفسد فی‌الارض شناخته و برای وی حکم اعدام صادر کرد.”
جلسه محاکمه امير ميرزايی حکمتی سه‌شنبه ششم دی به رياست ابوالقاسم صلواتی در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران برگزار شده بود.
با اين حال خانواده حکمتی می‌گويند فرزندشان برای ديدن مادربزرگش به تهران رفته و “هرگز برای سازمان سيا کار نکرده است.”
علی حکمتی پدر امير ميرزايی حکمتی گفته است: “همسرم تلاش کرد تا او را از سفر به ايران منصرف کند اما او به ايران رفت. در دو هفته نخست هيچ مشکلی پيش نيامد اما در هفته سوم چند نفر به ديدن او رفتند و ديگر از او خبری نشد.”
به گفته خانواده حکمتی، امير حکمتی سپتامبر ۲۰۱۱ (شهريور ۱۳۹۰) بازداشت شده است.
امير حکمتی در آريزونا متولد شده و پس از گرفتن ديپلم به عنوان مترجم به تفنگداران دريايی آمريکا پيوسته است.
وزارت اطلاعات ايران شنبه ۲۶ آذر ۱۳۹۰ اعلام کرده بود يک فرد ايرانی‌تبار را که برای آمريکا “جاسوسی” می‌کرده، بازداشت کرده است.
يک روز پس از انتشار اطلاعيه وزارت اطلاعات، تلويزيون دولتی ايران فيلمی از “اعترافات” امير ميرزايی حکمتی پخش کرد.
در اين فيلم کوتاه، ميرزايی حکمتی گفت: “نقشه آمريکايی‌ها برای دستگاه اطلاعاتی ايران اين بود که ابتدا يک‌سری اطلاعات ارزشمند بدهند و بعد که وزارت اطلاعات ايران ديد اين اطلاعات خوب و با ارزش است با من تماس بگيرد تا آن‌ها بتوانند مأموران اطلاعاتی ايران را شناسايی بکنند.”